Veren

Alle duiven op de dam shalalalee shalalalaaaaaa

Mij zal je dat niet horen zingen
Want duiven......

Opgroeien in de tropen betekent opgroeien met vogels om je heen , grote, kleine in allerlei vormen en maten en vooral ook als huisdier.
Mijn broer heeft ze jarenlang in huis gehad, eerst de zangvogels en later de parkietjes en afgezien de zaadrommel en veren die overal terecht kwamen , is eenmaal per week zo een kooitje schoonmaken de ergste overlast die ik me daarbij voor de geest kan halen.
Verder had zowat ieder huishouden zo een vogel in huis papagaaien, volieres vol met parkieten (love birds zoals wij ze noemen), tropische parkieten, noem het maar , ik was er gewoon aan gewend.


Ooit gezien , zo een grote Su man met een kooitje met een nietig vogeltje erin dat hij overal meesleept ?

Op zondag was er vroeger een plek in ZuidoostAmsterdam waar al de heren uit de hele buurt bij elkaar kwamen , een braak liggend stuk land en iedere week kwamen ze trouw bijeen om daar hun vogelwedstrijden te houden en met ware harstocht al de slagen uit de vogelkeeltjes bij te houden.
Grote stoere mannen , die helemaal in tranen kunnen uitbarsten als hun kampioen verslagen wordt....
Onderhand ligt er al een jaar of 5 een woonwijk op die plek ,maar als hommage heet die wijk de Vogeltjeswei en hebben de straten namen als Picolet, Twatwa ,Moestasj allemaal SU zangvogels.
Er is zelfs een kunstwerk gemaakt bestaande uit allerlei ijzeren vogelkooitjes naar Su model in verschillende maten en die laat men met klimop begroeien ....een fraai gezicht.

Voor mij heeft het allemaal zijn bekoring verloren, ik denk , mijn tweede zomer in Nederland.
Ik woonde op een personeelsflat in Rotterdam , heel erg luxe , ik had een tweekamer appartementje met een piepklein gedeeld balkon en een prachtuitzicht over het park van het Museum van Boymans van Beuningen.
De contacten met de medebewoners waren heel erg goed en veelvuldig , menig uren stappen , strandtochten , concerten en eetfestijnen kan ik zo op mijn netvlies toveren.

Het was na een hele dag strand dat ik laat thuiskwam en doodmoe in bed kroop , want erna ook nog uitgebreid wezen eten enz enz.
Midden in de nacht werd ik ergens wakker van......een geluid.....
Slaperig deed ik het licht aan en op mijn kussen zat een levensgrote vette dikke DUIf!!!
Helemaal onthikt vloog ik mijn bed uit en probeerde het beest mijn flat uit te jagen door de openstaande balcondeuren...maar wat ik ook deed het beest bleef om me heen fladderen , op me af duiken en overal werkelijk overal schijten , schijten...de hele slaapkamer , mijn woonkamer.......overal lagen stront en veren....
Per slot van rekening ben ik er hysterisch jankend onderhand in geslaagd een laken over het kreng heen te gooien en met een zwieperd heb ik het kreng het raam uit gegooid met laken en al!!
Daarna ben ik nog zeker een uur lang bezig geweest mijn flat schoon te maken en te onsmetten...
De volgende dag , na een verder doorwaakte nacht ben ik naar de beheerder gestapt en daar zat een even boze als onhikte medebewoonster met precies zo een verhaal en samen hebben we ons beklag gedaan.
Het bleek dat een nieuwe bewoonster klandestien haar tamme duif had meegenomen en genoeg had van het geschijt en daarom besloten had voortaan haar ramen dicht te houden....met alle gevolgen voor anderen.....

