No more drama....

He is out of our life.....





Als zo vaak kan ik pas achteraf vertellen wat me dwars gezeten heeft en wat het voor effect gehad heeft op ons bestaan.

Ik geloof dat ik een kind heb gecreeerd dat dol is op uit het nest gevallen vogeltjes en kneusjes...kortom er is altijd wel wat met haar vriendjes.
Ze zitten op het moment dat ze hen leert kennen in een moeilijk parket en ze helpt ze om weer op hun pootjes terecht te komen en op te krabbelen .
De prijs is alleen wel erg ....prijzig...

Deze keer heeft ze enorm veel tijd , energie en aandacht gestoken in een manneke met een zeer groot ego dat zichzelf heel erg zielig vindt omdat hij een ziekte heeft die niet levensbedreigend is maar wel niet meer weggaat .
Anderen zijn erin geslaagd desondanks heel veel van hun leven te maken ,maar hij leunt en steunt op alles en iedereen die langskomt en even bij hem stil blijft staan .
Zo zijn er wel meer natuurlijk ,maar als je daarbij nog een zekere botheid , kokervisie en tendens tot zelfzucht voegt heb je al een aardig beeld van een benepen iemand.
Het moment komt, met rasse schreden , dat het opvalt dat ie helemaal niet zo leuk is dan komen er nog bemoeizucht en jalouzie bij, dan blijft er weinig over van het beeld dat er was en zie je iemand die je nog in geen mijl van je hebben wil .
Per slot van rekening bijt het dan ook nog letterlijk in de hand die het voedt ......

Ik zie wel waar ze het vandaan heeft hoor , want ik ben ook iemand die een ander helpt en als het even kan verleen ik zo iemand nog onderdak ,maar totaal uitgewoond worden door het vriendje van je dochter is weer nieuwe belevenis.
Ik ben echt wel assertief ,mondig en zelfbewust en bij de tijd en weet wat er in de wereld te koop is en toch toch is het me overkomen.

Het enige wat ik nu zeggen kan is dat het me gesloopt heeft en dat ik het heel erg vreselijk vond te balanceren tussen kind , mijn waarden en normen en radicaal verbieden.
Dankzij Wim Sonneveldt (jaja , Jan komt Piet gaat en allemaal meeeeeteeeeeeeen ), mijn verstand en steun van F is het me gelukt....
Waar zou een mens zijn zonder vrienden.

He really is out and gone
Peace man!

Echt waar...

Wie kent het niet ,van die verhalen van heel kortzichtige mensen waar je van denkt , dit kan niet??

Vorige week zat ik in het vervoersbusje met een tweetal ook op weg naar hun werk..
Ze waren collegas van elkaar.

De een vertelde aan de ander dat zijn dochter tegenwoordig naar de weekeindschool gaat , een project van het AMC , maar dat hij het een heel domme bedoening vond want de kinderen leren er niets en ze slepen ze alleen maar mee naar allerlei bedrijven en museums(!) en dat het zo een leuk projectje was van EG gelden die zo nodig ingepikt moeten worden.....
De ander stelde dat dit haar verbaasde omdat ze alleen heel goede berichten erover gehoord had en dat de kinderen waarvan zij wist met heel veel plezier eraan deelnamen....
Nee , de meneer bleef fulmineren over het feit dat het niets toevoegde en dat werd me teveel ...
Ik onderbrak zijn sermoen en vertelde dat bij mijn weten de bedoeling was de kinderen een bredere kijk op de maatschappij te geven en de leerlingen te laten zien wat de vakken die ze op school leren daadwerkelijk in de maatschappij voor nut hebben....

• Weekendschool

De dame , blij met mijn steun herhaalde dat en toen kwam het klap op de vuurpijl argument van meneer ....het hoort niet bij onze cultuur.....

