Wie heeft ze niet liggen , van die fotos van mensen die je soms nauwelijks herkend of waar je met verbazing naar kijkt.
Van die plaatjes die je op een andere manier naar je ouders laat kijken?
Mijn tante is nu al een aantal jaren overleden ,maar haar kinderen hebben pas hun ouderlijk huis opgeheven , daardoor kreeg ik van mijn nicht een serie fotos die ik nu koester.
Van die prachtige geel geworden zwart wit fotos met van die leuke kartelrandjes, uit een lang vervlogen verleden.
Van een jonge pa en moe , van mijn broer ,mijn zus en mezelf als babies...
Plaatjes van de huwelijksreis van mijn oom en tante, waar ze heen gingen , dat weet ik helaas niet meer , ik dacht Cuba ...in elk geval een Spaans sprekend eiland daar ergens.
Mijn moeder , in haar eerste jaren op Curacao, aan het strand in badpak met overloos lange benen en een prachtfiguur..
Met haar vriendinnen , met mijn tantes, de dames als jonge ondernemende vrouwen.
Nichten en neven nu al in vijftiger en zestiger jaren als peuters , echt schitterend om te zien.
Ook hier weer de gelijkenissen , je ziet er hun eigen kinderen in terug.
Niet alle fotos hebben de tand des tijds ongeschonden ondergaan ,maar ik vind dat ook zijn charme hebben, die vlekken , witte plekken , soms op vervelende plekken.
Het maakt ze niet minder dierbaar.
Ik ben uren bezig geweest om ze zo goed mogelijk in te scannen en er een zo duidelijk mogelijk plaatje van te maken.
Ben heel tevreden met het resultaaten binnenkort ga ik deze en gene verblijden met een cdrom met de laatste resten tropenkolder.
Maar er is nog een foto die een uitdaging blijft.
De foto van de drie zussen.
Elin, Sonja en Erna....twee zijn heel duidelijk en een zit in de schaduw
Daar wil ik nog een mooie digitale versie van maken.
Het is nog niet wat ik wil .....maar het komt er .
Zeker weten!
Wednesday, September 28, 2005
Friday, September 23, 2005
De andere familie
Opgroeien in meerdere culturen , daar wordt heel veel over gepraat tegenwoordig .
De voordelen en nadelen worden afgewogen en er zijn hele volkstammen aan geleerden die zich ermee bezig houden.
Allemaal mooi en wel ,maar hoe is dat nu om werkelijk met meerdere culturen op te groeien?
Mijn vader was een Portugees uit Madeira, en die ging na de Tweede Wereldoorlog naar Curacao toe ,zoals velen ....na de oorlog en de nare jaren was er behoefte aan om meer van de wereld te zien.Samen met zijn oudere broer ging hij op avontuur.
Mijn moeder is een Surinaamse en ook zij ging na de Oorlog naar Curacao, haar moeder was overleden, ze wilde eens wat anders en besloot naar haar oudere broer toe te gaan die er al woonde.
Grappig genoeg kwamen ze elkaar dus tegen , in een ziekenhuis op Curacao...zij was verpleegster en hij de bode ....heel het eiland schijnt schande gesproken te hebben over deze ongepaste relatie.
Ze trokken zich er niet veel van aan , trouwden en kregen 3 kinderen en hadden het naar hun zin op het eiland.
Begin 60 kwam er de klad in , de Shell ging inkrimpen en er vielen ontslagen.
Mijn vader kreeg een oprotpremie en wilde daarmee naar Brazilie emigreren ,mijn moeder zag dat niet zitten ,dus als compromis gingen ze naar Suriname.
We zijn altijd meertalig opgevoed, de jaren op Curacao spraken we Portugees met mijn vader , Nederlands met mijn moeder en de voertaal thuis was Engels.
Na de verhuizing naar SU wilde mijn vader beter Nederlands leren en besloot toen tegen ons geen Portugees meer te spreken in de hoop dat het dan sneller zou gaan .
Helaas was dat ijdele hoop en heeft het geresulteerd in drie kinderen die het Portugees vergaten en de voertaal in huis was en bleef Engels.
Er zijn jaren geweest dat de familie in Madeira niet meer betekende dan af en toe en brief en een stuk of wat pakketjes rond Kerst en daar zat dan altijd taart in .
Ja , taart , de traditionle Maderneze kersttaart Bolo de Miel , honingtaart.
Wel genoten we van de verhalen die mijn moeder vertelde over ons bezoek aan Madeira, ik was 10 maanden toen ze een bootreis ondernamen van Curacao naar Madeira op familiebezoek bij mijn vaders familie, ze bleven er 3 maanden en mijn eerste verjaardag is er uitbundig gevierd.
En dan volgden verhalen over een pracht eiland , over de overvloed aan bloemen en fruit , tochten door de bergen , de eeuwige sneeuw , allemaal dingen waar we totaal geen besef van hadden , het hadden net zo goed verhalen uit een sprookjesboek kunnen zijn.
