Vervoer

Vanmorgen zat ik peinzend voor mijn werk te wachten totdat de deur openging.

De stadsmobiel is een goede uitvinding , in principe levert het vervoer op maat wanneer je dat nodig hebt en is het stukken goedkoper dan de reguliere taxi omdat je vaak het vervoer met anderen deelt.
Maar sinds ik er regelmatig gebruik van maak ; kan ik er ook net als vele anderen met mij ; boekdelen over schrijven.

De planning klopt in grote lijnen van geen kanten , vrijwel altijd is het busje te vroeg of te laat maar zelden op tijd.
Men dient rekening te houden met een wachttijd van een half uur , dus een kwartier voor en een kwartier na de gewenste afhaaltijd en dan graag een uur voor de tijd dat je uiterlijk ergens moet zijn ; dat is een heel verstandige overweging bij het boeken.
Onder tussen ben ik door schade en schande wijs geworden en laat ik me op de dagen dat ik werken ga , om half zeven ophalen zodat ik op tijd ben …mijn werktijd start officieel om 8 uur.
Maar als ik me iets later laat ophalen ….kom ik klem te zitten met hun planning en kan het gebeuren dat ik pas om half 9 er eindelijk ben.
Klein detail is dat de rit tussen mijn huis en de toko ongeveer 10 minuten duurt.
Hierdoor heb ik ruim de tijd en zit ik meestal rond half 7 voor de deur van de toko , die pas om 7u opengaat …helemaal niet erg want als ik boven aan kom ga ik gelijk aan de slag en in alle rust handel ik de eerste zaken af.


Maaaaaaaaaaar dan komt te ramp…de terugreis.
Omdat ik in een ziekenhuis werk , hebben ze voor de terugreis het systeem van de open boeking…..je staat op de lijst maar tot aan 17 uur kan je geen retourtijd vastleggen .
Je gaat staan of zitten bij de gereserveerde plek , een standplaats als het ware en de bedoeling is dat er ieder uur een busje komt dat de mensen meeneemt van de polikliniek en het ziekenhuis.
En daar begint de ellende , als ik mazzel heb kom ik in het busje te zitten met allemaal mensen uit Zuidoost en dan zijn we allemaal snel eruit en is het busje na een uur terug voor de volgende rit…maar als ik pech heb zat er in de rit ervoor iemand die naar West of Noord moest en is de bus van zijn lang zal ze leve niet op tijd terug ; met als gevolg dat de groep wachtenden steeds groter wordt en de volgende bus nooit of te nimmer alle mensen meenemen kan .
Een extra bus inzetten , dat blijkt al helemaal niet bij de planners op te komen , want als je belt naar de klachtenlijn , schijnt iedereen van het probleem te weten maar een simpele oplossing als tijdens de spits tussen 3 en 5 u bijvoorbeeld een bus om de 45 min te plannen zodat de wachtrij verkort …..welnee joh!

Het is me weleens overkomen dat er geen bussen waren , files en allerlei voor mij en de anderen onduidelijke hindernissen waardoor de bus pas om 19.30 verscheen ….en ik zat er al vanaf 15.30 u te wachten.
Het was hartje winter ; ijzig koud en we waren tot op het bot verkleumd.
Zo een werkdag duurt dan oeverloos lang en dan kan het gebeuren dat ik op zo een pechdag van 6.15 uur tot aan 20 uur alleen maar bezig ben geweest om naar en van mijn werk te komen.
En ….nogmaals ik woon slechts 7 à 10 minuten van de toko af.

Het enige waarvoor ik in deze hele organisatie een oeverloos respect voor heb ...zijn de chauffeurs.
Door de slechte planning zijn het de mensen die natuurlijk alles over zich heen krijgen als ze eindelijk aan komen rijden .
Alle frustraties van de gebruikers krijgen ze over zich heen en echt , het moet me van het hart , over het algemeen zijn ze de behulpzaamheid en vrolijkheid zelve.
De tact waarmee de rimpels en plooien glad strijken is onvoorstelbaar en hun geduld met al hun klanten .....echt ik vind ze echte helden , deze heren en dames.
Je zal maar met een volle bus mopperende klanten in een file staan....ik geef het je te doen!