Pardon???
Ik was zo verbluft dat ik niet eens de namen van bekende SU kunstenaars als Erwin de Vries, Cliff San a Jang , Klas ,Pinas en nog veel meer voor hem opgenoemd heb.....
Maar daar had ik ook de tijd niet voor want daarna kwam zijn volgende argument :
Zwarte kinderen zijn geschikt voor voetbal en atletiek en dat was het!
Hij staafde dat met het verhaal dat hij met zijn kinderen naar de Jaap Edenbaan was geweest en hoewel de 2 oudsten wel wat schaatsten hadden ze het al snel net zo koud als hij en wilden naar huis.....

Ook nu weer heb ik mijn mond maar gehouden ,maar nu uit verbijstering over zoveel kokervisus...
Serena en Venus Williams , Arthur Ash ....tennisspelers die deze man totaal niet erkend.
Tiger Woods.......bestaat niet.
Zelfs Anthony Nestie , SUs trots , de zwemmer die ooit goud haalde, allemaal doen niet ter zake....
De zwarte basketball spelers die over ter wereld in de top spelen???

Wat me van dit hele verhaal nog het meeste dwars zit , is het feit dat deze man 3 kinderen in deze maatschappij opvoed en niet eens bereid is om in te zien dat het dus aanpassing vereist...
Zijn dochter is verstandiger ,want die gaat met veel plezier naar de weekeindschool.

Gelukkig heb ik ook heel hoopvolle dingen gezien dit weekeinde.
Een discussie over straattaal waarbij een witte jongere stelde dat het toch de manier bij uitstek was om zonder enige vorm van onderscheid met je leeftijdgenoten te communiceren en dat iedereen de mond vol had van integreren en dit nou hun manier is om dat te doen.

Op een andere zender zaten 5 jongeren van verschillende komaf , over hun leven in Nederland te praten aan de hand van discussie punten en vooral het punt :Zwarte scholen moeten verdwijnen had hun aandacht.
Die moeten samen met de witte scholen van hun zo snel mogelijk de maatschappij uit en verboden worden , want op gemengende scholen , daar leren we begrip voor elkaars cultuur en kom je in aanraking met mensen ,NIET met kleuren .
Een van de mooiste uitspraken deed een vriend van mijn dochter, de reden waarom ik naar het programma keek, want ik wilde best horen wat hij te melden had :

Ik zie geen geloof , ik zie geen kleur , ik hoor geen andere talen
Ik zie alleen maar mensen en die probeer ik te bereiken op iedere manier.

Aaron , je bent een kanjer!

Struggle

Vechten tegen de bierkaai mag het niet worden ,maar het is wel een enorm gevecht met mezelf.

Elke dag weer ,bewust omgaan met eten en drinken en niet gedachtenloos mijn buik vullen als ik een prikkel voel.
Het is iets waarmee ik zeer vertrouwd ben , op een negatieve manier en ik moet weer eens beseffen dat eten behalve een satisfactie ;ook is om je lijf te onderhouden en niet te overvullen!

Langzaam aan lukt het me om dat tot een dagelijks besef om te vormen , ik geloof niet dat het me ooit zo zwaar is gevallen als nu en ik heb toch al jarenlange ervaring met deze materie.
Deze keer doe ik het geheel en al op eigen houtje en zonder echte begeleiding ,ook omdat ik vind dat het uit mezelf komen moet om er een succes van te maken.

Alleen maar door het hier op te schrijven werkt niet dus heb ik me aangesloten op mijn favo forum bij de dames met dezelfde voornemens.
En by jove ,het werkt !
Regelmatig opschrijven wat er door de mond gaat en wekelijks verslag doen van de wederwaardigheden werpt langzaam maar zeker vruchten af.
Wegen doe ik niet , ik hoef niet te weten hoe zwaar ik ben , ik moet mezelf zover krijgen dat ik het gewicht dat ik verlies op een verantwoorde wijze verlies EN er af hou, dat is mijn voornaamste doel.

