Zakdoekje leggen

Wie is er niet opgegroeit met het bekende zakdoekje ?
Of de grote paddenstoel , Berend , de Overtoom , de poppenkraam , de maneschijn??

Sinds een paar maanden hebben we regelmatig een kleuter over de vloer en graaf ik in mijn geheugen alle liedjes op en zingt omaAn samen met Alicia uit volle borst dat we varen , klappen en stampen , dat onze papagaai ziek is en weet ik veel wat voor avonturen het Nederlandse kind in de loop der jaren bezongen heeft.

Mijn moeder heeft vroeger heel veel met ons gezongen en later op school was het heel gewoon dat er zeker eenmaal per dag een liedje door de klas schalde , jammer toch dat het bijna niet meer gebeurt.
Ik weet heel goed dat er eigenlijk thuis , op school , in de auto , op de fiets , tijdens het spelen , de hele dag door werd er gezongen en al heel snel deed iedereen in je buurt mee.
Nog steeds vind ik het heerlijk als iemand zo ongemerkt onder zijn bezigheden door zingt en het maakt me niets uit wat er gezongen wordt.

Voor kinderen begint het natuurlijk met de bekende kinderliedjes ,maar de herkennings melodieen van allerlei programmas kent deze kleine al , dus Bob de Bouwer en Pieter Post hoor ik voorbij komen en vlak de reclametunes niet uit!
Heel gezellig ; al lig ik af en toe dubbel om de vrije teksten ...ach mijn dochter dronk vroeger al zoete melk met broccoli , want wat zijn brokken toch??

Dat brengt me op iets anders ..de teksten van de liedjes zijn vaak helemaal niet te begrijpen voor de kleintjes want een kolenfornuis , zakdoekje en schoenenpoetser??
Ze weten nauwelijks wat het is ...
Maar ik heb ook gezongen over de kalemandenrok met een wit mantlijntje d`rop en ik had geen ideeeeeeeee wat dat was!
De woorden zijn dus nauwelijks van belang , wel de klank , het ritme en de rijm zoals epompee poedenee poedenaska maar al te vrolijk bewijst.

Het allerliefste zing ik als de kindertjes iets groter zijn de liedjes van Annie M G.
Pippeloentje die niet op de reling mag staan
Dikkertje Dap
Mijn opa
De poedelman
Meneer van Zoeten.

De afgelopen weken was natuurlijk wel het meest passende liedje dat van die juffrouw op de Dam.

Pas op voor de hitte

Denk aan juffrouw Scholten,
die is vandaag gesmolten,
helemaal gesmolten, op de Dam.
Dat kwam door de hitte,
daar is ze in gaan zitten
- als je soms wil weten hoe dat kwam.
Ze hebben het voorspeld: Pas op, juffrouw, je smelt!
Maar ze was ontzettend eigenwijs...
Als een pakje boter,
maar dan alleen wat groter,
is ze uitgelopen, voor het paleis.

Enkel nog haar tasje
lag daar in een plasje...
Alle kranten hebben het vermeld
op de eerste pagina.
Kijk het zelf maar even na.
Ja, daar staat het, kijk maar: dame smelt.

Die arme juffrouw Scholten...
helemaal gesmolten...
Als dat jou en mij eens overkwam...
Laten we met die hitte
overal gaan zitten...
maar vooral niet midden op de Dam.

Tjsa dat soort associaties krijgt een mens met heel veel gevoel voor humor nu eenmaal als het in NL tropisch van temperatuur wordt!

Vervoer

Vanmorgen zat ik peinzend voor mijn werk te wachten totdat de deur openging.

De stadsmobiel is een goede uitvinding , in principe levert het vervoer op maat wanneer je dat nodig hebt en is het stukken goedkoper dan de reguliere taxi omdat je vaak het vervoer met anderen deelt.
Maar sinds ik er regelmatig gebruik van maak ; kan ik er ook net als vele anderen met mij ; boekdelen over schrijven.