Mijn vrienden hebben zich suf gelachen om mijn avontuur , op mijn verjaardag dat jaar wisten ze me te verassen met een leuke tegel, geheel in de traditionele Delfstblauwe stijl,met de tekst:
HOUD UW STAD SCHOON
EET EEN DUIF
(ik kon er niet om lachen)

Sinds dit avontuur ben ik fobisch voor grote vogels en veren.......
Veren geven me de grootste kriebels die je kunt indenken.......ik kan ze letterlijk niet meer zien!

Die andere rooie man met zijn maatjes

Ja , je leest het goed, er is nog een rooie man maar die begroet ik altijd met passie..
Ik heb een zeer groot zwak voor die dikke Rooie , die met die ronde buik en schaterlach en die met een grote bel staat te roepen of met de slee door de lucht gaat.


Maar groter dan mijn zwak voor hem is die voor zijn maatjes , die op alle tochten met hem mee gaan en waarvan een een rode neus heeft...
Ze hebben namen die ik meestal vergeet behalve dan van de legendarische ; met de voornaam ; die met de letter begint ; die al mijn moeders kleindochters delen : de R.

Ja ja , het klopt ik heb een zwak voor rendieren oftewel mooses....
Het leuke is dat het zeer onschuldig begon met het kwijlen in de boekhandel aan mijn werk , want daar zat de eerste waarmee ik een band sloot...

Hij zat daar op een boekenplank met een enig roodfluwelen jasje , afgezet met wit bont aan de rand ...zijn gewei ondeugend onder zijn muts uit piepend......ik was op slag verliefd......behalve toen ik zijn prijs hoorde......300 gulden voor een stuk speelgoed ?? oja en het jasje dat was apart.....nog 25 gulden erbij.
Nog in geen 300 jaar!
Na de kerst zat hij er nog steeds , zonder jasje en heel eenzaam....en daar heeft hij zeker nog anderhalf jaar gezeten.
Maar op een goede dag toen ik de boekhandel binnenkwam vroeg de beheerster me of ik hem nog hebben wilde want hij was wat beschadigd...iemand had zijn sigaret te dicht bij het beest gehouden....wetende wat hij gekost had bood ik er 50 gulden voor wat me een schop van mijn collega opleverde...( ze had het vast ook voor minder gedaan....)want ze nam mijn bod aan en ik werd de trotse eigenaar van mr Moose.

Het jasje heb ik er 2 jaar later voor 15 piek bijgekocht en vanaf dien kreeg mrMoose met kerst zijn jasje aan en zat ie daar te pronken tussen zijn groeiend aantal soortgenoten.
Het leuke is ook , dat ik er steeds meer bij krijg omdat anderen van mijn hartstocht weten ...elk jaar met kerst krijg ik er 1 bij van een van mijn vriendinnen , ze heeft me nu al een rendier-poef, een witte, een bruine en een electronische geschonken die zingt en schuddebeest terwijl hij druk aan het musiceren is...
Dit jaar kreeg ik van haar en dochter 2 rendierkoppies compleet met rode muts voor in de boom....
De electronische heb ik zelfs dubbel omdat ik zelf de verleiding ook niet weerstaan kon en in vele soorten en maten zitten ze samen op het raamkozijn met zijn allen te pronken en onze kat mag er graag bij gaan liggen....daarvoor moet ze wel eerst een paar eraf meppen!

Vraag me niet waarom ik ze zo aantrekkelijk vind....ik heb geen flauw idee....
Ik heb begrepen dat ze in werkelijkheid verre van vriendelijk ; zelfs op het chagerijnige af en zeer eigenwijze beesten zijn.
Feit is dat ze voor mij de kerstsfeer met alle toeters en bellen vertegenwoordigen, en dat mijn hart sneller gaat slaan als ik er weer een nieuwe bij score.
(ik weet nu al dat er weer eentje naar me onderweg is)

Rudolf en zijn maatjes.....dat zijn voor mij de stemmingsmakers met kerst.
Goede feestdag allemaal!!!

Rode Klaas

Het is weer eens zover, De tijd van het jaar , rode konen , onrustige kinderen , koopzieke ouders en alle gedoe....

