Ze is nu 87, de laatste der Mohicanen, de langstlevende van haar familie.
Maar ik schrok toch heel erg van deze foto.
Mijn moeder is nu echt een oud besje, er is weinig wat me nog doet denken aan die sterke, onafhankelijke en ik-kan-het-allemaal-wel-aan-mevrouw.
Natuurlijk is dat geen wonder, ik ben zelf al middelbaar,maar......
De ouderdom bezoekt mijn moeder in de meest genadeloze vorm, want we raken haar kwijt terwijl haar lijf nog aanwezig is.
Er zijn momenten dat ze heel erg helder is en nog een heleboel verteld als ik haar spreek en toch midden in het hetzelfde gesprek, dwalen de gedachten af, gaan de luiken dicht en ben ik haar minuten lang kwijt.
En dan word ik boos, niet op haar, stel je voor, nee op het oneerlijke, dat ze ZO oud wordt, want waarom moet dat?
Ik herken haar niet terug, mijn moeder.
En dan zie ik deze foto, ik schiet in de lach.
Hier is ze dan Elin, cocky looking into the camera.
DIT is mijn moeder, zelfs nu !
7 comments:
An... dit stukje roept herinneringen op... en niet bepaald de meest fijne :(
Ik heb het ervaren als een bijzonder shockerend en mensonterend proces.
En toch zijn momenten zoals je er hier eentje beschrijft dan weer mooi...
Als je het voot t zeggen hebt, voorkom je het dat je op deze manier oud worden moet! Niemand zou er denk ik ooit voor kiezen...
Die foto is inderdaad vrij shockerend
fleurvh
Of we nu jong of oud zijn, waardig leven doen we mede bij de gratie van de mensen die ons omringen. Ga met eerbied om met de jongen en de ouden en weet dat wij als wij oud zijn geworden, naar het voorbeeld dat wij gezet hebben, behandeld zullen worden.
heftig maar waar, indeed.
Gelukkig werd ik van tevoren gewaarschuwd, toen ik haar na 31 jaar weer zag. Toch was het schrikken. Maar toch hebben die foto's wel hun charme. Dat charmante is er ergens toch nog wel. Jammer dat wij het niet voor het zeggen hebben, hoe we zelf e.e.a willen als we oud worden. LOVE U Cy
@ Nee het is inderdaad geen keus, het overkomt je en deze aandoening maakt geen onderscheid, helaas...
Post a Comment