De andere familie

Opgroeien in meerdere culturen , daar wordt heel veel over gepraat tegenwoordig .

De voordelen en nadelen worden afgewogen en er zijn hele volkstammen aan geleerden die zich ermee bezig houden.
Allemaal mooi en wel ,maar hoe is dat nu om werkelijk met meerdere culturen op te groeien?

Mijn vader was een Portugees uit Madeira, en die ging na de Tweede Wereldoorlog naar Curacao toe ,zoals velen ....na de oorlog en de nare jaren was er behoefte aan om meer van de wereld te zien.Samen met zijn oudere broer ging hij op avontuur.
Mijn moeder is een Surinaamse en ook zij ging na de Oorlog naar Curacao, haar moeder was overleden, ze wilde eens wat anders en besloot naar haar oudere broer toe te gaan die er al woonde.
Grappig genoeg kwamen ze elkaar dus tegen , in een ziekenhuis op Curacao...zij was verpleegster en hij de bode ....heel het eiland schijnt schande gesproken te hebben over deze ongepaste relatie.
Ze trokken zich er niet veel van aan , trouwden en kregen 3 kinderen en hadden het naar hun zin op het eiland.
Begin 60 kwam er de klad in , de Shell ging inkrimpen en er vielen ontslagen.
Mijn vader kreeg een oprotpremie en wilde daarmee naar Brazilie emigreren ,mijn moeder zag dat niet zitten ,dus als compromis gingen ze naar Suriname.

We zijn altijd meertalig opgevoed, de jaren op Curacao spraken we Portugees met mijn vader , Nederlands met mijn moeder en de voertaal thuis was Engels.
Na de verhuizing naar SU wilde mijn vader beter Nederlands leren en besloot toen tegen ons geen Portugees meer te spreken in de hoop dat het dan sneller zou gaan .
Helaas was dat ijdele hoop en heeft het geresulteerd in drie kinderen die het Portugees vergaten en de voertaal in huis was en bleef Engels.

Er zijn jaren geweest dat de familie in Madeira niet meer betekende dan af en toe en brief en een stuk of wat pakketjes rond Kerst en daar zat dan altijd taart in .
Ja , taart , de traditionle Maderneze kersttaart Bolo de Miel , honingtaart.

Wel genoten we van de verhalen die mijn moeder vertelde over ons bezoek aan Madeira, ik was 10 maanden toen ze een bootreis ondernamen van Curacao naar Madeira op familiebezoek bij mijn vaders familie, ze bleven er 3 maanden en mijn eerste verjaardag is er uitbundig gevierd.
En dan volgden verhalen over een pracht eiland , over de overvloed aan bloemen en fruit , tochten door de bergen , de eeuwige sneeuw , allemaal dingen waar we totaal geen besef van hadden , het hadden net zo goed verhalen uit een sprookjesboek kunnen zijn.
Zelden vertelde ze meer over haar eigen ontvangst dan dat haar schoonmoeder gelijk en opmerking maakte over haar weelderige boezem en dat ze heel veel contact had met al de nichtjes van mijn vader.Gelukkig sprak mijn moeder al aardig Portugees toen ze aan dit avontuur begonnen.

Door dit alles hebben we wel een soort heimwee naar Madeira meegekregen ...
Mijn zus spreekt sinds een jaar of 20 vloeiend Braziliaans-Portugees , ze heeft daar veel plezier van in haar contacten met de vele Brazilianen in SU .
Mijn broer en ik hebben dat omgezet in een bezoek aan de familie , zonder het van elkaar te weten, planden we beiden een vakantie in het zelfde jaar .
Hij ging in het voorjaar en ik in de zomer.

Het was bijzonder spannend , mijn schone zus en ik hebben er beiden speciaal een cursus Portugees voor gevolgd en ik heb nog twee weken intensief spraaklessen gehad van een Portugese kennis in de buurt.
De video film en de verhalen van mijn broer waren heel erg inspirerend ,vooral het feit dat de familie daar het ook geweldig vond dat we op bezoek kwamen.

In de zomer van 1997 ben ik samen met mijn dochter terug naar de roots gegaan.
De aankomst was al heel erg leuk , mijn oudere nicht en ik herkende elkaar gelijk en het was fijn dat ze vloeiend Engels sprak.
Mijn tantes daarintegen niet en aangezien ze beiden al flink op leeftijd waren 90 en 83 was het ook lang niet altijd even makkelijk ze te verstaan en kwam er soms ook handen en voeten werk aan te pas , vooral voor de dochter die alleen maar kon groeten in het Portugees.

Maar wat hebben we genoten , van het inderdaad fantastisch mooie en rijk bloeiende eiland , van de bergen , van de zwembaden , van de hitte.

En uiteraard van de familie , het is ontzettend vreemd om te al die gezichten te zien , gelijkenissen in uiterlijk , in lachen , in lijfs-uitdrukkingen tegen te komen ...Kinderen te zien die als 2 druppels water op jezelf en je kind lijken , alleen in een andere kleur...
Het was een heel warm bad en eindelijk heb ik begrepen waarom mijn ouders ook een stel werden ooit.
Surinamers en Portugezen , lijken op elkaar!!
Familie is heel belangrijk net als samen met de familie dingen ondernemen.
Ze hebben een heel hechte band en feestdagen , belangrijke gebeurtenissen worden gezamenlijk gevierd en ....als er bezoek komt ...maakt de familie van heinde en verre zijn opwachting .
Zelfs de manier van leven lijkt op elkaar , alleen na 3 dagen werd ik al helemaal gestoord van al het vele eten ...
Ze eten wel 6 maaltijden per dag , en dan nog de tussendoortjes!
We hielden het op 2 maaltijden met een tussendoortje en heel veel zwemmen en lopen ...
Veel tochten hebben we met diverse familieleden over het eiland gemaakt en als we niet oppasten zaten we elke avond wel bij een ander op bezoek...eigenlijk waren we zelden thuis.
Overdag ben ik ook veel met de dochter alleen op pad geweest, vaak gingen we zwemmen ,ze vond al die familie wel leuk ,maar de gesprekken waren moeizaam ,hoewel ik me verbaasd heb over de hoeveelheid Engels die ze sprak ,bijna 8 jaar oud.

Opgroeien in verschillende culturen ....moeilijk?
Ik weet niet anders en mijn kind zal ook niet anders weten.
Dat het vele voordelen heeft , dat is duidelijk!
Over de hele wereld heen zit er familie en je kunt altijd bij ze terecht.