Zelden vertelde ze meer over haar eigen ontvangst dan dat haar schoonmoeder gelijk en opmerking maakte over haar weelderige boezem en dat ze heel veel contact had met al de nichtjes van mijn vader.Gelukkig sprak mijn moeder al aardig Portugees toen ze aan dit avontuur begonnen.
Door dit alles hebben we wel een soort heimwee naar Madeira meegekregen ...
Mijn zus spreekt sinds een jaar of 20 vloeiend Braziliaans-Portugees , ze heeft daar veel plezier van in haar contacten met de vele Brazilianen in SU .
Mijn broer en ik hebben dat omgezet in een bezoek aan de familie , zonder het van elkaar te weten, planden we beiden een vakantie in het zelfde jaar .
Hij ging in het voorjaar en ik in de zomer.
Het was bijzonder spannend , mijn schone zus en ik hebben er beiden speciaal een cursus Portugees voor gevolgd en ik heb nog twee weken intensief spraaklessen gehad van een Portugese kennis in de buurt.
De video film en de verhalen van mijn broer waren heel erg inspirerend ,vooral het feit dat de familie daar het ook geweldig vond dat we op bezoek kwamen.
In de zomer van 1997 ben ik samen met mijn dochter terug naar de roots gegaan.
De aankomst was al heel erg leuk , mijn oudere nicht en ik herkende elkaar gelijk en het was fijn dat ze vloeiend Engels sprak.
Mijn tantes daarintegen niet en aangezien ze beiden al flink op leeftijd waren 90 en 83 was het ook lang niet altijd even makkelijk ze te verstaan en kwam er soms ook handen en voeten werk aan te pas , vooral voor de dochter die alleen maar kon groeten in het Portugees.
Maar wat hebben we genoten , van het inderdaad fantastisch mooie en rijk bloeiende eiland , van de bergen , van de zwembaden , van de hitte.
En uiteraard van de familie , het is ontzettend vreemd om te al die gezichten te zien , gelijkenissen in uiterlijk , in lachen , in lijfs-uitdrukkingen tegen te komen ...Kinderen te zien die als 2 druppels water op jezelf en je kind lijken , alleen in een andere kleur...
Het was een heel warm bad en eindelijk heb ik begrepen waarom mijn ouders ook een stel werden ooit.
Surinamers en Portugezen , lijken op elkaar!!
Familie is heel belangrijk net als samen met de familie dingen ondernemen.
Ze hebben een heel hechte band en feestdagen , belangrijke gebeurtenissen worden gezamenlijk gevierd en ....als er bezoek komt ...maakt de familie van heinde en verre zijn opwachting .
Zelfs de manier van leven lijkt op elkaar , alleen na 3 dagen werd ik al helemaal gestoord van al het vele eten ...
Ze eten wel 6 maaltijden per dag , en dan nog de tussendoortjes!
We hielden het op 2 maaltijden met een tussendoortje en heel veel zwemmen en lopen ...
Veel tochten hebben we met diverse familieleden over het eiland gemaakt en als we niet oppasten zaten we elke avond wel bij een ander op bezoek...eigenlijk waren we zelden thuis.
Overdag ben ik ook veel met de dochter alleen op pad geweest, vaak gingen we zwemmen ,ze vond al die familie wel leuk ,maar de gesprekken waren moeizaam ,hoewel ik me verbaasd heb over de hoeveelheid Engels die ze sprak ,bijna 8 jaar oud.
Opgroeien in verschillende culturen ....moeilijk?
Ik weet niet anders en mijn kind zal ook niet anders weten.
Dat het vele voordelen heeft , dat is duidelijk!
Over de hele wereld heen zit er familie en je kunt altijd bij ze terecht.
De voordelen en nadelen worden afgewogen en er zijn hele volkstammen aan geleerden die zich ermee bezig houden.
Allemaal mooi en wel ,maar hoe is dat nu om werkelijk met meerdere culturen op te groeien?
Mijn vader was een Portugees uit Madeira, en die ging na de Tweede Wereldoorlog naar Curacao toe ,zoals velen ....na de oorlog en de nare jaren was er behoefte aan om meer van de wereld te zien.Samen met zijn oudere broer ging hij op avontuur.
Mijn moeder is een Surinaamse en ook zij ging na de Oorlog naar Curacao, haar moeder was overleden, ze wilde eens wat anders en besloot naar haar oudere broer toe te gaan die er al woonde.
Grappig genoeg kwamen ze elkaar dus tegen , in een ziekenhuis op Curacao...zij was verpleegster en hij de bode ....heel het eiland schijnt schande gesproken te hebben over deze ongepaste relatie.
Ze trokken zich er niet veel van aan , trouwden en kregen 3 kinderen en hadden het naar hun zin op het eiland.
Begin 60 kwam er de klad in , de Shell ging inkrimpen en er vielen ontslagen.
Mijn vader kreeg een oprotpremie en wilde daarmee naar Brazilie emigreren ,mijn moeder zag dat niet zitten ,dus als compromis gingen ze naar Suriname.
We zijn altijd meertalig opgevoed, de jaren op Curacao spraken we Portugees met mijn vader , Nederlands met mijn moeder en de voertaal thuis was Engels.
