Waterkant

DE waterkant is voor mij de boulevard (heeeeel luxe naam voor de plek) in Parmaribo ,langs de Suriname rivier....

Het loopt vanaf het Fort Zeelandia tot aan de Centrale Markt ,maar niet overal kun je echt flaneren.
En daar is de plek bij uitstek voor en zeker op heel hete dagen is het er goed toeven met het windje dat over de rivier heen waait.

Heel veel mooie amandelbomen staan er , tropische amandelen wel te verstaan , dat zijn hele statige bomen met een prachtig bladerdek.Ze geuren niet als ze in bloei staan en hun bloei is ook niet spectaculair ,maar als de amandelen rijp zijn , vind je ernorm veel onder de bomen liggen.
Tegenwoordig is het ook de plek waar je ten alle tijden een snack kan halen bij de talloze warungs , al dan niet verrijdbaar en het eten is van goede kwaliteit.

Bij het Fort staat nog altijd Wilhelmina over de rivier heen te staren, bevroren in een fraai beeld als jonge vorstin.
Daar ligt ook de broedplaats voor jong talent , de schilderschool , vernoemt naar Nola Hatterman.....herkenbaar door een fraaie sculpture voor de deur.

Het is een mooi stukje koloniaal Paramaribo met de gerestaureerde officierswoningen , de oude rode brievenbus zoals uit het liedje van Annie MG en dan het oude Fort dat al heel veel ellende gezien heeft ...maar waar je een heel mooi uitzicht hebt over de rivier.
Ik kan me herinneren dat ik daar eens samen met mijn zus op een receptie als catering-lady gefungeerd heb en hoe we met lange rokken en vol beladen dienbladen met ware doodsverachting de stenen trap op en af sjeesden....


Grappig genoeg woon ik tegenwoordig bijna of misschien moet ik zeggen met zicht op een boulevard....maar wat een verschil.
Er zijn wel bomen en zomers belemmeren juist die bomen mij om het water te zien dat er achter ligt ,maar vergeten dat het er is doe je nooit.

Op de plas is het zomers heel druk , er is ruimte voor veel watersport , een surf-, zeil-en kanoschool liggen er...altijd heel veel sportvissers en dan nog de niet aflatende stroom aan atleten die regelmatig hun rondje rond de plas puffend en hijgend afleggen.
Oja , de AMC loop gaat ook altijd over onze boulevard , elke zomer weer!


Maar ook s winters is de plas de moeite waard , heel veel vogels , veel vissen die je in het ondiepe water langs de kanten ziet liggen , zoetwatermossels heel herkenbaar in het heldere water....en dan de rietkragen zo her en der.

En ook dan is de plas de ontmoetings plaats in de wijk , voor alle mensen met kinderen , loslopende honden , de sporters , ja dan ook en op dagen dat de plas echt dicht gevroren is , als de schaatsers .
Het gebeurt niet zo vaak dat het mogelijk is ,maar dan loopt werkelijk de hele wijk uit om te schaatsen en te genieten van het ongewone tafereel.

Een snack halen kun je er niet meer want de steiger waar er jarenlang een kleine uitspanning stond is in slechte staat van onderhoud en er zijn plannen om op het eiland waar vroeger een speeltoestel stond een permanent eetplekkie te maken ,maar zoals altijd gaat dat zeer moeizaam met vergunningen en zo.

Deze zomer heeft de gemeente vriend en vijand verrast met plotseling een vergunning te verstrekken voor een ballentent waar er heel riant getafeld kon worden ,maar ik geloof niet dat mijn buurtbewoners er enig enthousiasme voor op konden brengen.

En als je mij nu vraagt welke plek mijn voorkeur heeft...dan moet ik je een antwoord schuldig blijven.
Ik voel me er wel lekker thuis!

Stil

Ik ben heel stil op het moment , ik lees veel op het net ,maar schrijf nauwelijks en ook voor dit log heb ik weinig inspiratie.

Nee, de herfst is mijn jaargetijde niet , hoewel ik er de mooie kanten ook van zie en er best van kan genieten, merk ik dat mijn lijf meer en meer protesteert tegen de tempertuurswisseling en heb ik domweg meer pijn.
En pijn maakt me op zijn zachts gezegt niet communicatief.
Ik slaap wel beter , lees heel veel en herlees vooral boeken die ik in gaan jaren bekeken heb.....Son of the Circus is nog steeds een prachtboek , met dank aan John Irving.