Zelf heb ik niets met die man in de rode djelleba en zijn zwarte begeleiders , door de schoorsteen hoor, want ik heb niets met dat gezever over al dan niet correct gedrag !
Tussen hem en mij zit er iets sinds mijn prille jeugd niet ...
Het verhaal begint als mijn juf op de kleuterschool bedenkt dat het vrolijk , babbelende en vooral bijdehante kind best wel in de ereboog voor de man kan staan.
Goed idee , ware het niet dat ik een blik op de man in zijn grote rode Amerikaanse convertible sloeg en de sluizen open sprongen...
IK??Die man toezingen ??Geen denken aan!!
Mijn jongere zus die nog niet eens op school zat kweet zich voorbeeldig van de taak.
Was dat bij dat incident gebleven , dan hadden we het vast overleefd ,maar nee er lag een heel groot pak op mijn schoen ,met een kei van een gedicht waar het hele verhaal in geuren en kleuren werd beschreven..
Dat serviesje heeft voor mij altijd een bijsmaak gehad , de rode mijter had voor mij afgedaan...

Ach een mens groeit op en verhuist en zo belandde ik in in deze contreien, en al in mijn eerste baan was het raak , lootjes trekken en surprises maken.
Tsja in de bakermat van het feest gekomen , dacht ik er het beste van te maken.
Alleen , de ontvanger van mijn gedicht met een aardig verslag over een stapavond was raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaazend en weet tot de dag van vandaag niet dat ik het ding gewrocht heb.
Voeg daarbij een heerlijk avondje met de vriendinnen met surprises , stinkend en glibberend waarin je graaien moest...nou neeeee mijn feestje ...egnie!

Hardleers als een mens , dol op tradities kan zijn , ging ik het eerste jaar gelijk al mee naar de viering toen ik in de huidige toko te werken kwam.
Nou dat viel me mee!
De ouders namen zelf de cadeaus met wat tips voor de Goedheilig man mee, de mijterman bleek een van de stafartsen en de dartelende zwarten waren artsen in opleiding die ik op een heel andere manier leerde kennen.
De sfeer zat er goed in, eerst een show voor de kleinen en daarna kwam DE MAN de pakjes uitdelen en over de hoofden van de kinderen heen werden de ouders heel vals nichterig eens lekker op de hak genomen ,echt geweldig en zeer hilarisch ....het was van de ene in de andere lachsalvo!
Ik nam me voor , als en wanneer ik zelf ook een turf had zouden we hier zeker heen gaan.
Het eerste jaar was de babus net 3 maanden ,maar dat mocht de pret niet drukken , ze kwam op zijn schoot terecht en de oude gek was zeer met haar ingenomen..

Maar het jaar daarna....

Zat ik opeens met een gillende , hysterische peuter omdat er bij de oppas iemand na het kloppen op de deur gestrooid had.....
Helemaal pagus was ze , bij elk hard geluid , elke bons of klap die ze hoorde en het angstige Klaas , Klaas is me heel lang bijgebleven....
Het heeft me uren gekost om zo een klein kind uit te leggen , hoe het strooien te werk ging......
Voor haar heeft het Klaasfeest nooit meer charme gehad en ik was weer op voet van oorlog met de rode gek!!
Het is geloof ik, het enige kind dat opgegroeid is in het besef dat Sinterklaas niet bestaat en dat het allemaal spel is.
Enne , we hebben de schoen gezet hoor en gezongen en alle gedoe eromheen , want moeders is nu eenmaal een mens dol op tradities en gevierd werd het dus.
Alleen mocht ze aan niemand vertellen dat die rooie een nepperd was, dat was ons geheim.
Ze kende al de liedjes die er zowat bestaan de oude en de nieuwe ; de viering in de toko was absoluut een hoogtepunt en haar band met de toenmalige Klaas heel hecht...
Ooit kwamen we hem tegen nadat ie afgesminkt was en toen hij haar vroeg of ze genoten had , vertelde ze hem opgewekt wat er gebeurt was en daarna zei ze ....maar toch ruik jij net als hij !
De man is allang gepensioneerd maar als ik hem tegenkom is zijn eerste vraag hoe het met zijn grootste fan gaat.