Na de verhuizing naar SU wilde mijn vader beter Nederlands leren en besloot toen tegen ons geen Portugees meer te spreken in de hoop dat het dan sneller zou gaan .
Helaas was dat ijdele hoop en heeft het geresulteerd in drie kinderen die het Portugees vergaten en de voertaal in huis was en bleef Engels.
Er zijn jaren geweest dat de familie in Madeira niet meer betekende dan af en toe en brief en een stuk of wat pakketjes rond Kerst en daar zat dan altijd taart in .
Ja , taart , de traditionle Maderneze kersttaart Bolo de Miel , honingtaart.
Wel genoten we van de verhalen die mijn moeder vertelde over ons bezoek aan Madeira, ik was 10 maanden toen ze een bootreis ondernamen van Curacao naar Madeira op familiebezoek bij mijn vaders familie, ze bleven er 3 maanden en mijn eerste verjaardag is er uitbundig gevierd.
En dan volgden verhalen over een pracht eiland , over de overvloed aan bloemen en fruit , tochten door de bergen , de eeuwige sneeuw , allemaal dingen waar we totaal geen besef van hadden , het hadden net zo goed verhalen uit een sprookjesboek kunnen zijn.
Zelden vertelde ze meer over haar eigen ontvangst dan dat haar schoonmoeder gelijk en opmerking maakte over haar weelderige boezem en dat ze heel veel contact had met al de nichtjes van mijn vader.Gelukkig sprak mijn moeder al aardig Portugees toen ze aan dit avontuur begonnen.
Door dit alles hebben we wel een soort heimwee naar Madeira meegekregen ...
Mijn zus spreekt sinds een jaar of 20 vloeiend Braziliaans-Portugees , ze heeft daar veel plezier van in haar contacten met de vele Brazilianen in SU .
Mijn broer en ik hebben dat omgezet in een bezoek aan de familie , zonder het van elkaar te weten, planden we beiden een vakantie in het zelfde jaar .
Hij ging in het voorjaar en ik in de zomer.
Het was bijzonder spannend , mijn schone zus en ik hebben er beiden speciaal een cursus Portugees voor gevolgd en ik heb nog twee weken intensief spraaklessen gehad van een Portugese kennis in de buurt.
De video film en de verhalen van mijn broer waren heel erg inspirerend ,vooral het feit dat de familie daar het ook geweldig vond dat we op bezoek kwamen.
In de zomer van 1997 ben ik samen met mijn dochter terug naar de roots gegaan.
De aankomst was al heel erg leuk , mijn oudere nicht en ik herkende elkaar gelijk en het was fijn dat ze vloeiend Engels sprak.
Mijn tantes daarintegen niet en aangezien ze beiden al flink op leeftijd waren 90 en 83 was het ook lang niet altijd even makkelijk ze te verstaan en kwam er soms ook handen en voeten werk aan te pas , vooral voor de dochter die alleen maar kon groeten in het Portugees.
Maar wat hebben we genoten , van het inderdaad fantastisch mooie en rijk bloeiende eiland , van de bergen , van de zwembaden , van de hitte.
En uiteraard van de familie , het is ontzettend vreemd om te al die gezichten te zien , gelijkenissen in uiterlijk , in lachen , in lijfs-uitdrukkingen tegen te komen ...Kinderen te zien die als 2 druppels water op jezelf en je kind lijken , alleen in een andere kleur...
Het was een heel warm bad en eindelijk heb ik begrepen waarom mijn ouders ook een stel werden ooit.
Surinamers en Portugezen , lijken op elkaar!!
Familie is heel belangrijk net als samen met de familie dingen ondernemen.
Ze hebben een heel hechte band en feestdagen , belangrijke gebeurtenissen worden gezamenlijk gevierd en ....als er bezoek komt ...maakt de familie van heinde en verre zijn opwachting .
Zelfs de manier van leven lijkt op elkaar , alleen na 3 dagen werd ik al helemaal gestoord van al het vele eten ...
Ze eten wel 6 maaltijden per dag , en dan nog de tussendoortjes!
We hielden het op 2 maaltijden met een tussendoortje en heel veel zwemmen en lopen ...
Veel tochten hebben we met diverse familieleden over het eiland gemaakt en als we niet oppasten zaten we elke avond wel bij een ander op bezoek...eigenlijk waren we zelden thuis.
Overdag ben ik ook veel met de dochter alleen op pad geweest, vaak gingen we zwemmen ,ze vond al die familie wel leuk ,maar de gesprekken waren moeizaam ,hoewel ik me verbaasd heb over de hoeveelheid Engels die ze sprak ,bijna 8 jaar oud.
Opgroeien in verschillende culturen ....moeilijk?
Ik weet niet anders en mijn kind zal ook niet anders weten.
Dat het vele voordelen heeft , dat is duidelijk!
Over de hele wereld heen zit er familie en je kunt altijd bij ze terecht.
Tuesday, September 20, 2005
Familieberichten
Omdat ik in het dorp ben opgegroeid zijn er dingen die ik nog steeds mis in dit grote stadsleven ;-)
Hoe dol ik ook op lezen ben , er is een medium dat me niet bekoren kan en dat is de krant, het formaat , het gewapper met het papier en de zwarte vingers van weleer ,hebben me voorgoed afgekikt ..en hoewel het meeste veranderd is ....geniet ik het meeste van de nieuwste krantvorm =>virtueel natuurlijk.