Daarom heb ik besloten mijn vorderingen vast te leggen met het digidingetje...ja ja , ik heb er weer een ;dus gebruiken zullen we het speeltje!
Ik denk niet dat wekelijks een plaatje schieten helpt en voorlopig schiet ik alleen plaatjes van mijn welgevulde onderkin.
Op den duur moeten het zelf plaatjes van the whole lot of me worden.
De meest openbare vorm van mezelf tentoonstellen heb ik al gekozen , dus stimulans genoeg;-) !

Wie o wie ziet er al verschil??

Snelle Pelle

Ha, de enige grote vogel die voor mij een bron van vermaak is ...das hij , de snelle Pelle.

Pelle de pelikaan had genoeg van zijn saaie dierentuin bestaan en besloot op verkenning te gaan , de wereld is per slot groter dan Artis , al krijg je er je natje en droogje op tijd , je bent er toch een nummertje , dacht hij klaarblijkelijk..

Dus op wieken ging meneer en streek toen maar in Osdorp neer, verandering van spijs doet eten dacht ie en hij zocht de hoogste flat in de buurt.
Groot vermaak voor alle omwonenden en van heinde en verre kwamen de mensen de dappere ,nee ,niet Dodo, maar pelikaan bewonderen.
Gestimuleerd door alle aandacht hield hij het er wel een week of twee , drie uit..., de hele omgeving heeft van hem genoten.

Maar de wereld bleek nog groter dan Osdorp , waar ie veelvuldig op de kiek ging , en weg vloog ie , helemaal naar de Oostvaardersplassen , hemelsbreed niet zo gek ver ,maar wat een vrijheid , een heel groot meer , heleboel vogels in allerlei vormen en maten en met het gegluur viel het hier ook wel mee .want ....ze konden hem niet aldoor vinden , veel te groot die plas.
Na een poos had ie wel wat lievelingsplekjes ,dus het was bekend dat het hem goed ging,want gespot werd ie wel zo af en toe.

Alleen , Pelle , is nu eenmaal een reislustige pelikaan ,dus na de kerst dacht ie , kom , ik ga eens verder kijken en zo kwam hij in Friesland uit....
Het is wel een echte Hollander gebleken , want buiten de grenzen ging ie niet.
Waar ie geen rekening mee gehouden had , is dat vanwege de winter de visaanvoer wel wat minder werd,maar niet getreurd , zijn fanclub zorgde er voor dat hij ook in het Hoge Noorden van kwaliteitsvoer werd voorzien , de visafslag deed zelfs mee.

Maar toen vond zijn baas in Artis dat ie genoeg gezworven had en werd ie opgehaald en Pelle is weer thuis gewoon in Mokum , in het hok bij de anderen.
De reislustige Pelle krijgt binnenkort een trimbeurt aan zijn slagpennen.


Volgens mij heeft Pelle wel de hoogste klepper in het hok , want die verre reizen doet........

Uren, dagen , maanden

Ja hoor het is gedaan , het nieuwe jaar heeft zijn intrede al achter de rug ...

De tijd voor reflectie , zo rond de laatste en eerste dagen van zo een vers jaar lijkt iedereen te barsten van de goede voornemens...
Het begrip alleen al ...alsof alle andere voornemens slecht zouden zijn en alleen deze enige waarde hebben.

Ik doe er niet aan mee.
Tuurlijk zijn er dingen op mijn wish-list en ook op mijn to-do list staat het een en ander,ondanks dat heb ik het liever over vervulde wensen en verlangens.
Omdat het minder beladen en verplicht is, ik denk dat het mijn anarchistisch trekje is dat rebeleert.

Sommige dingen schijnen zich vanzelf op te lossen en voor andere wensen , ach dan zijn er hele lieve mensen die je zo verrassen....
Ik heb bijvoorbeeld een nieuw digidinges gekregen , snap je nu mijn geloof in vervulde wensen?