Daarom …..Scoot for An……zodat dit verleden tijd is!

What the bleep!

Het leven is maakbaar en je moet niet aan je verlangens twijfelen ...als je ervan overtuigd bent dat je iets verdient en hard genoeg wenst kom het vanzelf naar je toe!

Met deze instelling zie ik al een hele tijd allerlei goed nieuws voorbij komen en echt ik moet toegeven dat er bij velen van alles ten allerbeste veranderd is.
Zelf durf ik over het algemeen geen dingen aan de kosmos , toeval , pur , fatum en al zijn aanverwanten over te laten.
Ik ga op zeker , ik wil cijfers , statistieken , onderbouwing , ik ben geen zweefteef , nee ik ben nuchter en praktisch.

Maar ik ben nu eigenlijk op een punt gekomen , dat ik voor mezelf heel erg graag iets hebben wil.
Het zal me zoveel vrijheid terug geven en na twee jaar geranium werk , me de kans geven zelfstandig en zonder beprekingen weg te kunnen gaan als IK er zin in heb.


Het heeft behoorlijk lang geduurd voordat ik kon toegeven dat fietsen niet meer ging en dat ik hulp moest omdat alles in het slop raakte.
Daar hoorde ook het aanvragen van een scootmobiel bij .
De hulp , dat loopt , geen problemen daarmee en het geeft enorm veel lucht en effective energie besparing.
Alleen het gesteggel over de scootmobiel ..dat is me niet in de koude kleren gaan zitten en ik had eigenlijk bijna de hoop opgegeven.

Het is aan Teresa te danken dat ik de moed bijeen geraapt heb en nogmaals mij erop gestort heb, onder haar begeleiding , en griezelig genoeg , na weer wat gedoe en gezever , kon ik maandag langs komen voor aan passing.

Ik kan niet goed beschrijven hoe dat voelde toen ik op het ding zat ; ik voelde me weer 18 en alsof ik op mijn Little Honda mijn proefrit maakte , de snelheid is slechts 15 km per uur ,maar vergeleken bij mijn huidige tempo.......leek het wel formule 1!


Het kind en ik waren zo verrukt van het ding , en onder de indruk dat we helemaal vergeten zijn om er een kiekje van te maken , van mij op het ding in de shop...

En nu ...nu kan ik dus alleen maar dromen en wensen en geloven in de maakbaarheid der dingen.
Ik wens de scootmobiel naar me toe en vraag al mijn lezers mee te duimen.
Allemaal duimen voor een scoot for AN!!


De hoge dames en heren moeten nu gaan besluiten welk zoet lief Gerritje dat dokken moet...en dat kan even duren.
Ondertussen wacht ik dat vol angst en beven af , ik heb de vrijheid nu geproeft en nee ik zou niet anders willen.
Het kind is nu helemaal onthikt door het idee dat het niet zou lukken....dan ga ik naar AT5 , sprak ze fors.
En ik hou niet van publiciteit in dat formaat.


Derhalve:
Scoot for AN!!

What is in a name?

Al zolang ik me het herinneren kan heb ik een hekel aan mijn naam en sinds ik de betekenis ken is er niets aan veranderd…integendeel …

Als er iets niet bij mij past is het de naam die me als lieflijk en elegant beschrijft , hahhahahahhah , mag ik effe heel hard lachen??
MOI , elegant ….in geen velden of wegen !!
Lieflijk , wie heeft er schellen voor de ogen ??
Maar de reden waarom ik mijn naam niet leuk vind is al in mijn vroegste jeugd ontstaan .

Mijn moeder heeft toen ze zwanger was van haar eerste telg een uitgebreide garderobe aan geschaft met monogram en al…
Toen de volgende zich aandiende hebben mijn ouders besloten om al hun spruiten dan de zelfde voorletter toe te bedelen …..dezelfde als mijn vader trouwens.
Er kwamen drie nakomelingen en tel uit je winst hoe handig het is als de post binnenkwam…wie o wie had er recht op het poststuk?
Wat mij toen al dwars zat , is de ordinaire naam die ik gekregen heb..