De planning klopt in grote lijnen van geen kanten , vrijwel altijd is het busje te vroeg of te laat maar zelden op tijd.
Men dient rekening te houden met een wachttijd van een half uur , dus een kwartier voor en een kwartier na de gewenste afhaaltijd en dan graag een uur voor de tijd dat je uiterlijk ergens moet zijn ; dat is een heel verstandige overweging bij het boeken.
Onder tussen ben ik door schade en schande wijs geworden en laat ik me op de dagen dat ik werken ga , om half zeven ophalen zodat ik op tijd ben …mijn werktijd start officieel om 8 uur.
Maar als ik me iets later laat ophalen ….kom ik klem te zitten met hun planning en kan het gebeuren dat ik pas om half 9 er eindelijk ben.
Klein detail is dat de rit tussen mijn huis en de toko ongeveer 10 minuten duurt.
Hierdoor heb ik ruim de tijd en zit ik meestal rond half 7 voor de deur van de toko , die pas om 7u opengaat …helemaal niet erg want als ik boven aan kom ga ik gelijk aan de slag en in alle rust handel ik de eerste zaken af.


Maaaaaaaaaaar dan komt te ramp…de terugreis.
Omdat ik in een ziekenhuis werk , hebben ze voor de terugreis het systeem van de open boeking…..je staat op de lijst maar tot aan 17 uur kan je geen retourtijd vastleggen .
Je gaat staan of zitten bij de gereserveerde plek , een standplaats als het ware en de bedoeling is dat er ieder uur een busje komt dat de mensen meeneemt van de polikliniek en het ziekenhuis.
En daar begint de ellende , als ik mazzel heb kom ik in het busje te zitten met allemaal mensen uit Zuidoost en dan zijn we allemaal snel eruit en is het busje na een uur terug voor de volgende rit…maar als ik pech heb zat er in de rit ervoor iemand die naar West of Noord moest en is de bus van zijn lang zal ze leve niet op tijd terug ; met als gevolg dat de groep wachtenden steeds groter wordt en de volgende bus nooit of te nimmer alle mensen meenemen kan .
Een extra bus inzetten , dat blijkt al helemaal niet bij de planners op te komen , want als je belt naar de klachtenlijn , schijnt iedereen van het probleem te weten maar een simpele oplossing als tijdens de spits tussen 3 en 5 u bijvoorbeeld een bus om de 45 min te plannen zodat de wachtrij verkort …..welnee joh!

Het is me weleens overkomen dat er geen bussen waren , files en allerlei voor mij en de anderen onduidelijke hindernissen waardoor de bus pas om 19.30 verscheen ….en ik zat er al vanaf 15.30 u te wachten.
Het was hartje winter ; ijzig koud en we waren tot op het bot verkleumd.
Zo een werkdag duurt dan oeverloos lang en dan kan het gebeuren dat ik op zo een pechdag van 6.15 uur tot aan 20 uur alleen maar bezig ben geweest om naar en van mijn werk te komen.
En ….nogmaals ik woon slechts 7 à 10 minuten van de toko af.

Het enige waarvoor ik in deze hele organisatie een oeverloos respect voor heb ...zijn de chauffeurs.
Door de slechte planning zijn het de mensen die natuurlijk alles over zich heen krijgen als ze eindelijk aan komen rijden .
Alle frustraties van de gebruikers krijgen ze over zich heen en echt , het moet me van het hart , over het algemeen zijn ze de behulpzaamheid en vrolijkheid zelve.
De tact waarmee de rimpels en plooien glad strijken is onvoorstelbaar en hun geduld met al hun klanten .....echt ik vind ze echte helden , deze heren en dames.
Je zal maar met een volle bus mopperende klanten in een file staan....ik geef het je te doen!

Daarom …..Scoot for An……zodat dit verleden tijd is!

What the bleep!

Het leven is maakbaar en je moet niet aan je verlangens twijfelen ...als je ervan overtuigd bent dat je iets verdient en hard genoeg wenst kom het vanzelf naar je toe!