En wat het zelf oplossen betreft , ik zag heleboel beren op de weg het laatste jaar , een heleboel zijn zelf op de loop gegaan en anderen bleken tamme beren , het liep dus heel anders dan bedacht.
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, dat is waarom spreekwoorden kloppen.

Er blijven dingen op mijn wenslijst staan zoals een leuke baan (staat al 3 jaar in de top 10) , een slanker figuur (moet lukken als ik doorga met minderen) ,minder pijn van de reuma (ach utopia moet ook een plekkie) en zo kan ik er nog wel een stuk of wat benoemen.
Feit is dat je niet op alles greep hebt en het ook niet moet willen.

Want het mooiste is om iets te dromen over te hebben ....bergen te bestormen ...verten om te ontdekken en doelen om te behalen.

Wat zouden we zijn zonder dat al??

Lieve mensen , heb een daverend fijn jaar!!

Veren

Alle duiven op de dam shalalalee shalalalaaaaaa

Mij zal je dat niet horen zingen
Want duiven......

Opgroeien in de tropen betekent opgroeien met vogels om je heen , grote, kleine in allerlei vormen en maten en vooral ook als huisdier.
Mijn broer heeft ze jarenlang in huis gehad, eerst de zangvogels en later de parkietjes en afgezien de zaadrommel en veren die overal terecht kwamen , is eenmaal per week zo een kooitje schoonmaken de ergste overlast die ik me daarbij voor de geest kan halen.
Verder had zowat ieder huishouden zo een vogel in huis papagaaien, volieres vol met parkieten (love birds zoals wij ze noemen), tropische parkieten, noem het maar , ik was er gewoon aan gewend.


Ooit gezien , zo een grote Su man met een kooitje met een nietig vogeltje erin dat hij overal meesleept ?

Op zondag was er vroeger een plek in ZuidoostAmsterdam waar al de heren uit de hele buurt bij elkaar kwamen , een braak liggend stuk land en iedere week kwamen ze trouw bijeen om daar hun vogelwedstrijden te houden en met ware harstocht al de slagen uit de vogelkeeltjes bij te houden.
Grote stoere mannen , die helemaal in tranen kunnen uitbarsten als hun kampioen verslagen wordt....
Onderhand ligt er al een jaar of 5 een woonwijk op die plek ,maar als hommage heet die wijk de Vogeltjeswei en hebben de straten namen als Picolet, Twatwa ,Moestasj allemaal SU zangvogels.
Er is zelfs een kunstwerk gemaakt bestaande uit allerlei ijzeren vogelkooitjes naar Su model in verschillende maten en die laat men met klimop begroeien ....een fraai gezicht.

Voor mij heeft het allemaal zijn bekoring verloren, ik denk , mijn tweede zomer in Nederland.
Ik woonde op een personeelsflat in Rotterdam , heel erg luxe , ik had een tweekamer appartementje met een piepklein gedeeld balkon en een prachtuitzicht over het park van het Museum van Boymans van Beuningen.
De contacten met de medebewoners waren heel erg goed en veelvuldig , menig uren stappen , strandtochten , concerten en eetfestijnen kan ik zo op mijn netvlies toveren.

Het was na een hele dag strand dat ik laat thuiskwam en doodmoe in bed kroop , want erna ook nog uitgebreid wezen eten enz enz.
Midden in de nacht werd ik ergens wakker van......een geluid.....
Slaperig deed ik het licht aan en op mijn kussen zat een levensgrote vette dikke DUIf!!!
Helemaal onthikt vloog ik mijn bed uit en probeerde het beest mijn flat uit te jagen door de openstaande balcondeuren...maar wat ik ook deed het beest bleef om me heen fladderen , op me af duiken en overal werkelijk overal schijten , schijten...de hele slaapkamer , mijn woonkamer.......overal lagen stront en veren....
Per slot van rekening ben ik er hysterisch jankend onderhand in geslaagd een laken over het kreng heen te gooien en met een zwieperd heb ik het kreng het raam uit gegooid met laken en al!!
Daarna ben ik nog zeker een uur lang bezig geweest mijn flat schoon te maken en te onsmetten...
De volgende dag , na een verder doorwaakte nacht ben ik naar de beheerder gestapt en daar zat een even boze als onhikte medebewoonster met precies zo een verhaal en samen hebben we ons beklag gedaan.
Het bleek dat een nieuwe bewoonster klandestien haar tamme duif had meegenomen en genoeg had van het geschijt en daarom besloten had voortaan haar ramen dicht te houden....met alle gevolgen voor anderen.....