De oudste heet Alberto , naar mijn vader.
Dat was zeker in de tijd toen we opgroeiden en fantastische naam , mening Braziliaanse voetballer deelde die naam met hem.

De jongste heet Arlinda , ik heb die naam nog nooit ergens anders gehoord , dus heb ik even gegoogeled , in NL heb ik 3 hits gevonden , zo te zien allemaal van Portugese origine en voor de rest heel erg weinig, zelfs wereldwijd een zeer exotische naam dus.

Voor mij had mijn vader Amanda gekozen , ahum , ook al niet een naam waar ik weg van ben , maar mijn moeder was er fel tegen , bang dat ik ermee gepest zou worden….het betekent namelijk amandel in het SU.
Dus werd het Anita …yuk yuk yuk!
Je moet je indenken , naast 2 zulke bijzondere namen , die altijd heel veel leuke reacties scoorden bij het voorstellen , werd er flauwtjes gereageerd op mijn naam …hoogstens …ook al een A.
Ik noem mezelf daarom ook al sinds een jaar of 5 gewoon An , niets mis mee, kort en bondig en het IS mijn naam ....maar het vraagt heel erg veel vasthoudendheid van mijn kant om dat voor elkaar te krijgen .
Ik moet erop blijven hameren dat ik zo genoemd wil worden , dus geef ik sinds een paar weken doodgewoon geen antwoord als iemand me weer bij mijn "oude" naam noemt.
(er zijn wel een paar mensen die het mogen en gelukkig werd ik binnen de familie eigenlijk altijd al anders genoemd)

Ik heb toen al besloten het zelf anders te doen , mijn kind zou dat niet gebeuren , ze zou twee voornamen krijgen zodat ze zou kunnen kiezen en ze moesten ook bijzonder zijn .
Het is Rudya Anila geworden en ze is er heel tevreden mee.
Ze is minder gecharmeerd van het feit dat ik sinds ik me op het wereld wijde web beweeg haar naam tweede naam als nick gebruik…das HAAR naam , ach, zo heeft zij dus ook al een naam trauma ;-) !

Het allerleukste was de reactie van mijn zus op de naam van haar nichtje….
Want na de eerste kleinkinderen Rohani , Rehna en Ruby , kwam er dus Rudya.

Hoezo traditie???

In afwachting

Mijn kleine zus wordt oma....

Ik vind dat een grappig idee , mijn zus zal net voor ze Sara ziet oma worden.

Dat ze voor mij kinderen kreeg is voor mij altijd een heel normaal gegeven geweest en ook dat haar dochters stukken ouder zijn dan de mijne.
Alleen dat ze al oma wordt , wat logisch is , dat gaf wel een reactie.
Jaloers ben ik niet , wel vraag ik me af hoe het dat zou voelen en naar de soort oma die mijn zus zal zijn.
Dat ze zich erop verheugt moge duidelijk zijn, in mijn familie zijn we helemaal gek van kinderen ; de babies zijn van vrienden en vriendinnen zijn altijd welkom geweest en ook mijn nichten en dochter doen precies hetzelfde.
Regelmatig logeert er een kleine van deze of gene vriendin hier.

Ook ben ik razend benieuwd naar het geslacht , want op de een of andere manier heb ik gelijk toen ik het hoorde bedacht dat het vast en zeker een meisje zal zijn.
Hoe de aanstaande moeder daarover denkt heb ik niet gevraagd , je moet een zwangere geen gewetensvragen stellen ,maar ik weet dat de aanstaande tantes mijn idee ook delen , al hoopt de oudste stiekem dat het toch een neefje wordt...das weer eens wat anders .

Oma daarintegen maakt het allemaal totaal niets uit , mijn moeder vindt het prachtig dat ze wellicht de volgende generatie ook nog zal meemaken.
Haar allereerste achterkleinkind, ze moest erom lachen en zei dat het klonk alsof ze een heel geslacht op de wereld gezet heeft.

Al met al gaan we dus in ons kerngezin een nieuwe fase tegemoet...de eerste die grootma wordt.