Met deze instelling zie ik al een hele tijd allerlei goed nieuws voorbij komen en echt ik moet toegeven dat er bij velen van alles ten allerbeste veranderd is.
Zelf durf ik over het algemeen geen dingen aan de kosmos , toeval , pur , fatum en al zijn aanverwanten over te laten.
Ik ga op zeker , ik wil cijfers , statistieken , onderbouwing , ik ben geen zweefteef , nee ik ben nuchter en praktisch.

Maar ik ben nu eigenlijk op een punt gekomen , dat ik voor mezelf heel erg graag iets hebben wil.
Het zal me zoveel vrijheid terug geven en na twee jaar geranium werk , me de kans geven zelfstandig en zonder beprekingen weg te kunnen gaan als IK er zin in heb.


Het heeft behoorlijk lang geduurd voordat ik kon toegeven dat fietsen niet meer ging en dat ik hulp moest omdat alles in het slop raakte.
Daar hoorde ook het aanvragen van een scootmobiel bij .
De hulp , dat loopt , geen problemen daarmee en het geeft enorm veel lucht en effective energie besparing.
Alleen het gesteggel over de scootmobiel ..dat is me niet in de koude kleren gaan zitten en ik had eigenlijk bijna de hoop opgegeven.

Het is aan Teresa te danken dat ik de moed bijeen geraapt heb en nogmaals mij erop gestort heb, onder haar begeleiding , en griezelig genoeg , na weer wat gedoe en gezever , kon ik maandag langs komen voor aan passing.

Ik kan niet goed beschrijven hoe dat voelde toen ik op het ding zat ; ik voelde me weer 18 en alsof ik op mijn Little Honda mijn proefrit maakte , de snelheid is slechts 15 km per uur ,maar vergeleken bij mijn huidige tempo.......leek het wel formule 1!


Het kind en ik waren zo verrukt van het ding , en onder de indruk dat we helemaal vergeten zijn om er een kiekje van te maken , van mij op het ding in de shop...

En nu ...nu kan ik dus alleen maar dromen en wensen en geloven in de maakbaarheid der dingen.
Ik wens de scootmobiel naar me toe en vraag al mijn lezers mee te duimen.
Allemaal duimen voor een scoot for AN!!


De hoge dames en heren moeten nu gaan besluiten welk zoet lief Gerritje dat dokken moet...en dat kan even duren.
Ondertussen wacht ik dat vol angst en beven af , ik heb de vrijheid nu geproeft en nee ik zou niet anders willen.
Het kind is nu helemaal onthikt door het idee dat het niet zou lukken....dan ga ik naar AT5 , sprak ze fors.
En ik hou niet van publiciteit in dat formaat.


Derhalve:
Scoot for AN!!

What is in a name?

Al zolang ik me het herinneren kan heb ik een hekel aan mijn naam en sinds ik de betekenis ken is er niets aan veranderd…integendeel …

Als er iets niet bij mij past is het de naam die me als lieflijk en elegant beschrijft , hahhahahahhah , mag ik effe heel hard lachen??
MOI , elegant ….in geen velden of wegen !!
Lieflijk , wie heeft er schellen voor de ogen ??
Maar de reden waarom ik mijn naam niet leuk vind is al in mijn vroegste jeugd ontstaan .

Mijn moeder heeft toen ze zwanger was van haar eerste telg een uitgebreide garderobe aan geschaft met monogram en al…
Toen de volgende zich aandiende hebben mijn ouders besloten om al hun spruiten dan de zelfde voorletter toe te bedelen …..dezelfde als mijn vader trouwens.
Er kwamen drie nakomelingen en tel uit je winst hoe handig het is als de post binnenkwam…wie o wie had er recht op het poststuk?
Wat mij toen al dwars zat , is de ordinaire naam die ik gekregen heb..

De oudste heet Alberto , naar mijn vader.
Dat was zeker in de tijd toen we opgroeiden en fantastische naam , mening Braziliaanse voetballer deelde die naam met hem.

De jongste heet Arlinda , ik heb die naam nog nooit ergens anders gehoord , dus heb ik even gegoogeled , in NL heb ik 3 hits gevonden , zo te zien allemaal van Portugese origine en voor de rest heel erg weinig, zelfs wereldwijd een zeer exotische naam dus.