Mijn vrienden hebben zich suf gelachen om mijn avontuur , op mijn verjaardag dat jaar wisten ze me te verassen met een leuke tegel, geheel in de traditionele Delfstblauwe stijl,met de tekst:
HOUD UW STAD SCHOON
EET EEN DUIF
(ik kon er niet om lachen)

Sinds dit avontuur ben ik fobisch voor grote vogels en veren.......
Veren geven me de grootste kriebels die je kunt indenken.......ik kan ze letterlijk niet meer zien!

Die andere rooie man met zijn maatjes

Ja , je leest het goed, er is nog een rooie man maar die begroet ik altijd met passie..
Ik heb een zeer groot zwak voor die dikke Rooie , die met die ronde buik en schaterlach en die met een grote bel staat te roepen of met de slee door de lucht gaat.


Maar groter dan mijn zwak voor hem is die voor zijn maatjes , die op alle tochten met hem mee gaan en waarvan een een rode neus heeft...
Ze hebben namen die ik meestal vergeet behalve dan van de legendarische ; met de voornaam ; die met de letter begint ; die al mijn moeders kleindochters delen : de R.

Ja ja , het klopt ik heb een zwak voor rendieren oftewel mooses....
Het leuke is dat het zeer onschuldig begon met het kwijlen in de boekhandel aan mijn werk , want daar zat de eerste waarmee ik een band sloot...

Hij zat daar op een boekenplank met een enig roodfluwelen jasje , afgezet met wit bont aan de rand ...zijn gewei ondeugend onder zijn muts uit piepend......ik was op slag verliefd......behalve toen ik zijn prijs hoorde......300 gulden voor een stuk speelgoed ?? oja en het jasje dat was apart.....nog 25 gulden erbij.
Nog in geen 300 jaar!
Na de kerst zat hij er nog steeds , zonder jasje en heel eenzaam....en daar heeft hij zeker nog anderhalf jaar gezeten.
Maar op een goede dag toen ik de boekhandel binnenkwam vroeg de beheerster me of ik hem nog hebben wilde want hij was wat beschadigd...iemand had zijn sigaret te dicht bij het beest gehouden....wetende wat hij gekost had bood ik er 50 gulden voor wat me een schop van mijn collega opleverde...( ze had het vast ook voor minder gedaan....)want ze nam mijn bod aan en ik werd de trotse eigenaar van mr Moose.

Het jasje heb ik er 2 jaar later voor 15 piek bijgekocht en vanaf dien kreeg mrMoose met kerst zijn jasje aan en zat ie daar te pronken tussen zijn groeiend aantal soortgenoten.
Het leuke is ook , dat ik er steeds meer bij krijg omdat anderen van mijn hartstocht weten ...elk jaar met kerst krijg ik er 1 bij van een van mijn vriendinnen , ze heeft me nu al een rendier-poef, een witte, een bruine en een electronische geschonken die zingt en schuddebeest terwijl hij druk aan het musiceren is...
Dit jaar kreeg ik van haar en dochter 2 rendierkoppies compleet met rode muts voor in de boom....
De electronische heb ik zelfs dubbel omdat ik zelf de verleiding ook niet weerstaan kon en in vele soorten en maten zitten ze samen op het raamkozijn met zijn allen te pronken en onze kat mag er graag bij gaan liggen....daarvoor moet ze wel eerst een paar eraf meppen!