Het volgende boek moet maar A suitable bride zijn, om in de Indiaase sfeer te blijven.

Waar ik wel vrolijk van word , zijn de dwergpapagaaien die rond mijn huis vliegen...
Tot een jaar of twee geleden was het een koppel ,maar onderhand kunnen we ,net als in het Vondelpark , iedere keer een vlucht van die ongewone vogels langs zien scheren onder het maken van veel krassend geluid , ze hebben lol in hun leven.

De combinatie is iewat vreemd , papagaaien overdag en vleermuizen in de schemering , maar who cares , er blijven genoeg mussen , mezen en andere vogels over...
In Amsterdam Osdorp vliegt zelfs een pelikaan!

Bizarre dingen in het leven ....achter me staat de radio aan en als elke zondag luister ik naar de Sandwich en plots hoor ik een stok oud liedje van Alberto Gemerts , een zanger uit Suriname ,de jaren 60 , de man zingt allang niet meer en werkt hard als producer , ik was vergeten dat ie ooit dit plaatje opgenomen had....

Op mijn voet ligt de kat en ik hou het monster angstvallig in de gaten , ze heeft de gewoonte om plots haar nagels in mijn blote tenen te zetten als ze geaaid wenst te worden en ik heb daar een enorme hekel aan...neeee niet likken , daar ben ik ook niet van gediend...

Kortom , het is een lome zondag , iewat koud en al herfstig en ik geniet van de rust in het huis..
Het kind slaapt nog , op de fora is het rustig en ik neem de tijd voor mezelf.....

Verhuizen

Een van mijn vriendinnen gaat verhuizen, Mokum verlaten en naar een andere stad...
Niet dat ze ontzettend ver gaat wonen , slechts in Haarlem ,niet dat we dagelijks bij elkaar op de stoep staan ,maar ik weet dat ik haar zal missen als ze niet onder handbereik woont.

Ze is eerder uit deze stad vertrokken en daarom weet ik zeker dat het zo werkt , ze woonde toen wel verder ,maar het idee dat ze niet zomaar belt omdat ze in de buurt is en met de kinderen langs komt , daar gaat het om.

Gisterenavond hebben we het daarover gehad , ze kwam langs helemaal vol plannen en vol verhalen over haar nieuwe huis en ik weet dat ze ook regelmatig in Amsterdam zal zijn omdat ze bezig is op IJburg een logeerhuis voor kinderen met ADHD op te zetten met een stel anderen , want alleen lukt je in deze wereld niets,maar ik werd er wel een beetje wee van ..

Afscheid nemen en een beetje sterven , die Fransman heeft het goed gezien.

Het bracht me ook op tradities.....
In mijn jeugd is me geleerd bij verhuizen afscheid te nemen ,van het huis waar je uit vertrekt en dat heel bewust te doen.
De kamers een voor een door te lopen en je "geest" mee te nemen , och dat hoef je niet hardop te zeggen ,maar het is belangrijk om het afscheid bewust te ondergaan en het huis mede te delen , dat jij en de jouwen er niet meer zullen zijn en te bedanken voor de goede tijden en hun te vragen je te begeleiden op je tocht naar je nieuwe stek.
De nieuwe stek wordt volgens de traditie dan ook ingewijd...meestal door een geestlijke ,maar samen komen met een stel vertrouwden is ook wel gebruikelijk en daarbij werd dan de hoop uit gesproken dat het huis je zal bevallen en als een warme deken om je heen zal liggen en een veilig haven voor jou en de dierbaren zijn.

Nog steeds hou ik me daar wel aan , omdat het prettig aanvoelt ,maar ook omdat ik er best wel in geloof dat bewust afscheid nemen , heimwee voorkomt.
En het idee van je huis als veilige haven spreekt me ook wel aan.



Nee , zelf hoef ik niet zo nodig.....ik woon namelijk al bijna 13 jaar tot grote tevredenheid aan de Plas.
This house surely feels like home, my home my castle.

Real Men

Voor Simon en de kerstflikken!