Voor mij had mijn vader Amanda gekozen , ahum , ook al niet een naam waar ik weg van ben , maar mijn moeder was er fel tegen , bang dat ik ermee gepest zou worden….het betekent namelijk amandel in het SU.
Dus werd het Anita …yuk yuk yuk!
Je moet je indenken , naast 2 zulke bijzondere namen , die altijd heel veel leuke reacties scoorden bij het voorstellen , werd er flauwtjes gereageerd op mijn naam …hoogstens …ook al een A.
Ik noem mezelf daarom ook al sinds een jaar of 5 gewoon An , niets mis mee, kort en bondig en het IS mijn naam ....maar het vraagt heel erg veel vasthoudendheid van mijn kant om dat voor elkaar te krijgen .
Ik moet erop blijven hameren dat ik zo genoemd wil worden , dus geef ik sinds een paar weken doodgewoon geen antwoord als iemand me weer bij mijn "oude" naam noemt.
(er zijn wel een paar mensen die het mogen en gelukkig werd ik binnen de familie eigenlijk altijd al anders genoemd)

Ik heb toen al besloten het zelf anders te doen , mijn kind zou dat niet gebeuren , ze zou twee voornamen krijgen zodat ze zou kunnen kiezen en ze moesten ook bijzonder zijn .
Het is Rudya Anila geworden en ze is er heel tevreden mee.
Ze is minder gecharmeerd van het feit dat ik sinds ik me op het wereld wijde web beweeg haar naam tweede naam als nick gebruik…das HAAR naam , ach, zo heeft zij dus ook al een naam trauma ;-) !

Het allerleukste was de reactie van mijn zus op de naam van haar nichtje….
Want na de eerste kleinkinderen Rohani , Rehna en Ruby , kwam er dus Rudya.

Hoezo traditie???

In afwachting

Mijn kleine zus wordt oma....

Ik vind dat een grappig idee , mijn zus zal net voor ze Sara ziet oma worden.

Dat ze voor mij kinderen kreeg is voor mij altijd een heel normaal gegeven geweest en ook dat haar dochters stukken ouder zijn dan de mijne.
Alleen dat ze al oma wordt , wat logisch is , dat gaf wel een reactie.
Jaloers ben ik niet , wel vraag ik me af hoe het dat zou voelen en naar de soort oma die mijn zus zal zijn.
Dat ze zich erop verheugt moge duidelijk zijn, in mijn familie zijn we helemaal gek van kinderen ; de babies zijn van vrienden en vriendinnen zijn altijd welkom geweest en ook mijn nichten en dochter doen precies hetzelfde.
Regelmatig logeert er een kleine van deze of gene vriendin hier.

Ook ben ik razend benieuwd naar het geslacht , want op de een of andere manier heb ik gelijk toen ik het hoorde bedacht dat het vast en zeker een meisje zal zijn.
Hoe de aanstaande moeder daarover denkt heb ik niet gevraagd , je moet een zwangere geen gewetensvragen stellen ,maar ik weet dat de aanstaande tantes mijn idee ook delen , al hoopt de oudste stiekem dat het toch een neefje wordt...das weer eens wat anders .

Oma daarintegen maakt het allemaal totaal niets uit , mijn moeder vindt het prachtig dat ze wellicht de volgende generatie ook nog zal meemaken.
Haar allereerste achterkleinkind, ze moest erom lachen en zei dat het klonk alsof ze een heel geslacht op de wereld gezet heeft.

Al met al gaan we dus in ons kerngezin een nieuwe fase tegemoet...de eerste die grootma wordt.

Thuiskappen

Ik las een week of wat geleden een posting op een van mijn favo sites ; een oproep om mee te doen aan een fotoreportage over thuiskappen.

Dat leek me wel wat voor de meiden, die zijn altijd en eeuwig bezig om elkaar te kappen en van allerlei fraaie kapsels te voorzien ,dus ik heb contact gezocht met de fotograaf en ze opgegeven.