Vraag me niet waarom ik ze zo aantrekkelijk vind....ik heb geen flauw idee....
Ik heb begrepen dat ze in werkelijkheid verre van vriendelijk ; zelfs op het chagerijnige af en zeer eigenwijze beesten zijn.
Feit is dat ze voor mij de kerstsfeer met alle toeters en bellen vertegenwoordigen, en dat mijn hart sneller gaat slaan als ik er weer een nieuwe bij score.
(ik weet nu al dat er weer eentje naar me onderweg is)

Rudolf en zijn maatjes.....dat zijn voor mij de stemmingsmakers met kerst.
Goede feestdag allemaal!!!

Rode Klaas

Het is weer eens zover, De tijd van het jaar , rode konen , onrustige kinderen , koopzieke ouders en alle gedoe....

Zelf heb ik niets met die man in de rode djelleba en zijn zwarte begeleiders , door de schoorsteen hoor, want ik heb niets met dat gezever over al dan niet correct gedrag !
Tussen hem en mij zit er iets sinds mijn prille jeugd niet ...
Het verhaal begint als mijn juf op de kleuterschool bedenkt dat het vrolijk , babbelende en vooral bijdehante kind best wel in de ereboog voor de man kan staan.
Goed idee , ware het niet dat ik een blik op de man in zijn grote rode Amerikaanse convertible sloeg en de sluizen open sprongen...
IK??Die man toezingen ??Geen denken aan!!
Mijn jongere zus die nog niet eens op school zat kweet zich voorbeeldig van de taak.
Was dat bij dat incident gebleven , dan hadden we het vast overleefd ,maar nee er lag een heel groot pak op mijn schoen ,met een kei van een gedicht waar het hele verhaal in geuren en kleuren werd beschreven..
Dat serviesje heeft voor mij altijd een bijsmaak gehad , de rode mijter had voor mij afgedaan...

Ach een mens groeit op en verhuist en zo belandde ik in in deze contreien, en al in mijn eerste baan was het raak , lootjes trekken en surprises maken.
Tsja in de bakermat van het feest gekomen , dacht ik er het beste van te maken.
Alleen , de ontvanger van mijn gedicht met een aardig verslag over een stapavond was raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaazend en weet tot de dag van vandaag niet dat ik het ding gewrocht heb.
Voeg daarbij een heerlijk avondje met de vriendinnen met surprises , stinkend en glibberend waarin je graaien moest...nou neeeee mijn feestje ...egnie!

Hardleers als een mens , dol op tradities kan zijn , ging ik het eerste jaar gelijk al mee naar de viering toen ik in de huidige toko te werken kwam.
Nou dat viel me mee!
De ouders namen zelf de cadeaus met wat tips voor de Goedheilig man mee, de mijterman bleek een van de stafartsen en de dartelende zwarten waren artsen in opleiding die ik op een heel andere manier leerde kennen.
De sfeer zat er goed in, eerst een show voor de kleinen en daarna kwam DE MAN de pakjes uitdelen en over de hoofden van de kinderen heen werden de ouders heel vals nichterig eens lekker op de hak genomen ,echt geweldig en zeer hilarisch ....het was van de ene in de andere lachsalvo!
Ik nam me voor , als en wanneer ik zelf ook een turf had zouden we hier zeker heen gaan.
Het eerste jaar was de babus net 3 maanden ,maar dat mocht de pret niet drukken , ze kwam op zijn schoot terecht en de oude gek was zeer met haar ingenomen..

Maar het jaar daarna....