Bijkomend voordeel is dat krantlezen op het WereldWijdWeb grensoverschrijdend is , ik ben niet meer beperkt tot het Nederlandse en Engelse Nieuws ,nee ook de kranten uit het dorp zijn via www goed bereikbaar en daardoor ook een hoop herkenning en plezier.
Het leukste aan het dorp is dat het namelijk grotere, moderner, eleganter en meer cosmopoliet wordt maar een heleboel ook same old same old blijft.
Overlijdensberichten zijn in de tropen namelijk nieuws dat snel verspreid moet worden want de begrafenis is meestal binnen 3 dagen ,vanwege het klimaat .Als er familie uit het buitenland overkomt voor de plechtigheid wordt de termijn wat opgerekt maar veel langer dan 5 dagen ....dat is bedenkelijk.
Afgezien de onzekerheid, van het tijdstip van de begrafenis; swingen namelijk ook de kosten de pan uit door de extra vergunningen etc etc die nodig worden om alles in goede banen te leiden.
Het snelste medium voor de berichtenverspreiding is de radio en ontelbare malen per dag gaan de berichten dan ook de ether in voorafgegaan door een stemmig muziekje , waardoor je al snel met gesis tot stilte wordt gemaand, men kan geen keer missen want stel je voor dat je dan net een belangrijk bericht mist.
Met die sfeer in mijn achterhoofd kijk in dagelijks naar de Familieberichten op de site van voor mij de beste verzorgde vituele krant uit het dorp.
En ,er veranderd niet zoveel , in gedachten hoor ik het stemmige muziekje en gelukkig heeft men ter ondersteuning voor mijn geheugen een foto van de overledene erbij.
Het is zowat het eerste wat ik doe , elke ochtend weer ,pc aan, mail lezen en daarna de familieberichten.
Menig maal overvalt het overlijden van een leeftijdgenoot of oude kennis me toch, maar ik ben er wel op tijd bij om mijn medeleven te laten blijken.
Ik merk ook dat de dorpsgenoten in NL met hetzelfde virus behept zijn, want ook het overlijden hier ten lande kan je in de Dorpskrant lezen.
En ik moet zeggen dat ik het heel aangenaam vind, want anders zou ik af en toe ook heel belangrijke berichten gemist hebben, dankzij de familieberichten gebeurt dat niet.
Hoe dol ik ook op lezen ben , er is een medium dat me niet bekoren kan en dat is de krant, het formaat , het gewapper met het papier en de zwarte vingers van weleer ,hebben me voorgoed afgekikt ..en hoewel het meeste veranderd is ....geniet ik het meeste van de nieuwste krantvorm =>virtueel natuurlijk.
Bijkomend voordeel is dat krantlezen op het WereldWijdWeb grensoverschrijdend is , ik ben niet meer beperkt tot het Nederlandse en Engelse Nieuws ,nee ook de kranten uit het dorp zijn via www goed bereikbaar en daardoor ook een hoop herkenning en plezier.
Het leukste aan het dorp is dat het namelijk grotere, moderner, eleganter en meer cosmopoliet wordt maar een heleboel ook same old same old blijft.
Overlijdensberichten zijn in de tropen namelijk nieuws dat snel verspreid moet worden want de begrafenis is meestal binnen 3 dagen ,vanwege het klimaat .Als er familie uit het buitenland overkomt voor de plechtigheid wordt de termijn wat opgerekt maar veel langer dan 5 dagen ....dat is bedenkelijk.
Afgezien de onzekerheid, van het tijdstip van de begrafenis; swingen namelijk ook de kosten de pan uit door de extra vergunningen etc etc die nodig worden om alles in goede banen te leiden.
Het snelste medium voor de berichtenverspreiding is de radio en ontelbare malen per dag gaan de berichten dan ook de ether in voorafgegaan door een stemmig muziekje , waardoor je al snel met gesis tot stilte wordt gemaand, men kan geen keer missen want stel je voor dat je dan net een belangrijk bericht mist.
Met die sfeer in mijn achterhoofd kijk in dagelijks naar de Familieberichten op de site van voor mij de beste verzorgde vituele krant uit het dorp.
En ,er veranderd niet zoveel , in gedachten hoor ik het stemmige muziekje en gelukkig heeft men ter ondersteuning voor mijn geheugen een foto van de overledene erbij.
Het is zowat het eerste wat ik doe , elke ochtend weer ,pc aan, mail lezen en daarna de familieberichten.
Menig maal overvalt het overlijden van een leeftijdgenoot of oude kennis me toch, maar ik ben er wel op tijd bij om mijn medeleven te laten blijken.
Ik merk ook dat de dorpsgenoten in NL met hetzelfde virus behept zijn, want ook het overlijden hier ten lande kan je in de Dorpskrant lezen.