Take your mind back - I don’t know when
Sometime when it always seemed
To be just us and them
Girls that wore pink
And boys that wore blue
Boys that always grew up better men
Than me and you

What’s a man now - what’s a man mean
Is he rough or is he rugged
Is he cultural and clean
Now it’s all change - it’s got to change more
’cause we think it’s getting better
But nobody’s really sure

And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are

See the nice boys - dancing in pairs
Golden earring golden tan
Blow-wave in the hair
Sure they’re all straight - straight as a line
All the gays are macho
Can’t you see their leather shine

You don’t want to sound dumb - don’t want to offend
So don’t call me a faggot
Not unless you are a friend
Then if you’re tall and handsome and strong
You can wear the uniform and I could play along

And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are

Time to get scared - time to change plan
Don’t know how to treat a lady
Don’t know how to be a man
Time to admit - what you call defeat
’cause there’s women running past you now
And you just drag your feet

Man makes a gun - man goes to war
Man can kill and man can drink
And man can take a whore
Kill all the blacks - kill all the reds
And if there’s war between the sexes
Then there’ll be no people left

And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are

4 oktober

Zoals ieder jaar rond deze tijd ontkom ik er niet aan.

Als je in deze wijk woont is het iets dat je eigenlijk dagelijks wel ziet , zittend in de metro , de plek die niet meer ingevuld is daar waar het ding neerkwam.
Het klinkt zo beladen en sinister ,soms is het dat ook echt; ik praat er liever niet over als er naar gevraagd wordt;het is een onderwerp waar ik uit mezelf over moet beginnen.

Onderhand is het dan al 13 jaar geleden dat het vliegtuig neerstortte en de Bijlerramp een begrip is waarmee we leven.
Het toeval , waardoor ik net voor het raam stond en alles zag is iets dat ik deel met meerdere mensen uit de wijk , geen wonder want zo klein was dat vliegtuig natuurlijk niet.
Ik weet echt niet of ik me op dat moment bewust was dat het 5 tellen van me af was en wat dat kon betekenen..ik weet alleen dat ik zag hoe het zijslag maakte ,zwenkte en in de flat rechts voor me dook......toen de klap, de paddenstoelwolk , het vuur , de ramen die bol naar binnen bogen, de vieze lucht , de druk die ons de kamer verder induwde....allemaal dingen die ik me kan herinneren ...
Niet de volgorde ,maar wel de levensgrote paniek die ik erna voelde en dat ik heb staan gillen , krijsen en brullen op de toppen van mijn longen...
En voor mijn gevoel ....hoorde ik het overal vandaan ,als een echo.

Als een soort film zie ik de vrienden die op bezoek waren hun kinderen in de jas hijsen en de deur uitrennen , bang dat ze vast zouden komen te zitten in de wijk en weg weg weg ,naar een veiliger plek...
Mensen reageren vreemd in stressvolle tijden...op de snelweg kregen ze de reactie , de auto aan de kant geparkeerd om tot kalmte te komen.

Ik herinner me het gevoel van een vacuum , de televisie aangedaan , radio aangedaan , onze wereld stond stil en de rest van de wereld draaide door ,want niemand wist wat er bij ons net gebeurt was , voetbalwedstrijd en allerlei geneuzel dwarrelden over het beeld en geen enkel nieuws ......ik denk dat het ongeveer 3 kwartier geduurd heeft...
De telefoon die het niet deed en de stinkende vlammenzee die maar voor de ramen zichtbaar was....
Later hebben we uren voor de buis gezeten en geluisterd naar alles wat door de verslaggevers verteld werd, kind op schoot en heel dicht tegen elkaar....

Ik kan me echt niet herinneren hoe de dagen erna verlopen zijn , of ik naar het werk ben geweest , of ik de kleine naar school heb gebracht, wie ik gezien of gesproken heb.
Mijn eerste duidelijke herinnering is de eerste herdenkingstocht ,dat we daar met zoveel duizend man stonden, kind in de buggy , al kon ze lopen en dat was maar goed ook want we hebben er uren over gedaan om bij DE PLEK te komen....daar bij de boom die alles zag.
Ik weet ook dat de dochter die toen eindelijk doorsliep sinds haar geboorte.....weer met nachtbraken begon.

Ik heb zelf een poos later een vreemde hoofdpijnaanval gehad die de hele dag en nacht geduurd heeft en waarna ik maandenlang als een heel goed sprekende dove atriculeerde en dat ik twee jaar spraakles moest om weer normaal te kunnen spreken.
De logopediste was de eerste die de link naar de ramp legde toen ze mijn postcode zag.
Ze had nog meer clienten met spraakstoornissen en haar geloof dat ik ervan af zou komen was een grote stimulans.
De mens reageert vreemd op stress, zingen dat kon ik nog ,heel erg goed , dat heb ik dan ook enorm veel gedaan in die dagen.