Het bleek te gaan om een fotoreportage voor het Weekend Magazine van de Volkskrant en of de foto erbij zou zitten , dat zouden we pas achteraf weten en als dank zat er een stel mooie , professionele fotos voor de meiden in.

Na wat heen en weer gemail zou de fotograaf op 30 april langskomen ,maar alles wat er fout kon gaan ging mis , de een moest werken en kwam later , de ander moest afbellen vanwege familiegedoe en wat overbleef was dat ik dan maar voor de dochter model zou zitten en andersom.
De fotograaf bleek een zeer aardige kerel te zijn en we hebben heel wat afgelachen en bepraat tijdens zijn bezoek.
De krant zou ons benaderen als we er definitief in stonden , maar dat kon hij niets garanderen want zij maakten zelf een keus.
De maandagavond erna ging de foon en het kind werd per telefoon uitgehoord voor de bijhorende tekst.


Vrijwel niemand hebben we het vooraf laten weten en gisteren ,vol spanning keek ik on line...maar noppes ik kon niets vinden.
Nog een uur later ging het kind eens kijken en plots hoorde ik een onbedaarlijke lach , mensenkinderen ze kwam niet meer bij ....., ze heeft wel een kwartier slappe lach gehad.
Ik heb ook gelachen , maar mijn lach was wat zoetzuur, nee toch echt niet als de kiespijnboer.


Kun je nagaan , ik heb er een dag of drie meegelopen en echt het stond beeldig en zoals de dochter al zei , ik zag er 10 jaar jonger uit , al was het alleen al door mijn facelift vanwege de heel strakke elastiekjes!

Foto : Rob Hornstra

Banner

Al een hele poos een stille wens een banner!

Makkelijk was het niet , want crea als ik ben en net zo eigenwijs heb ik eerst zelf zitten puzzelen en knoeien.
Maar het leek allemaal nergens op , het bleef wat knip en plakwerk met slechte fotobewerkings pogingen.

Dus heb ik de stoute schoenen aan gedaan en het aan een ervaren vriendin gevraagd..
Het resultaat liegt er niet om....dit is ik ..dit zijn wij!


Dankjewel lieve vriendin ;-)

DAAR is ie dan......

Het zomergevoel .....eindeloos lange lichte dagen , warmte , grasmaaiers, fluitende vogels.
Aan het prille frisse groen kan je toch zien dat het nog een lange poos zal duren , het is allemaal nog maar net begonnen .
Overal waar ik kijk zie ik tevreden glimmende mensen heel vrolijk rondkuieren , volop in de zon .
Helemaal in extase ben ik dan ,net als van de merel die weer trouw ettelijke malen per dag in de vaste boom voor mijn balcon zijn arias de lucht in gooit , zo luid dat het per telefoon tot mijn gesprekspartners doordringt.

Ik leun heel blij achterover en denk niet meer aan koude gure dagen ...ik voel de warme zon op mijn lijf!

De straat waar ik woon....

...is eigenlijk helemaal geen straat.

Ik woon in een wijk waarbij de gebouwen met fietspaden met elkaar verbonden zijn , sommig iets breder en waar het door het vele groen en de plas heel goed toeven is.

Ik denk dat ik regelmatig wel iets lyrisch schrijf over het uitzicht , de bomen , de planten , vogels , kortom de fantastische natuur en dat terwijl ik officieel in Amsterdam woon.....tuurlijk is het een buitenwijk van zeer twijfelachtige reputatie ,maar dat mag de pret niet drukken.

Hoewel het al jaren aan het veranderen is, denkt de rest van Nederland nog steeds dat we in een enorm criminele en vooral pikzwarte , enge wijk wonen ,waar moord en doodslag heel normaal zijn..
Niets is minder waar.
Als ik me niet vergis wijzen de statistieken uit dat er in de betere wijken in deze stad meer inbraken plaatsvinden , desondanks is het zo dat ieder incident in deze wijk de landelijke pers blijft halen , het is dus tegen de bierkaai inwerken.