Tegenwoordig is het heerlijk avondje een dat we zonder al te veel gedoe doorbrengen ...we hebben alle snoepgoed dat er bij hoort en de warme chocomel , hangen braaf voor de buis om naar alle speciale programmas te kijken .
Maar voor ons ....geen cadeaus , geen gedichten en geen surprises.


Over de pakjes onder de kerstboom heb ik het niet!
Zal mij benieuwen hoe zij dat later vieren zal.

Feest

Zondag is ze jarig.....

Wat gaat de tijd snel , 21 wordt ze dan ,de jongste dochter van mijn zus , die tegenwoordig hier in het kikkerlandje woont.
Dit is dan de tweede keer dat ze het hier viert en ze moet nog steeds eraan wennen.
Vorig jaar waren de meeste feestvierders familie en kennissen en dit jaar heeft ze de vrienden uitgenodigd die ze gemaakt heeft.


Ik moet eerlijk zeggen dat ik er soms wel een hard hoofd in had of ze zich ooit op haar gemak zou kunnen voelen hier en ze heeft het ook niet makkelijk gehad , van het veilige nest, dat uiteen viel bij oom en tante ,naar een studentenkamer , waar je toch op jezelf terug geworpen wordt.
Maar langzaam maar zeker merk ik , dat ze het druk krijgt , door de studie , de baan en alles wat daarbij komt kijken.

Dit jaar is het feestje dan onder mijn pannen...
En aangezien ze van kokkerellen houdt , heeft ze allerlei plannen en is ze gisteren al hier aangekomen.
Zometeen gaat ze naar de markt en boodschappen doen , want ze heeft besloten om iedereen te laten genieten van een keur van gerechten , een eetfeest zoals ze dat thuis ook deed.
Dat geeft dus een drukte van belang en veel hak , snij en voorbereidingen ,maar ook de gezellige drukte die zo een gebeurtenis vooraf gaan.

Het enige wat ze minder vindt , is de weersverwachting ....vanaf vandaag is het kouder en worden er winterse buien met sneeuw verwacht ...het is echt Sinterklaasweer , de wind waait door de bomen en het is somber en guur.
Ik hoop dat het niemand zal afschrikken om de reis naar Mokum te maken want sommigen moeten uit de rest van Nederland arriveren.
Aan de andere kant weet ik wel zeker dat het een gezellig feestje wordt , want ze is befaamd om haar kookkunst.

Ze wordt 21!
Ik weet nog goed hoe ze reageerde toen ze me voor het eerst zag, ze was net een jaar oud en ze vond die vreemde luidruchtige tante maar niets.
Aan het eind van mijn 2 maanden lange vakantie waren we onafscheidelijk , waar ik was , daar kon je haar vinden , meestal op de tafel naast de naaimachine , die ik met heel veel plezier liet snorren.
Nu kan ik zo heerlijk met haar bekvechten want ze is net zo eigenwijs als ik .

Nog heel veel gelukkige jaren he Boebel!

Trots

Niet te geloven , dit is bijna een vervolg op mijn vorig log.

Dat was een hele verhandeling over grenzen stellen en dat vrouwen er zo een moeite mee hebben om die aan te geven.
Terecht werd er de opmerking gemaakt dat het heus niet alleen maar vrouwen zijn ....en dat is zo ,maar ik nam de vrijheid om stevig te chargeren..
Een andere opmerking wees me erop dat onze dochters een totaal ander generatie zijn en dat die weleens minder bereid zo kunnen zijn om te pleasen

En jawel in nauwelijks een week tijd kreeg ik tot tweemaal toe het bewijs.