4 oktober 1992 , dat was de dag van de ramp.
Gek genoeg weet ik zelden het jaartal , dat moet ik steeds opzoeken.
Maar elk jaar op 4 oktober....weet ik ....en sta ik in gedachten stil bij angst.

Familiefotos

Wie heeft ze niet liggen , van die fotos van mensen die je soms nauwelijks herkend of waar je met verbazing naar kijkt.
Van die plaatjes die je op een andere manier naar je ouders laat kijken?

Mijn tante is nu al een aantal jaren overleden ,maar haar kinderen hebben pas hun ouderlijk huis opgeheven , daardoor kreeg ik van mijn nicht een serie fotos die ik nu koester.
Van die prachtige geel geworden zwart wit fotos met van die leuke kartelrandjes, uit een lang vervlogen verleden.
Van een jonge pa en moe , van mijn broer ,mijn zus en mezelf als babies...
Plaatjes van de huwelijksreis van mijn oom en tante, waar ze heen gingen , dat weet ik helaas niet meer , ik dacht Cuba ...in elk geval een Spaans sprekend eiland daar ergens.


Mijn moeder , in haar eerste jaren op Curacao, aan het strand in badpak met overloos lange benen en een prachtfiguur..
Met haar vriendinnen , met mijn tantes, de dames als jonge ondernemende vrouwen.
Nichten en neven nu al in vijftiger en zestiger jaren als peuters , echt schitterend om te zien.
Ook hier weer de gelijkenissen , je ziet er hun eigen kinderen in terug.

Niet alle fotos hebben de tand des tijds ongeschonden ondergaan ,maar ik vind dat ook zijn charme hebben, die vlekken , witte plekken , soms op vervelende plekken.
Het maakt ze niet minder dierbaar.

Ik ben uren bezig geweest om ze zo goed mogelijk in te scannen en er een zo duidelijk mogelijk plaatje van te maken.
Ben heel tevreden met het resultaaten binnenkort ga ik deze en gene verblijden met een cdrom met de laatste resten tropenkolder.

Maar er is nog een foto die een uitdaging blijft.
De foto van de drie zussen.
Elin, Sonja en Erna....twee zijn heel duidelijk en een zit in de schaduw

Daar wil ik nog een mooie digitale versie van maken.
Het is nog niet wat ik wil .....maar het komt er .
Zeker weten!

De andere familie

Opgroeien in meerdere culturen , daar wordt heel veel over gepraat tegenwoordig .

De voordelen en nadelen worden afgewogen en er zijn hele volkstammen aan geleerden die zich ermee bezig houden.
Allemaal mooi en wel ,maar hoe is dat nu om werkelijk met meerdere culturen op te groeien?

Mijn vader was een Portugees uit Madeira, en die ging na de Tweede Wereldoorlog naar Curacao toe ,zoals velen ....na de oorlog en de nare jaren was er behoefte aan om meer van de wereld te zien.Samen met zijn oudere broer ging hij op avontuur.
Mijn moeder is een Surinaamse en ook zij ging na de Oorlog naar Curacao, haar moeder was overleden, ze wilde eens wat anders en besloot naar haar oudere broer toe te gaan die er al woonde.
Grappig genoeg kwamen ze elkaar dus tegen , in een ziekenhuis op Curacao...zij was verpleegster en hij de bode ....heel het eiland schijnt schande gesproken te hebben over deze ongepaste relatie.
Ze trokken zich er niet veel van aan , trouwden en kregen 3 kinderen en hadden het naar hun zin op het eiland.
Begin 60 kwam er de klad in , de Shell ging inkrimpen en er vielen ontslagen.
Mijn vader kreeg een oprotpremie en wilde daarmee naar Brazilie emigreren ,mijn moeder zag dat niet zitten ,dus als compromis gingen ze naar Suriname.

We zijn altijd meertalig opgevoed, de jaren op Curacao spraken we Portugees met mijn vader , Nederlands met mijn moeder en de voertaal thuis was Engels.
Na de verhuizing naar SU wilde mijn vader beter Nederlands leren en besloot toen tegen ons geen Portugees meer te spreken in de hoop dat het dan sneller zou gaan .
Helaas was dat ijdele hoop en heeft het geresulteerd in drie kinderen die het Portugees vergaten en de voertaal in huis was en bleef Engels.