En ik moet zeggen dat ik het heel aangenaam vind, want anders zou ik af en toe ook heel belangrijke berichten gemist hebben, dankzij de familieberichten gebeurt dat niet.
Nostalgie
Nostalgie , dat lijkt de drijfveer van mijn weblog te zijn .
Mijmeren over tijden van weleer , snuiven aan dat wat voorbij gegaan is..
Oude mensen en dingen die voorbijgaan.
Van Dale: nos·tal·gie (de ~ (v.))
1 verlangen naar dat wat geweest is
Het waarom ontgaat me, net als bij de meeste mensen die ik ken is het niet makkelijk om zo een , twee drijfveren uit de hoge hoed te schudden.
Ze zijn er , zeer zeker maar wat triggert ze , waaraan ontlenen ze hun bestaansrecht?
Mijn herinneringen zijn altijd wel heel erg duidelijk en scherp geweest , doe er dan verder muziek en een geur bij en het is in mijn geheugen gegrift.
Mijn vroegste jeugdherinneringen zijn echt van rond mijn derde ; vierde jaar , ik heb dat altijd aan het feit geweten dat er vrij vroeg in mijn jeugd een grote verandering plaats vond , de emigratie naar een ander land.
Ik kan me niet erg veel herinneren van de vliegreis zelf , wel van de tussenlanding in Demerara , omdat de oorpijn toen weg was ; de landing en begroeting op Zanderij , daar weet ik ook hele stukken van ....de broeierige hete lucht , de geur van de regen en het zien van mijn oom en tante en dat we van achter het glas enorm brutaal onze tong drufden uit te steken naar ze!
Van de rit naar Paramaribo en aan de kennismaking met de rest van de familie heb ik totaal geen beeld.
Wel van de eerste kerstviering zo een drie maanden later , tuurlijk omdat er een foto ervan is ,maar ook omdat ik me het genoegen kan herinneren om met zijn allen over elkaar heen te duikelen en zo de foto bijna onmogelijk te maken, 15 kinderen onder een kerstboom , schitterend!
De verhuizing naar ons eigen huis weet ik ook niet meer en ook niet de eerste schooldag maar ik heb wel weer beeld van het gras en onkruid dat tot aan de dakgoten rond het huis groeide en dat we elke middag een stukje moesten wieden van plm 1 vierkante meter en dat het me een jarenlange antipathie tegen tuinieren heeft opgeleverd.
De kleuterschool was ook geen succes , ik was heel erg dol op school , maar daar in dat andere land viel het tegen , mijn zusje was nog te jong en mocht niet mee en daar zat ik moederziel alleen en totaal verlaten op een school waar ik me totaal niet thuisvoelde, ik had elke dag enorme buikpijn.
Mijn allerleukste schooljaren waren ongetwijfeld die op de lagere school, omgeven door heel veel bekenden , mijn broer , zus, 2 nichten, heleboel kinderen van de kenissen van mijn ouders kortom het was een grote happening van onbezorgd kinderleven zoals voor mijn gevoel je kindertijd zijn moet.
Herinneringen aan kinderspelen , touwtje springen en knikkeren in de pauze, kinderfeestjes ,trakteren als er iemand jarig was, schoolfeesten , Koninginnendag , het bezoek van Irene en Margriet aan de "West",100 jaar Emancipatie....de parades van de Militaire en Politiekapel ,de versierde stad , vol Oranje bij Koninklijk bezoek, de Volkskerstzang op het Plein op 22 december.
Raar he , dat ik dan als ik naar een foto kijk van de tweede klas lagere school en nog bijna iedereen bij naam en toenaam ken, welnee , ik heb jarenlang met de meesten in de klas gezeten en van velen weet ik zelfs nu nog , waar ze zijn , wat ze doen en hoe het ze vergaan is.
Ik ben opgegroeid in Suriname , ik woonde in de stad en het voelt alsof ik me altijd in een Dorpsgemeenschap in de warmte van familiezin gebaad heb.
Maar wat een weelde geeft dat gevoel!
Vandaar wellicht mijn zwelgen in Nostalgie.
Mijmeren over tijden van weleer , snuiven aan dat wat voorbij gegaan is..
Oude mensen en dingen die voorbijgaan.
Van Dale: nos·tal·gie (de ~ (v.))
1 verlangen naar dat wat geweest is
Het waarom ontgaat me, net als bij de meeste mensen die ik ken is het niet makkelijk om zo een , twee drijfveren uit de hoge hoed te schudden.
Ze zijn er , zeer zeker maar wat triggert ze , waaraan ontlenen ze hun bestaansrecht?
Mijn herinneringen zijn altijd wel heel erg duidelijk en scherp geweest , doe er dan verder muziek en een geur bij en het is in mijn geheugen gegrift.
Mijn vroegste jeugdherinneringen zijn echt van rond mijn derde ; vierde jaar , ik heb dat altijd aan het feit geweten dat er vrij vroeg in mijn jeugd een grote verandering plaats vond , de emigratie naar een ander land.