Mijn dochter heeft een vriendje....al een maand of twee , aardige knul hoor maar met enige gebruiksaanwijzingen en hoe vrolijk en gemoedelijk hij kan zijn ,net zo driftig en snel beledigd is hij op een ander moment.
En ik kijk met stijgende verbazing hoe mijn dochter daar mee omgaat.
Niet ala moeders , maar ze heeft een heel andere aanpak. ze spiegelt....
Waar in godesnaam heeft het kind die techniek vandaan , van mij toch echt niet , want ik ben meer het geen blad voor de mond type.
Met een zeer vaardig en goed onderbouwd verhaal laat ze hem keer op keer zien waar hij de mist ingaat en leert hem en passant ook om over de gevoelens te praten die aan zijn gedrag ten grondslag liggen....

Vandaag was het dan mijn beurt...
Omdat hij vaak onder mijn dak verblijft, jaja , dat gebeurt als het om de heren gaat , levert dat bij mij ook weleens ergenissen op en gezien het bovenstaande ga ik daar heel omzichtig mee om ,maar voor mij was nu de maat vol ...
Ik had ook het een en ander aan observaties en irritaties en die moesten ook maar eens in de groep.

Het koppel op de bank neergepoot en moeders stak van wal met haar sermoen.
Hierna kreeg ik van de dochter het een en ander aan tegengas en toen we dat tot een compromis hadden gebracht ....drong het tot ons door dat het liefje geen input gaf..
Waarop mijn schatje zich naar haar lief keerde en vol belangstelling vroeg wat zijn visie op het geheel was....
Nou ...ach....en...tsja......
Meer kwam er niet uit.

Als een zeer bedreven gespreksleidster nam de dochter het woord en wees hem erop dat er van hem tenminste verwacht werd dat hij mee zou praten in het kringgesprek en dat de kunst der in de koppen kijken niet een was die zij noch ik vaardig was....

Ik ben eens achterover gaan leunen en heb het allemaal aanschouwd en ik denk dat mijn mond wat open hing.
Met een oeverloos geduld heeft ze hem duidelijk gemaakt dat praten een oplossing geeft en niet boos worden en mokken .
Toen dat niet geheel naar wens liep , heb ik ook wel een duit in het zakje gedaan en ik moet zeggen dat het over het geheel genomen een aardig gesprek is geworden en dat er spijkers met koppen zijn geslagen.
Zonder ruzie en gezichtsverlies voor alle partijen hebben we een stel goede afspraken gemaakt.

Nu de uitwerking nog van het een en ander.
Maar ik moet zeggen dat ik een heel groot vertrouwen heb ik mijn dochter..en ik ben trots op haar.


Gelukkig is ze nog niet eraan toe ,maar ik heb wel het rotsvaste geloof dat ze haar kinderen goed en gedegen zal opvoeden tot mensen die geleerd hebben om te communiceren over de dingen die hun dwars zitten....pure winst dus!

Grenzen

Grenzen stellen en je niet door anderen laten overvallen.


De meeste vrouwen die ik ken hebben er moeite mee , hoe zou dat toch komen?
Is het door onze opvoeding ?
Komt het door ons idee dat we moeten "pleasen" ?
Is het omdat we lief , aardig en leuk gevonden willen worden?
Hebben vrouwen zo een grote zorg behoefte ?

In een relatie betrap ik me zelf erop dat ik , zelfstandige vrouw , goed in staat me door het leven te slaan ....al redelijk gauw in de vrouwtjes rol stap en dat de heel zelfstandige meneer die ik uitgekozen heb , al snel door mij in de watten wordt gelegd.
Ik zorg , koester , aai, pap en houd nat....brrrrr wat een klef wezen ontstaat er...
Meneer in kwestie laat het zich eerst behaaglijk aanleunen maar langzaam maar zeker ontstaan er fricties..
Want ook meneer raakt teleurgesteld ...waar is dat leuke mens waarop hij viel toch heen gevlogen??
Wijs geworden door dit alles heb ik al een jaar of wat dit anders aangepakt...ik heb gekozen voor een vrijere relatie vorm en dat bevalt uitstekend , we behouden met gemak onze eigen identiteit met wederzijds genoegen...


