Palmentuin

Een tuin recht toe recht aan beplant met palmen in het midden van de stad , hoe verzin je het om daar een jaarlijkse kunsttentoonstelling te houden, opgehangen aan de palmen prijken dan de nieuwste werken van Parmaribo`s finest...
De oogst van een jaar lang schilderen , beeldhouwen of tekenen.

De tijd van het jaar moet ook zorgevuldig geplanned worden , je wilt toch niet meemaken dat er plostseling zo een overweldigende tropische regenbui losbreekt waarbij er dan zoveel regen valt dat alles binnen 2 minuten zeiknat is.
Verder moet er ook iets van bewaking zijn , de tuin heeft namelijk geen hekken of poorten en is minstens van drie kanten totaal vrij te benaderen en eenmaal dieper in de tuin ben je slecht zichtbaar van af de weg.

De tuin is al behoorlijk oud en is eigenlijk een klein parkje, ik geloof dat het ooit is aangelegd als wandeltuin voor de gouverneur,want het ligt recht achter het gouvernements paleis(!) zoals het pand vroeger betiteld werd.


De sfeer is er heel genoeglijk en relaxed , weer zo een happening waar tout le Paramaribo Culturel acte de presence geeft.
Menig Su schilder heeft zijn eerste expo buiten het CCS , waar toen de schilderschool van Nola Hatterman was, in de Palmentuin gehad, met succes.

Wat ik altijd jammer vind is dat je heel moeilijk werk van de minder bekende Su schilders op het net kunt vinden, maar er is genoeg aan zeer kleurrijk en boeiend werk te zien geweest in de loop der jaren in de Palmentuin.

Helaas is de tijd voor deze leuke tentoonstelling ook voorbij.
De Palmentuin schijnt savonds net zo onvelig te zijn als het Vondelpark, een huiveringwekkend idee op zo een kleine populatie.

Tegenwoordig is men uitgeweken naar Ons Erf en is er zelfs een kindertentoonstelling waar de kinderen met succes hun eigen werken verkopen.
Dat idee bevalt me wel ...wie weet hoeveel plezier we in onze lessen gehad zouden hebben als er een expo tegenover had gestaan.


Een prima stimulans!