Ik kan me niet erg veel herinneren van de vliegreis zelf , wel van de tussenlanding in Demerara , omdat de oorpijn toen weg was ; de landing en begroeting op Zanderij , daar weet ik ook hele stukken van ....de broeierige hete lucht , de geur van de regen en het zien van mijn oom en tante en dat we van achter het glas enorm brutaal onze tong drufden uit te steken naar ze!
Van de rit naar Paramaribo en aan de kennismaking met de rest van de familie heb ik totaal geen beeld.
Wel van de eerste kerstviering zo een drie maanden later , tuurlijk omdat er een foto ervan is ,maar ook omdat ik me het genoegen kan herinneren om met zijn allen over elkaar heen te duikelen en zo de foto bijna onmogelijk te maken, 15 kinderen onder een kerstboom , schitterend!
De verhuizing naar ons eigen huis weet ik ook niet meer en ook niet de eerste schooldag maar ik heb wel weer beeld van het gras en onkruid dat tot aan de dakgoten rond het huis groeide en dat we elke middag een stukje moesten wieden van plm 1 vierkante meter en dat het me een jarenlange antipathie tegen tuinieren heeft opgeleverd.
De kleuterschool was ook geen succes , ik was heel erg dol op school , maar daar in dat andere land viel het tegen , mijn zusje was nog te jong en mocht niet mee en daar zat ik moederziel alleen en totaal verlaten op een school waar ik me totaal niet thuisvoelde, ik had elke dag enorme buikpijn.
Mijn allerleukste schooljaren waren ongetwijfeld die op de lagere school, omgeven door heel veel bekenden , mijn broer , zus, 2 nichten, heleboel kinderen van de kenissen van mijn ouders kortom het was een grote happening van onbezorgd kinderleven zoals voor mijn gevoel je kindertijd zijn moet.
Herinneringen aan kinderspelen , touwtje springen en knikkeren in de pauze, kinderfeestjes ,trakteren als er iemand jarig was, schoolfeesten , Koninginnendag , het bezoek van Irene en Margriet aan de "West",100 jaar Emancipatie....de parades van de Militaire en Politiekapel ,de versierde stad , vol Oranje bij Koninklijk bezoek, de Volkskerstzang op het Plein op 22 december.
Raar he , dat ik dan als ik naar een foto kijk van de tweede klas lagere school en nog bijna iedereen bij naam en toenaam ken, welnee , ik heb jarenlang met de meesten in de klas gezeten en van velen weet ik zelfs nu nog , waar ze zijn , wat ze doen en hoe het ze vergaan is.
Ik ben opgegroeid in Suriname , ik woonde in de stad en het voelt alsof ik me altijd in een Dorpsgemeenschap in de warmte van familiezin gebaad heb.
Maar wat een weelde geeft dat gevoel!
Vandaar wellicht mijn zwelgen in Nostalgie.
Tuesday, September 13, 2005
Palmentuin
Een tuin recht toe recht aan beplant met palmen in het midden van de stad , hoe verzin je het om daar een jaarlijkse kunsttentoonstelling te houden, opgehangen aan de palmen prijken dan de nieuwste werken van Parmaribo`s finest...
De oogst van een jaar lang schilderen , beeldhouwen of tekenen.
De tijd van het jaar moet ook zorgevuldig geplanned worden , je wilt toch niet meemaken dat er plostseling zo een overweldigende tropische regenbui losbreekt waarbij er dan zoveel regen valt dat alles binnen 2 minuten zeiknat is.
Verder moet er ook iets van bewaking zijn , de tuin heeft namelijk geen hekken of poorten en is minstens van drie kanten totaal vrij te benaderen en eenmaal dieper in de tuin ben je slecht zichtbaar van af de weg.
De tuin is al behoorlijk oud en is eigenlijk een klein parkje, ik geloof dat het ooit is aangelegd als wandeltuin voor de gouverneur,want het ligt recht achter het gouvernements paleis(!) zoals het pand vroeger betiteld werd.
De sfeer is er heel genoeglijk en relaxed , weer zo een happening waar tout le Paramaribo Culturel acte de presence geeft.
Menig Su schilder heeft zijn eerste expo buiten het CCS , waar toen de schilderschool van Nola Hatterman was, in de Palmentuin gehad, met succes.
Wat ik altijd jammer vind is dat je heel moeilijk werk van de minder bekende Su schilders op het net kunt vinden, maar er is genoeg aan zeer kleurrijk en boeiend werk te zien geweest in de loop der jaren in de Palmentuin.
Helaas is de tijd voor deze leuke tentoonstelling ook voorbij.
De Palmentuin schijnt savonds net zo onvelig te zijn als het Vondelpark, een huiveringwekkend idee op zo een kleine populatie.
Tegenwoordig is men uitgeweken naar Ons Erf en is er zelfs een kindertentoonstelling waar de kinderen met succes hun eigen werken verkopen.
Dat idee bevalt me wel ...wie weet hoeveel plezier we in onze lessen gehad zouden hebben als er een expo tegenover had gestaan.
Een prima stimulans!
De oogst van een jaar lang schilderen , beeldhouwen of tekenen.
De tijd van het jaar moet ook zorgevuldig geplanned worden , je wilt toch niet meemaken dat er plostseling zo een overweldigende tropische regenbui losbreekt waarbij er dan zoveel regen valt dat alles binnen 2 minuten zeiknat is.