Maar het grootste struikelblok bij het bewaken van onze grenzen blijken de banden te zijn , die zo dik en taai zijn , veel dikker dan water....de bloedbanden.
Ontelbaar zijn de keren dat ik me heb laten verleiden tot totaal andere beslissingen dan die mijn hart of verstand me ingaven omdat het om familieleden ging ...en omdat de zoete lieve vrede me lief was.
Het is niet handig want als het je niet oppast kost het je meer dan je nachtrust en heel veel energie.

De remedie is communicatie , gewoon erover praten dus...
Hahhaah , iedereen weet dat DAT nu net het moeilijkst is...
Hoe maak je duidelijk dat de grenzen bereikt zijn zonder ruzie te maken en begrip te krijgen voor je eigen keuzes?

Ik heb er nog steeds niet een goed antwoord op ..
In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik met mijn zus en een aantal van mijn nichten er wel uitkom en sommige dingen ....die neem ik voor lief.

Ik ben geen held nee...en hoe goed ik ook kan communiceren....
Over sommige dingen ...praat ik nog steeds niet!

Worstelen

Aan het worstelen ben ik , al een maand of wat ...
Het is een langdurig en steeds weer terugkerend gevecht.
De strijd tussen mezelf en de overtollig kilo`s.

Dat ik ooit een slanke den met het daarbehorende figuur zal hebben , dat is utopia en dat idee heb ik al jaren geleden achter me laten liggen.

Neee niet schrikken ik ben echt niet van plan me in allerlei bochten te wringen om het ideaal beeld te bereiken ,dat is gewoon voor mij niet eens een wens.

Maar omdat ik al een poos weer heel veel pijn in mijn gewrichten heb en weet dat het weer tijd wordt om aandacht aan het langzaam groter groeien te besteden ben ik de strijd aangegaan.
Het gaat langzaam , maar gestaag en het enige wat ik weiger is in het weekeinde er stevig aan te trekken.

Dat doen we dan ook niet , in het weekeinde mag de lat wat lager en amuseer ik me door de dochter uit te dagen om nieuwe dingen uit te proberen.
Zo hebben we ons al een keer gewaagd aan muffins en berlinerbollen.
De dochter is niet zo een keukenprinses , ik mag zelfs stellen dat ze totaaaaaal geen belangstelling heeft voor voedsel bereiding maar op de een of andere manier waren dit nou wel versnaperingen die haar tot de stap naar de keuken konden verleiden.

Mijn lol door de week is dan ook iets bedenken wat haar weer mee de keuken intrekt en ik begin het vermoeden te krijgen dat ik niet eens zoveel moeite hoef te doen voor iets bijzonders maar dat ze er zelf ook wel genoegen ik begint te krijgen in het getuttel in de keuken met moeders.

Helaas zijn vannacht de plannen voor vandaag een onverwachtte dood gestorven.
Ik werd wakker door een kreunende stem die naar de pijnstillers vroeg en ze op mijn slaperige aanwijzingen niet vinden kon.....
Ze heeft de hele nacht gespookt ...heeft heel erge pijn in haar buik , is vreselijk misselijk en loopt leeg.
Gelukkig had ik pijnstillers in zetpilvorm in huis en hoewel ze die nooit heeft zien zitten , gingen ze braaf erin.....wowwwwwwww ze is dus hondsberoerd.

Vanmorgen in alle vroegte stond ze weer naast mijn bed na een onrustige nacht op de bank en vertelde me dat ze nu ergens anders ging liggen slapen......de pijn meeviel ,en nam nog een zetpil om door te kunnen slapen ....ze ligt in de logeerkamer op een matras op de vloer , dat is koel meldde ze gedecideerd....