Er zijn jaren geweest dat de familie in Madeira niet meer betekende dan af en toe en brief en een stuk of wat pakketjes rond Kerst en daar zat dan altijd taart in .
Ja , taart , de traditionle Maderneze kersttaart Bolo de Miel , honingtaart.

Wel genoten we van de verhalen die mijn moeder vertelde over ons bezoek aan Madeira, ik was 10 maanden toen ze een bootreis ondernamen van Curacao naar Madeira op familiebezoek bij mijn vaders familie, ze bleven er 3 maanden en mijn eerste verjaardag is er uitbundig gevierd.
En dan volgden verhalen over een pracht eiland , over de overvloed aan bloemen en fruit , tochten door de bergen , de eeuwige sneeuw , allemaal dingen waar we totaal geen besef van hadden , het hadden net zo goed verhalen uit een sprookjesboek kunnen zijn.
Zelden vertelde ze meer over haar eigen ontvangst dan dat haar schoonmoeder gelijk en opmerking maakte over haar weelderige boezem en dat ze heel veel contact had met al de nichtjes van mijn vader.Gelukkig sprak mijn moeder al aardig Portugees toen ze aan dit avontuur begonnen.

Door dit alles hebben we wel een soort heimwee naar Madeira meegekregen ...
Mijn zus spreekt sinds een jaar of 20 vloeiend Braziliaans-Portugees , ze heeft daar veel plezier van in haar contacten met de vele Brazilianen in SU .
Mijn broer en ik hebben dat omgezet in een bezoek aan de familie , zonder het van elkaar te weten, planden we beiden een vakantie in het zelfde jaar .
Hij ging in het voorjaar en ik in de zomer.

Het was bijzonder spannend , mijn schone zus en ik hebben er beiden speciaal een cursus Portugees voor gevolgd en ik heb nog twee weken intensief spraaklessen gehad van een Portugese kennis in de buurt.
De video film en de verhalen van mijn broer waren heel erg inspirerend ,vooral het feit dat de familie daar het ook geweldig vond dat we op bezoek kwamen.

In de zomer van 1997 ben ik samen met mijn dochter terug naar de roots gegaan.
De aankomst was al heel erg leuk , mijn oudere nicht en ik herkende elkaar gelijk en het was fijn dat ze vloeiend Engels sprak.
Mijn tantes daarintegen niet en aangezien ze beiden al flink op leeftijd waren 90 en 83 was het ook lang niet altijd even makkelijk ze te verstaan en kwam er soms ook handen en voeten werk aan te pas , vooral voor de dochter die alleen maar kon groeten in het Portugees.

Maar wat hebben we genoten , van het inderdaad fantastisch mooie en rijk bloeiende eiland , van de bergen , van de zwembaden , van de hitte.

En uiteraard van de familie , het is ontzettend vreemd om te al die gezichten te zien , gelijkenissen in uiterlijk , in lachen , in lijfs-uitdrukkingen tegen te komen ...Kinderen te zien die als 2 druppels water op jezelf en je kind lijken , alleen in een andere kleur...
Het was een heel warm bad en eindelijk heb ik begrepen waarom mijn ouders ook een stel werden ooit.
Surinamers en Portugezen , lijken op elkaar!!
Familie is heel belangrijk net als samen met de familie dingen ondernemen.
Ze hebben een heel hechte band en feestdagen , belangrijke gebeurtenissen worden gezamenlijk gevierd en ....als er bezoek komt ...maakt de familie van heinde en verre zijn opwachting .
Zelfs de manier van leven lijkt op elkaar , alleen na 3 dagen werd ik al helemaal gestoord van al het vele eten ...
Ze eten wel 6 maaltijden per dag , en dan nog de tussendoortjes!
We hielden het op 2 maaltijden met een tussendoortje en heel veel zwemmen en lopen ...
Veel tochten hebben we met diverse familieleden over het eiland gemaakt en als we niet oppasten zaten we elke avond wel bij een ander op bezoek...eigenlijk waren we zelden thuis.
Overdag ben ik ook veel met de dochter alleen op pad geweest, vaak gingen we zwemmen ,ze vond al die familie wel leuk ,maar de gesprekken waren moeizaam ,hoewel ik me verbaasd heb over de hoeveelheid Engels die ze sprak ,bijna 8 jaar oud.