Verder moet er ook iets van bewaking zijn , de tuin heeft namelijk geen hekken of poorten en is minstens van drie kanten totaal vrij te benaderen en eenmaal dieper in de tuin ben je slecht zichtbaar van af de weg.
De tuin is al behoorlijk oud en is eigenlijk een klein parkje, ik geloof dat het ooit is aangelegd als wandeltuin voor de gouverneur,want het ligt recht achter het gouvernements paleis(!) zoals het pand vroeger betiteld werd.
De sfeer is er heel genoeglijk en relaxed , weer zo een happening waar tout le Paramaribo Culturel acte de presence geeft.
Menig Su schilder heeft zijn eerste expo buiten het CCS , waar toen de schilderschool van Nola Hatterman was, in de Palmentuin gehad, met succes.
Wat ik altijd jammer vind is dat je heel moeilijk werk van de minder bekende Su schilders op het net kunt vinden, maar er is genoeg aan zeer kleurrijk en boeiend werk te zien geweest in de loop der jaren in de Palmentuin.
Helaas is de tijd voor deze leuke tentoonstelling ook voorbij.
De Palmentuin schijnt savonds net zo onvelig te zijn als het Vondelpark, een huiveringwekkend idee op zo een kleine populatie.
Tegenwoordig is men uitgeweken naar Ons Erf en is er zelfs een kindertentoonstelling waar de kinderen met succes hun eigen werken verkopen.
Dat idee bevalt me wel ...wie weet hoeveel plezier we in onze lessen gehad zouden hebben als er een expo tegenover had gestaan.
Een prima stimulans!
Monday, September 12, 2005
Digidingetje
Ik mis mijn digidingetje ,met een hartstocht die me verbaasd en meer dan ik voor mogelijk gehouden had...
Zo fanantiek fotografeerde ik allang niet meer en er waren weken dat ik nauwelijks een plaatje schoot maar juist nu , kriebelt het me constant in de vingers.
Het vervelende is dat is dat ik op dit moment echt de poen niet missen kan voor een andere en dat ik er een te leen heb gevraagd ,maar dat het nog niet gelukt is het ding hierheen te krijgen en ik het heel moeilijk vind om dat nogeens te vragen...soit dan maar zonder.
Heb beinvloed ook het schrijven van mijn weblog omdat ik daar heel veel fotos speciaal voor maakte , van dingen in huis , ter illustratie van mijn schijfsels en omdat het beter uitkwam om mijn geneuzel persoonlijker te kleuren.
Hoe vaak ik nu al opgestaan ben om dat ding te pakken in de laatste maand om steeds maar weer teleurgesteld neer te zinken...oneeee het digidintje heeft voeten gekregen.
De wrevel die me dan weer bekruipt is niet te beschrijven , vooral omdat de vrienden van de onverlaat hun schouders ophalen , tjsa vervelend he en voor hun is de kous af , VOOR MIJ NIET ,wil ik ze iedere keer toebrullen.....maar goed dan miep ik en miepen is not done ;-(!
Ik geloof dan maar dat ik een lot moet kopen , een andere manier om zo een fraai stuk binnen afzienbare tijd te verkrijgen zie ik niet , deze had ik ook al aangeschaft van een meevallertje voor bewezen diensten en de tijden zijn niet meer van dien aard dat mijn werkgever zo een geste nog maken zal.
Duur zijn ze op dit moment helemaal niet , voor 200 euri heb je al een toestel met meer mogelijkheden en franjes dan ik bezat...maar ja , dan moet je dat bedrag wel hebben!
Ik mis mijn digidingetje en als ik in voodoo geloofde , dan weet ik wel zeker wat ik de dief heden ten dage toe gezonden zou hebben...en believe me , dat was echt niet lots of love geweest.....gna gna verre van dat!
OBEAH!!!!!!!!!!!
Zo fanantiek fotografeerde ik allang niet meer en er waren weken dat ik nauwelijks een plaatje schoot maar juist nu , kriebelt het me constant in de vingers.
Het vervelende is dat is dat ik op dit moment echt de poen niet missen kan voor een andere en dat ik er een te leen heb gevraagd ,maar dat het nog niet gelukt is het ding hierheen te krijgen en ik het heel moeilijk vind om dat nogeens te vragen...soit dan maar zonder.
Heb beinvloed ook het schrijven van mijn weblog omdat ik daar heel veel fotos speciaal voor maakte , van dingen in huis , ter illustratie van mijn schijfsels en omdat het beter uitkwam om mijn geneuzel persoonlijker te kleuren.
Hoe vaak ik nu al opgestaan ben om dat ding te pakken in de laatste maand om steeds maar weer teleurgesteld neer te zinken...oneeee het digidintje heeft voeten gekregen.
De wrevel die me dan weer bekruipt is niet te beschrijven , vooral omdat de vrienden van de onverlaat hun schouders ophalen , tjsa vervelend he en voor hun is de kous af , VOOR MIJ NIET ,wil ik ze iedere keer toebrullen.....maar goed dan miep ik en miepen is not done ;-(!