Ik ......ben stil en laat haar liggen..
Slaap is nog steeds de beste medicijn.
Mijn lijn is in goede handen bij mijn zieke dochter......

Waterkant

DE waterkant is voor mij de boulevard (heeeeel luxe naam voor de plek) in Parmaribo ,langs de Suriname rivier....

Het loopt vanaf het Fort Zeelandia tot aan de Centrale Markt ,maar niet overal kun je echt flaneren.
En daar is de plek bij uitstek voor en zeker op heel hete dagen is het er goed toeven met het windje dat over de rivier heen waait.

Heel veel mooie amandelbomen staan er , tropische amandelen wel te verstaan , dat zijn hele statige bomen met een prachtig bladerdek.Ze geuren niet als ze in bloei staan en hun bloei is ook niet spectaculair ,maar als de amandelen rijp zijn , vind je ernorm veel onder de bomen liggen.
Tegenwoordig is het ook de plek waar je ten alle tijden een snack kan halen bij de talloze warungs , al dan niet verrijdbaar en het eten is van goede kwaliteit.

Bij het Fort staat nog altijd Wilhelmina over de rivier heen te staren, bevroren in een fraai beeld als jonge vorstin.
Daar ligt ook de broedplaats voor jong talent , de schilderschool , vernoemt naar Nola Hatterman.....herkenbaar door een fraaie sculpture voor de deur.

Het is een mooi stukje koloniaal Paramaribo met de gerestaureerde officierswoningen , de oude rode brievenbus zoals uit het liedje van Annie MG en dan het oude Fort dat al heel veel ellende gezien heeft ...maar waar je een heel mooi uitzicht hebt over de rivier.
Ik kan me herinneren dat ik daar eens samen met mijn zus op een receptie als catering-lady gefungeerd heb en hoe we met lange rokken en vol beladen dienbladen met ware doodsverachting de stenen trap op en af sjeesden....


Grappig genoeg woon ik tegenwoordig bijna of misschien moet ik zeggen met zicht op een boulevard....maar wat een verschil.
Er zijn wel bomen en zomers belemmeren juist die bomen mij om het water te zien dat er achter ligt ,maar vergeten dat het er is doe je nooit.

Op de plas is het zomers heel druk , er is ruimte voor veel watersport , een surf-, zeil-en kanoschool liggen er...altijd heel veel sportvissers en dan nog de niet aflatende stroom aan atleten die regelmatig hun rondje rond de plas puffend en hijgend afleggen.
Oja , de AMC loop gaat ook altijd over onze boulevard , elke zomer weer!


Maar ook s winters is de plas de moeite waard , heel veel vogels , veel vissen die je in het ondiepe water langs de kanten ziet liggen , zoetwatermossels heel herkenbaar in het heldere water....en dan de rietkragen zo her en der.

En ook dan is de plas de ontmoetings plaats in de wijk , voor alle mensen met kinderen , loslopende honden , de sporters , ja dan ook en op dagen dat de plas echt dicht gevroren is , als de schaatsers .
Het gebeurt niet zo vaak dat het mogelijk is ,maar dan loopt werkelijk de hele wijk uit om te schaatsen en te genieten van het ongewone tafereel.

Een snack halen kun je er niet meer want de steiger waar er jarenlang een kleine uitspanning stond is in slechte staat van onderhoud en er zijn plannen om op het eiland waar vroeger een speeltoestel stond een permanent eetplekkie te maken ,maar zoals altijd gaat dat zeer moeizaam met vergunningen en zo.

Deze zomer heeft de gemeente vriend en vijand verrast met plotseling een vergunning te verstrekken voor een ballentent waar er heel riant getafeld kon worden ,maar ik geloof niet dat mijn buurtbewoners er enig enthousiasme voor op konden brengen.

En als je mij nu vraagt welke plek mijn voorkeur heeft...dan moet ik je een antwoord schuldig blijven.
Ik voel me er wel lekker thuis!