Vergeving en verzoening

Gisterenavond hoorde ik op de radio een discussie programma startten over deze twee mogelijkheden.

Vergeving is wanneer je iemand kunt excuseren voor het onrecht dat die je in jou ogen heeft aangedaan en kunt loslaten wat je dwarszat.
Dat kun je alleen , eenzijdig doen en daar heb je niemand bij nodig , het is een besluit om niet meer stil te staan bij datgene dat pijn gedaan heeft of een belemmering , teleurstelling of last is geweest.

Verzoening ligt een stap verder , dat kan pas nadat je elkaar vergeven hebt en beseft dat je die ander niet missen wil , daar moet je dus over kunnen praten met de persooon , tot een compromis kunnen komen om een basis houding te bepalen waarmee je verder kunt.
Het vraag dus veel meer van de beide partijen en de wens vooral om door te gaan met de band die er eerder was met een open blik naar de toekomst.

Behalve dat het soms achterhaalde waarden lijken , is het zinvol , wat voegt het toe aan je leven?
Dat is mijn vraag want na de beschrijvingen die er werden gegeven op de radio heb ik verder niet meer geluisterd omdat mijn hoofd met me op de loop ging.
In hoeverre ben ik in staat te vergeven en te verzoenen?

Over het algemeen ben ik een heftig maar ook geduldig mens , als ik je in mijn leven en hart toelaat dan heb je er ook wel een stevige plek.
Ik ben niet blind voor de fouten van mijn geliefden maar zolang er over de dingen die me storen gepraat kan worden rechtstreeks of soms in een filosofisch overdenken , kan je bij mij een aardig potje breken.
Als ik boos of gekwetst ben , dan slaat die tolerantie om , als ik genoeg geraakt ben dan kan ik heel abrupt de deur dicht doen en ga ik zelden terug op mijn schreden.
Het is over en uit.

Een enkele keer lukt het iemand om dat te doorbreken , dan kan ik vergeven en komt het tot een verzoening , vooral als ik dan in het gesperk dat volgt begrijpen kan wat de beweegreden van die ander waren.

Vergeef ik iedereen wel waarop ik zo boos ben geworden?
Meestal wel , de heftigheid slijt en dan komt er een soort onverschilligheid , een mens kan niet boos blijven.
De verzoening hoeft dan van mij ook echt niet meer want ik heb niet de behoefte nog in die ander te investeren , me druk te maken over wat geweest is .
Loslaten is totaal geen issue .

Als het gevoel bij mij totaal weg is , dan sla ik verzoeningspogingen ook af , eenzijdig verzoenen kan niet , dat klopt.
De breuk is dan zo defintief dat er nooit meer iets constructiefs kan ontstaan en waar wantrouwen de boventoon zal voeren.

Toch heb ik veel meer moeite met een ander fenomeen ...het zonder enige reden vertrekken van mensen uit je leven , het gevoel dat het door je handen geslipt is en waar je geen naam aan kunt geven ; geen vinger op kan leggen.
Die leegte schrijnt.

Misschien wel het meest omdat het geen keuze is.