Opgroeien in verschillende culturen ....moeilijk?
Ik weet niet anders en mijn kind zal ook niet anders weten.
Dat het vele voordelen heeft , dat is duidelijk!
Over de hele wereld heen zit er familie en je kunt altijd bij ze terecht.

Familieberichten

Omdat ik in het dorp ben opgegroeid zijn er dingen die ik nog steeds mis in dit grote stadsleven ;-)

Hoe dol ik ook op lezen ben , er is een medium dat me niet bekoren kan en dat is de krant, het formaat , het gewapper met het papier en de zwarte vingers van weleer ,hebben me voorgoed afgekikt ..en hoewel het meeste veranderd is ....geniet ik het meeste van de nieuwste krantvorm =>virtueel natuurlijk.

Bijkomend voordeel is dat krantlezen op het WereldWijdWeb grensoverschrijdend is , ik ben niet meer beperkt tot het Nederlandse en Engelse Nieuws ,nee ook de kranten uit het dorp zijn via www goed bereikbaar en daardoor ook een hoop herkenning en plezier.
Het leukste aan het dorp is dat het namelijk grotere, moderner, eleganter en meer cosmopoliet wordt maar een heleboel ook same old same old blijft.

Overlijdensberichten zijn in de tropen namelijk nieuws dat snel verspreid moet worden want de begrafenis is meestal binnen 3 dagen ,vanwege het klimaat .Als er familie uit het buitenland overkomt voor de plechtigheid wordt de termijn wat opgerekt maar veel langer dan 5 dagen ....dat is bedenkelijk.
Afgezien de onzekerheid, van het tijdstip van de begrafenis; swingen namelijk ook de kosten de pan uit door de extra vergunningen etc etc die nodig worden om alles in goede banen te leiden.

Het snelste medium voor de berichtenverspreiding is de radio en ontelbare malen per dag gaan de berichten dan ook de ether in voorafgegaan door een stemmig muziekje , waardoor je al snel met gesis tot stilte wordt gemaand, men kan geen keer missen want stel je voor dat je dan net een belangrijk bericht mist.

Met die sfeer in mijn achterhoofd kijk in dagelijks naar de Familieberichten op de site van

• dWareTijd

voor mij de beste verzorgde vituele krant uit het dorp.
En ,er veranderd niet zoveel , in gedachten hoor ik het stemmige muziekje en gelukkig heeft men ter ondersteuning voor mijn geheugen een foto van de overledene erbij.
Het is zowat het eerste wat ik doe , elke ochtend weer ,pc aan, mail lezen en daarna de familieberichten.
Menig maal overvalt het overlijden van een leeftijdgenoot of oude kennis me toch, maar ik ben er wel op tijd bij om mijn medeleven te laten blijken.
Ik merk ook dat de dorpsgenoten in NL met hetzelfde virus behept zijn, want ook het overlijden hier ten lande kan je in de Dorpskrant lezen.

En ik moet zeggen dat ik het heel aangenaam vind, want anders zou ik af en toe ook heel belangrijke berichten gemist hebben, dankzij de familieberichten gebeurt dat niet.

Nostalgie

Nostalgie , dat lijkt de drijfveer van mijn weblog te zijn .

Mijmeren over tijden van weleer , snuiven aan dat wat voorbij gegaan is..
Oude mensen en dingen die voorbijgaan.
Van Dale: nos·tal·gie (de ~ (v.))
1 verlangen naar dat wat geweest is


Het waarom ontgaat me, net als bij de meeste mensen die ik ken is het niet makkelijk om zo een , twee drijfveren uit de hoge hoed te schudden.
Ze zijn er , zeer zeker maar wat triggert ze , waaraan ontlenen ze hun bestaansrecht?
Mijn herinneringen zijn altijd wel heel erg duidelijk en scherp geweest , doe er dan verder muziek en een geur bij en het is in mijn geheugen gegrift.


Mijn vroegste jeugdherinneringen zijn echt van rond mijn derde ; vierde jaar , ik heb dat altijd aan het feit geweten dat er vrij vroeg in mijn jeugd een grote verandering plaats vond , de emigratie naar een ander land.
Ik kan me niet erg veel herinneren van de vliegreis zelf , wel van de tussenlanding in Demerara , omdat de oorpijn toen weg was ; de landing en begroeting op Zanderij , daar weet ik ook hele stukken van ....de broeierige hete lucht , de geur van de regen en het zien van mijn oom en tante en dat we van achter het glas enorm brutaal onze tong drufden uit te steken naar ze!
Van de rit naar Paramaribo en aan de kennismaking met de rest van de familie heb ik totaal geen beeld.
Wel van de eerste kerstviering zo een drie maanden later , tuurlijk omdat er een foto ervan is ,maar ook omdat ik me het genoegen kan herinneren om met zijn allen over elkaar heen te duikelen en zo de foto bijna onmogelijk te maken, 15 kinderen onder een kerstboom , schitterend!