Zat ik opeens met een gillende , hysterische peuter omdat er bij de oppas iemand na het kloppen op de deur gestrooid had.....
Helemaal pagus was ze , bij elk hard geluid , elke bons of klap die ze hoorde en het angstige Klaas , Klaas is me heel lang bijgebleven....
Het heeft me uren gekost om zo een klein kind uit te leggen , hoe het strooien te werk ging......
Voor haar heeft het Klaasfeest nooit meer charme gehad en ik was weer op voet van oorlog met de rode gek!!
Het is geloof ik, het enige kind dat opgegroeid is in het besef dat Sinterklaas niet bestaat en dat het allemaal spel is.
Enne , we hebben de schoen gezet hoor en gezongen en alle gedoe eromheen , want moeders is nu eenmaal een mens dol op tradities en gevierd werd het dus.
Alleen mocht ze aan niemand vertellen dat die rooie een nepperd was, dat was ons geheim.
Ze kende al de liedjes die er zowat bestaan de oude en de nieuwe ; de viering in de toko was absoluut een hoogtepunt en haar band met de toenmalige Klaas heel hecht...
Ooit kwamen we hem tegen nadat ie afgesminkt was en toen hij haar vroeg of ze genoten had , vertelde ze hem opgewekt wat er gebeurt was en daarna zei ze ....maar toch ruik jij net als hij !
De man is allang gepensioneerd maar als ik hem tegenkom is zijn eerste vraag hoe het met zijn grootste fan gaat.

Tegenwoordig is het heerlijk avondje een dat we zonder al te veel gedoe doorbrengen ...we hebben alle snoepgoed dat er bij hoort en de warme chocomel , hangen braaf voor de buis om naar alle speciale programmas te kijken .
Maar voor ons ....geen cadeaus , geen gedichten en geen surprises.


Over de pakjes onder de kerstboom heb ik het niet!
Zal mij benieuwen hoe zij dat later vieren zal.

Feest

Zondag is ze jarig.....

Wat gaat de tijd snel , 21 wordt ze dan ,de jongste dochter van mijn zus , die tegenwoordig hier in het kikkerlandje woont.
Dit is dan de tweede keer dat ze het hier viert en ze moet nog steeds eraan wennen.
Vorig jaar waren de meeste feestvierders familie en kennissen en dit jaar heeft ze de vrienden uitgenodigd die ze gemaakt heeft.


Ik moet eerlijk zeggen dat ik er soms wel een hard hoofd in had of ze zich ooit op haar gemak zou kunnen voelen hier en ze heeft het ook niet makkelijk gehad , van het veilige nest, dat uiteen viel bij oom en tante ,naar een studentenkamer , waar je toch op jezelf terug geworpen wordt.
Maar langzaam maar zeker merk ik , dat ze het druk krijgt , door de studie , de baan en alles wat daarbij komt kijken.

Dit jaar is het feestje dan onder mijn pannen...
En aangezien ze van kokkerellen houdt , heeft ze allerlei plannen en is ze gisteren al hier aangekomen.
Zometeen gaat ze naar de markt en boodschappen doen , want ze heeft besloten om iedereen te laten genieten van een keur van gerechten , een eetfeest zoals ze dat thuis ook deed.
Dat geeft dus een drukte van belang en veel hak , snij en voorbereidingen ,maar ook de gezellige drukte die zo een gebeurtenis vooraf gaan.

Het enige wat ze minder vindt , is de weersverwachting ....vanaf vandaag is het kouder en worden er winterse buien met sneeuw verwacht ...het is echt Sinterklaasweer , de wind waait door de bomen en het is somber en guur.
Ik hoop dat het niemand zal afschrikken om de reis naar Mokum te maken want sommigen moeten uit de rest van Nederland arriveren.
Aan de andere kant weet ik wel zeker dat het een gezellig feestje wordt , want ze is befaamd om haar kookkunst.