Maar we hebben ook heel veel kunst , openbaar en in vele gebouwen .
We hebben een heel mooi beeldenpark van openbare kunstwerken,groter dan in welke wijk ook en in onze wijk staat ook het gebouw met de grootste Kunstcollectie van Hedendaagse kunst buiten een museum...toevallig werk ik er ook.
In de 25 jaar dat ze bestaan hebben ze al 2 dikke kunstboeken over hun collectie het licht doen zien , echte collectors items.


In onze wijk besteed men ook heel veel aandacht Cultuur , helemaal omdat die zo divers is.voor elk wat wils.
We hebben een goed lopend Centrum voor Beeldende Kunst, een Kindercircusschool , een kunstinstelling die migranten cultuur registeert en stimuleert, een Jeugdtheaterschool , een muziekschool die heel breed georienteerd is en een eigen theater.
In onze wijken kunnen kinderen ook nog voor een habbekrats instumenten zoals een steel-pan leren spelen of met een brassband meedoen.

Er staat een Muziekhal van grote reputatie, een voetbal tempel die zijn weerga niet kent , de eerste megabioscoop en oja ook nog een podium bekend als Stage waar ook menig bekend artiest zich niet schaamt om zich te laten horen.

Door het jaar heen hebben we minstens 6 festivals , waarbij van alles aan bod komt en zeker drie van heinde en verre tot ver over de landsgrenzen bezoekers trekt.

De straat waar ik woon , bevalt me uitstekend en in de 17 jaar dat ik in deze wijk woon , ben ik die als geen ander gaan waarderen....
Ik voel me nergens zo prettig en op mijn gemak als hier.
Voor anderen nog steeds een enge plek ,maar onderhand behoor ik al weer jaren tot de echte Bijlmerbelievers!

Kom je ook eens bij ons buurten??

Smaak

Voor de deur van mijn werktoko staan ze al jaren.
Je kent ze wel van die grote betonnen bloembakken gevuld met conifeerachtigen voor een gedegen groen geraamte.

Helemaal niet mooi of lelijk , gewoon groen om naar te kijken en niets mis mee..
In de winter soms heel mooi ,met rijp of sneeuw en de musjes zie je vaak in de inmiddels forse naaldbomen nestelen.


Maar dan komt het voorjaar en op zekere dag komt er zo een karretje aan met enkele tuinmeneren en dan gaat het gebeuren ....de eerste voorjaarshandelingen ...
Een grote slang wordt er uitgetrokken en de bakken worden flink bevloeit.
Daarna gaan DE violen erin ; neen , niets aan plan of zo , ze worden erin gepoot , het is immers voorjaar.
En hoewel ik niet van violen houd , kan ik niet anders dan toegeven dat het de boel aanmerkelijk opfleurt.


Wat daarna volgt , daar het ik veeeeeel meer moeite mee.
Ergens eind mei of zo dan moet volgens de oppertuinmeneer klaarblijkelijk de violen boel eruit, mooiste tijd gehad en dan , dan komen ze eraan.

Zonder enig gevoel voor smaak of gevoel voor decoratie worden de eenjarig bloeiers erin geplempt.
In elke bak 2 geraniums, 1 rode en 1 rose, 3 afrikaantjes , wat wit spul dat over de rand gaat hangen , naam mij onbekend, 2 rode iets bloemen en als we geluk hebben wat lavendel.
Ieder jaar weer zie ik het met afgrijzen aan .
Het komt bij niemand op om de bakken eens op kleur, soort of weet ik veel eens anders in te planten, jaar na jaar is er weer de smakeloze jaren 50 plantspul dat de bakken siert in de zomer.....


Zouden die heren nou echt zo een oogkleppen op hebben en nog nooit een tuinprogramma bekeken hebben?
Geen Eigen huis en tuin, geen Tuinruimers of weet ik veel hoe die tuinmannen hun tv-kunstjes heten....
Mij zouden ze een groot plezier doen als ze voor de verandering eens een andere tuinbril op zouden zetten.

Elk jaar staan ze er weer ...een hele zomer lang LELIJK te wezen , die grote betonnen bloembakken!!