De verhuizing naar ons eigen huis weet ik ook niet meer en ook niet de eerste schooldag maar ik heb wel weer beeld van het gras en onkruid dat tot aan de dakgoten rond het huis groeide en dat we elke middag een stukje moesten wieden van plm 1 vierkante meter en dat het me een jarenlange antipathie tegen tuinieren heeft opgeleverd.
De kleuterschool was ook geen succes , ik was heel erg dol op school , maar daar in dat andere land viel het tegen , mijn zusje was nog te jong en mocht niet mee en daar zat ik moederziel alleen en totaal verlaten op een school waar ik me totaal niet thuisvoelde, ik had elke dag enorme buikpijn.

Mijn allerleukste schooljaren waren ongetwijfeld die op de lagere school, omgeven door heel veel bekenden , mijn broer , zus, 2 nichten, heleboel kinderen van de kenissen van mijn ouders kortom het was een grote happening van onbezorgd kinderleven zoals voor mijn gevoel je kindertijd zijn moet.
Herinneringen aan kinderspelen , touwtje springen en knikkeren in de pauze, kinderfeestjes ,trakteren als er iemand jarig was, schoolfeesten , Koninginnendag , het bezoek van Irene en Margriet aan de "West",100 jaar Emancipatie....de parades van de Militaire en Politiekapel ,de versierde stad , vol Oranje bij Koninklijk bezoek, de Volkskerstzang op het Plein op 22 december.

Raar he , dat ik dan als ik naar een foto kijk van de tweede klas lagere school en nog bijna iedereen bij naam en toenaam ken, welnee , ik heb jarenlang met de meesten in de klas gezeten en van velen weet ik zelfs nu nog , waar ze zijn , wat ze doen en hoe het ze vergaan is.
Ik ben opgegroeid in Suriname , ik woonde in de stad en het voelt alsof ik me altijd in een Dorpsgemeenschap in de warmte van familiezin gebaad heb.
Maar wat een weelde geeft dat gevoel!


Vandaar wellicht mijn zwelgen in Nostalgie.

Palmentuin

Een tuin recht toe recht aan beplant met palmen in het midden van de stad , hoe verzin je het om daar een jaarlijkse kunsttentoonstelling te houden, opgehangen aan de palmen prijken dan de nieuwste werken van Parmaribo`s finest...
De oogst van een jaar lang schilderen , beeldhouwen of tekenen.

De tijd van het jaar moet ook zorgevuldig geplanned worden , je wilt toch niet meemaken dat er plostseling zo een overweldigende tropische regenbui losbreekt waarbij er dan zoveel regen valt dat alles binnen 2 minuten zeiknat is.
Verder moet er ook iets van bewaking zijn , de tuin heeft namelijk geen hekken of poorten en is minstens van drie kanten totaal vrij te benaderen en eenmaal dieper in de tuin ben je slecht zichtbaar van af de weg.

De tuin is al behoorlijk oud en is eigenlijk een klein parkje, ik geloof dat het ooit is aangelegd als wandeltuin voor de gouverneur,want het ligt recht achter het gouvernements paleis(!) zoals het pand vroeger betiteld werd.


De sfeer is er heel genoeglijk en relaxed , weer zo een happening waar tout le Paramaribo Culturel acte de presence geeft.
Menig Su schilder heeft zijn eerste expo buiten het CCS , waar toen de schilderschool van Nola Hatterman was, in de Palmentuin gehad, met succes.

Wat ik altijd jammer vind is dat je heel moeilijk werk van de minder bekende Su schilders op het net kunt vinden, maar er is genoeg aan zeer kleurrijk en boeiend werk te zien geweest in de loop der jaren in de Palmentuin.

Helaas is de tijd voor deze leuke tentoonstelling ook voorbij.
De Palmentuin schijnt savonds net zo onvelig te zijn als het Vondelpark, een huiveringwekkend idee op zo een kleine populatie.