Ze wordt 21!
Ik weet nog goed hoe ze reageerde toen ze me voor het eerst zag, ze was net een jaar oud en ze vond die vreemde luidruchtige tante maar niets.
Aan het eind van mijn 2 maanden lange vakantie waren we onafscheidelijk , waar ik was , daar kon je haar vinden , meestal op de tafel naast de naaimachine , die ik met heel veel plezier liet snorren.
Nu kan ik zo heerlijk met haar bekvechten want ze is net zo eigenwijs als ik .

Nog heel veel gelukkige jaren he Boebel!

Trots

Niet te geloven , dit is bijna een vervolg op mijn vorig log.

Dat was een hele verhandeling over grenzen stellen en dat vrouwen er zo een moeite mee hebben om die aan te geven.
Terecht werd er de opmerking gemaakt dat het heus niet alleen maar vrouwen zijn ....en dat is zo ,maar ik nam de vrijheid om stevig te chargeren..
Een andere opmerking wees me erop dat onze dochters een totaal ander generatie zijn en dat die weleens minder bereid zo kunnen zijn om te pleasen

En jawel in nauwelijks een week tijd kreeg ik tot tweemaal toe het bewijs.

Mijn dochter heeft een vriendje....al een maand of twee , aardige knul hoor maar met enige gebruiksaanwijzingen en hoe vrolijk en gemoedelijk hij kan zijn ,net zo driftig en snel beledigd is hij op een ander moment.
En ik kijk met stijgende verbazing hoe mijn dochter daar mee omgaat.
Niet ala moeders , maar ze heeft een heel andere aanpak. ze spiegelt....
Waar in godesnaam heeft het kind die techniek vandaan , van mij toch echt niet , want ik ben meer het geen blad voor de mond type.
Met een zeer vaardig en goed onderbouwd verhaal laat ze hem keer op keer zien waar hij de mist ingaat en leert hem en passant ook om over de gevoelens te praten die aan zijn gedrag ten grondslag liggen....

Vandaag was het dan mijn beurt...
Omdat hij vaak onder mijn dak verblijft, jaja , dat gebeurt als het om de heren gaat , levert dat bij mij ook weleens ergenissen op en gezien het bovenstaande ga ik daar heel omzichtig mee om ,maar voor mij was nu de maat vol ...
Ik had ook het een en ander aan observaties en irritaties en die moesten ook maar eens in de groep.

Het koppel op de bank neergepoot en moeders stak van wal met haar sermoen.
Hierna kreeg ik van de dochter het een en ander aan tegengas en toen we dat tot een compromis hadden gebracht ....drong het tot ons door dat het liefje geen input gaf..
Waarop mijn schatje zich naar haar lief keerde en vol belangstelling vroeg wat zijn visie op het geheel was....
Nou ...ach....en...tsja......
Meer kwam er niet uit.

Als een zeer bedreven gespreksleidster nam de dochter het woord en wees hem erop dat er van hem tenminste verwacht werd dat hij mee zou praten in het kringgesprek en dat de kunst der in de koppen kijken niet een was die zij noch ik vaardig was....

Ik ben eens achterover gaan leunen en heb het allemaal aanschouwd en ik denk dat mijn mond wat open hing.
Met een oeverloos geduld heeft ze hem duidelijk gemaakt dat praten een oplossing geeft en niet boos worden en mokken .
Toen dat niet geheel naar wens liep , heb ik ook wel een duit in het zakje gedaan en ik moet zeggen dat het over het geheel genomen een aardig gesprek is geworden en dat er spijkers met koppen zijn geslagen.
Zonder ruzie en gezichtsverlies voor alle partijen hebben we een stel goede afspraken gemaakt.

Nu de uitwerking nog van het een en ander.
Maar ik moet zeggen dat ik een heel groot vertrouwen heb ik mijn dochter..en ik ben trots op haar.


Gelukkig is ze nog niet eraan toe ,maar ik heb wel het rotsvaste geloof dat ze haar kinderen goed en gedegen zal opvoeden tot mensen die geleerd hebben om te communiceren over de dingen die hun dwars zitten....pure winst dus!