Weerperiklen

Heb je het al gehoord?

De komende week gaan we weer terug naar de nietaflatende winter ...het gaat weer vriezen!

Neeeeeeeeeeeeee dacht ik toen ik het hoorde , niet nog een keer , ik begin net aan de verbeterde temperaturen te wennen en het feit dat ik niet hoef te stoken.
Helaas is het weer onverbiddelijk, en heeft het weinig compassie voor MIJN wensen.

Lieve mensen , zoek maar weer op de dikke jas , muts , sjaal en wanten ....

APRIL DOET WAT HET WIL!

Kreun.steun...zucht

Bloghopping

Soms als ik mijn blog heb bijgewerkt kan ik de verleiding niet weerstaan en ga ik eens bladeren in de blogs.
Bovenaan de pagina staat namelijk in een hoekje zo een knopje dat next blog heet en als je daarop drukt , kan je met een simpele druk op de knop de wereld rond.

De vreemdste , leukste , hilarische en bizarre uitingen van het mensdom kom je tegen..
Paginas vol gedachten , hobbies , verzamelingen in allerei talen , waardoor je soms geen idee hebt wat er toch op zo een pagina staat.
Mooie fotos , persoonlijke ontboezemingen, vreemde ideeen , absurde feiten , spannende kleuren, blog na blog laat ik zo op het beeldscherm langsdartelen.

Het fenomeen internet blijft me verbazen, na ongeveer 6 jaar rondsurfen is het nog steeds als een doos van Pandora , je weet nooit wat je nu weer zult vinden waar je nooit bij stilgestaan hebt , een mening over had of zelfs maar geweten hebt dat anderen dat maar bij benadering interssant vonden.

Ik weet nog dat ik vroeger in mijn ICQ profiel had staan dat mijn pc mijn venster naar de wereld was...het is nog steeds onverminderd waar , al chat ik nauwelijks meer ,maar ik kan me nog heel erg goed de avonden en nachten vol enorm veel plezier herinneren , de contacten over de hele wereld met mensen van divers pluimage.
Na een poos merkte ik dat ik er steeds minder behoefte aan wisselende contacten had en is het bij regelmatig schrijven en lezen op fora die me bevallen teruggebracht.

Maar heel soms , dan heb ik weer zin in avontuur and boldly go where no one has gone before , jaaaaa jaaaaaaaaaa....
Dan druk ik het knoppie en en ga bloghoppen.
Dan reis ik voor een dubbeltje de hele wereld rond en geniet van al dat fraais en het leuks dat bloggen , DE wereldrage van de verbale navelstaarders, te bieden heeft.


Die goede man daarboven heeft rare kostgangers!

Lentekriebels

Ik geloof dat de winter me nog nooit zo zwaar is gevallen als dit jaar , de afgelopen 6 weken vond ik pure hel!

Over het algemeen heb ik geen hekel aan de winter, rond eind oktober , kijk ik vol genoegen uit naar de donkere dagen, koop kilos kaarsen en waxinelichtjes en met goede zin ga ik de feestdagen tegemoet ,het huis wordt in de kerstsfeer gezet vanaf 1 december, je weet wel ,geen Sinterklaas enzo , maar genieten doe ik van dat al met volle teugen.
Tuurlijk weet ik dat na al dat feesten de echte donkere dagen komen ,maar over het algemeen kom ik die dagen met veel sfeerlicht en gezellige aanloop gladjes door...


Dit jaar viel het heeeeeeeel erg tegen, het schiet gewoon niet op , het is savonds al weer langer licht , smorgens tegen een uur of half 6 kun je buiten goed de omgeving onderscheiden ,maar waar zijn de crocussen, de narcissen , de violen??
Het is allemaal nog erg in de winter blijven steken en ook de vogels hebben minder praats dan anders....vleermuizen heb ik ook nog niet gezien , zelfs de groene waas over de bomen ontbreekt .