Tegenwoordig is men uitgeweken naar Ons Erf en is er zelfs een kindertentoonstelling waar de kinderen met succes hun eigen werken verkopen.
Dat idee bevalt me wel ...wie weet hoeveel plezier we in onze lessen gehad zouden hebben als er een expo tegenover had gestaan.


Een prima stimulans!

Digidingetje

Ik mis mijn digidingetje ,met een hartstocht die me verbaasd en meer dan ik voor mogelijk gehouden had...

Zo fanantiek fotografeerde ik allang niet meer en er waren weken dat ik nauwelijks een plaatje schoot maar juist nu , kriebelt het me constant in de vingers.
Het vervelende is dat is dat ik op dit moment echt de poen niet missen kan voor een andere en dat ik er een te leen heb gevraagd ,maar dat het nog niet gelukt is het ding hierheen te krijgen en ik het heel moeilijk vind om dat nogeens te vragen...soit dan maar zonder.

Heb beinvloed ook het schrijven van mijn weblog omdat ik daar heel veel fotos speciaal voor maakte , van dingen in huis , ter illustratie van mijn schijfsels en omdat het beter uitkwam om mijn geneuzel persoonlijker te kleuren.
Hoe vaak ik nu al opgestaan ben om dat ding te pakken in de laatste maand om steeds maar weer teleurgesteld neer te zinken...oneeee het digidintje heeft voeten gekregen.

De wrevel die me dan weer bekruipt is niet te beschrijven , vooral omdat de vrienden van de onverlaat hun schouders ophalen , tjsa vervelend he en voor hun is de kous af , VOOR MIJ NIET ,wil ik ze iedere keer toebrullen.....maar goed dan miep ik en miepen is not done ;-(!


Ik geloof dan maar dat ik een lot moet kopen , een andere manier om zo een fraai stuk binnen afzienbare tijd te verkrijgen zie ik niet , deze had ik ook al aangeschaft van een meevallertje voor bewezen diensten en de tijden zijn niet meer van dien aard dat mijn werkgever zo een geste nog maken zal.
Duur zijn ze op dit moment helemaal niet , voor 200 euri heb je al een toestel met meer mogelijkheden en franjes dan ik bezat...maar ja , dan moet je dat bedrag wel hebben!

Ik mis mijn digidingetje en als ik in voodoo geloofde , dan weet ik wel zeker wat ik de dief heden ten dage toe gezonden zou hebben...en believe me , dat was echt niet lots of love geweest.....gna gna verre van dat!

OBEAH!!!!!!!!!!!

Fotobewerken

Het is eigenlijk verbazingwekkend wat je met een simpel programma en wat enthousiasme voor elkaar kunt krijgen.

Zelf doe ik er niet veel bijzonders mee ,maar als ik zie wat anderen voor elkaar kriigen besef ik terdege dat het een kunstvorm geworden is die lang niet door iederen op waarde geschat wordt en dat het heel inspirerend is om te zien hoe anderen hun fotos bewerken en wat voor technieken ze gebruiken.
Zelfs al gebruiken ze precies hetzelfde programma en dezelfde foto als uitgangspunt , zelfs dan ontstaan er totaal andere plaatjes , dat heb ik in de fotogallery wel geleerd.

Trudette bijvoorbeeld maakt de meest feeerieke voorstellingen met prachtige kleuren; Angelique de schitterendste collages die ik ken en Maarten weet gedicht en beeld nauw bij elkaar te laten aansluiten, het gedicht is van Renee.
Analyze bijvoorbeeld maakt heel boeiende sfeerbeelden , zo echt dat je zo naar binnen wilt stappen.


Hun manier is veel proffesioneler dan de mijne , voor mij heeft fotobewerken nog steeds een element van spel , als ik zin heb dan haal ik wat plaatjes door het proggie heen en ik amuseer me totdat ik een plaatje hebt wat me wel bevalt.


Na een poos zie ik heus wel dat ook ik een eigen stijl ontwikkeld heb , mijn voorkeur gaat naar het naar voren halen van details in de fotos en benadrukken van het lijnenpatroon ...ze worden soft alsof ze pentekeningen zijn die met en dik zacht potlood zijn ingekleurd.
Voor mij werkt het en daardoor heb ik nog steeds er veel lol in , ik doe het niet vaak maar soms begint het te kriebelen en dan onstaan er plaatjes zoals deze hier....

Herinneringen aan leuke tijden!



Met dank aan de genoemden voor het lenen van hun kunstproducten.