Deze week begint het eindelijk erop te lijken dat Koning Winter genoeg van ons heeft. het was met recht dit jaar dat maart de staart roerde .
Ik ben echt niet vergeten dat de Koning ook laat binnen kwam vorig jaar ,maar ik heb liever dat ie snel weer op huis aangaat dan zo een lang verblijf , want ik hou dat opzitten en pootjes geven echt niet zo lang vol.

Mijn tropenfatsoen red dat niet en hunkert naar zon , warmte en buiten lopen zonder allerlei overtollige kledinglagen.
Het snakt naar vlinders, insecten , warme lange dagen en heel veel zonlicht.
Uitbundig bloeiende natuur , zomergeluiden , vrolijke mensen en allerlei buitenactiviteiten......

Sinds deze week heb ik er eindelijk weer een beetje geloof in dat het allemaal niet zo lang meer duurt.
Het heeft sinds woensdag niet meer gevroren en al is het somber , het voelt buiten zachter aan , zelfs de wind streelt weer.

Dames en heren ....ik kan de lente al bijna ruiken....
Dag Koning Winter , ik zie u gaarne gaan.
Welkom LenteElf.....wat bent u lang onderweg geweest!!!

Bleegh , grrrrrrrr , bah...

Zo een gevoel van onbehagen en niet lekker in je vel zitten...

Daar heb ik nu al een paar dagen last van , mijn spastische darm speelt voor het eerst sinds jaren zo heftig op en ik baal er enorm van.
Meestal kan ik me er overheen zetten maar ik ben op het punt gekomen dat ik dat gewoon niet wil.
Ik voel me niet lekker en ben siehieluuuuuug.
Ik mag me van mezelf daar aan over geven en voel me totaal niet schuldig ....


En nu moet ik dat alles ook nog geloven !

No more drama....

He is out of our life.....





Als zo vaak kan ik pas achteraf vertellen wat me dwars gezeten heeft en wat het voor effect gehad heeft op ons bestaan.

Ik geloof dat ik een kind heb gecreeerd dat dol is op uit het nest gevallen vogeltjes en kneusjes...kortom er is altijd wel wat met haar vriendjes.
Ze zitten op het moment dat ze hen leert kennen in een moeilijk parket en ze helpt ze om weer op hun pootjes terecht te komen en op te krabbelen .
De prijs is alleen wel erg ....prijzig...

Deze keer heeft ze enorm veel tijd , energie en aandacht gestoken in een manneke met een zeer groot ego dat zichzelf heel erg zielig vindt omdat hij een ziekte heeft die niet levensbedreigend is maar wel niet meer weggaat .
Anderen zijn erin geslaagd desondanks heel veel van hun leven te maken ,maar hij leunt en steunt op alles en iedereen die langskomt en even bij hem stil blijft staan .
Zo zijn er wel meer natuurlijk ,maar als je daarbij nog een zekere botheid , kokervisie en tendens tot zelfzucht voegt heb je al een aardig beeld van een benepen iemand.
Het moment komt, met rasse schreden , dat het opvalt dat ie helemaal niet zo leuk is dan komen er nog bemoeizucht en jalouzie bij, dan blijft er weinig over van het beeld dat er was en zie je iemand die je nog in geen mijl van je hebben wil .
Per slot van rekening bijt het dan ook nog letterlijk in de hand die het voedt ......

Ik zie wel waar ze het vandaan heeft hoor , want ik ben ook iemand die een ander helpt en als het even kan verleen ik zo iemand nog onderdak ,maar totaal uitgewoond worden door het vriendje van je dochter is weer nieuwe belevenis.
Ik ben echt wel assertief ,mondig en zelfbewust en bij de tijd en weet wat er in de wereld te koop is en toch toch is het me overkomen.

Het enige wat ik nu zeggen kan is dat het me gesloopt heeft en dat ik het heel erg vreselijk vond te balanceren tussen kind , mijn waarden en normen en radicaal verbieden.
Dankzij Wim Sonneveldt (jaja , Jan komt Piet gaat en allemaal meeeeeteeeeeeeen ), mijn verstand en steun van F is het me gelukt....
Waar zou een mens zijn zonder vrienden.

He really is out and gone
Peace man!