Ik geloof dan maar dat ik een lot moet kopen , een andere manier om zo een fraai stuk binnen afzienbare tijd te verkrijgen zie ik niet , deze had ik ook al aangeschaft van een meevallertje voor bewezen diensten en de tijden zijn niet meer van dien aard dat mijn werkgever zo een geste nog maken zal.
Duur zijn ze op dit moment helemaal niet , voor 200 euri heb je al een toestel met meer mogelijkheden en franjes dan ik bezat...maar ja , dan moet je dat bedrag wel hebben!
Ik mis mijn digidingetje en als ik in voodoo geloofde , dan weet ik wel zeker wat ik de dief heden ten dage toe gezonden zou hebben...en believe me , dat was echt niet lots of love geweest.....gna gna verre van dat!
OBEAH!!!!!!!!!!!
Wednesday, September 07, 2005
Fotobewerken
Het is eigenlijk verbazingwekkend wat je met een simpel programma en wat enthousiasme voor elkaar kunt krijgen.
Zelf doe ik er niet veel bijzonders mee ,maar als ik zie wat anderen voor elkaar kriigen besef ik terdege dat het een kunstvorm geworden is die lang niet door iederen op waarde geschat wordt en dat het heel inspirerend is om te zien hoe anderen hun fotos bewerken en wat voor technieken ze gebruiken.
Zelfs al gebruiken ze precies hetzelfde programma en dezelfde foto als uitgangspunt , zelfs dan ontstaan er totaal andere plaatjes , dat heb ik in de fotogallery wel geleerd.
Trudette bijvoorbeeld maakt de meest feeerieke voorstellingen met prachtige kleuren; Angelique de schitterendste collages die ik ken en Maarten weet gedicht en beeld nauw bij elkaar te laten aansluiten, het gedicht is van Renee.
Analyze bijvoorbeeld maakt heel boeiende sfeerbeelden , zo echt dat je zo naar binnen wilt stappen.
Hun manier is veel proffesioneler dan de mijne , voor mij heeft fotobewerken nog steeds een element van spel , als ik zin heb dan haal ik wat plaatjes door het proggie heen en ik amuseer me totdat ik een plaatje hebt wat me wel bevalt.
Na een poos zie ik heus wel dat ook ik een eigen stijl ontwikkeld heb , mijn voorkeur gaat naar het naar voren halen van details in de fotos en benadrukken van het lijnenpatroon ...ze worden soft alsof ze pentekeningen zijn die met en dik zacht potlood zijn ingekleurd.
Voor mij werkt het en daardoor heb ik nog steeds er veel lol in , ik doe het niet vaak maar soms begint het te kriebelen en dan onstaan er plaatjes zoals deze hier....
Herinneringen aan leuke tijden!
Met dank aan de genoemden voor het lenen van hun kunstproducten.
Zelf doe ik er niet veel bijzonders mee ,maar als ik zie wat anderen voor elkaar kriigen besef ik terdege dat het een kunstvorm geworden is die lang niet door iederen op waarde geschat wordt en dat het heel inspirerend is om te zien hoe anderen hun fotos bewerken en wat voor technieken ze gebruiken.
Zelfs al gebruiken ze precies hetzelfde programma en dezelfde foto als uitgangspunt , zelfs dan ontstaan er totaal andere plaatjes , dat heb ik in de fotogallery wel geleerd.
Trudette bijvoorbeeld maakt de meest feeerieke voorstellingen met prachtige kleuren; Angelique de schitterendste collages die ik ken en Maarten weet gedicht en beeld nauw bij elkaar te laten aansluiten, het gedicht is van Renee.
Analyze bijvoorbeeld maakt heel boeiende sfeerbeelden , zo echt dat je zo naar binnen wilt stappen.
Hun manier is veel proffesioneler dan de mijne , voor mij heeft fotobewerken nog steeds een element van spel , als ik zin heb dan haal ik wat plaatjes door het proggie heen en ik amuseer me totdat ik een plaatje hebt wat me wel bevalt.
Na een poos zie ik heus wel dat ook ik een eigen stijl ontwikkeld heb , mijn voorkeur gaat naar het naar voren halen van details in de fotos en benadrukken van het lijnenpatroon ...ze worden soft alsof ze pentekeningen zijn die met en dik zacht potlood zijn ingekleurd.
Voor mij werkt het en daardoor heb ik nog steeds er veel lol in , ik doe het niet vaak maar soms begint het te kriebelen en dan onstaan er plaatjes zoals deze hier....
Herinneringen aan leuke tijden!
Met dank aan de genoemden voor het lenen van hun kunstproducten.
Saturday, September 03, 2005
SARAH zien
Deze week was het zover....ik heb Sarah gezien!
Mijn verjaardagen zijn meestal een mengeling van oude en nieuwe vrienden met daarbij wat familie ,maar eigenlijk weet ik nooit hoeveel mensen er komen want ik nodig niet echt iemand uit en wie het weet is gewoon welkom.
Ik heb dat in de maanden hier aan voorafgaand weer eens laten vallen want dit jaar was dan wel een bijzonder jaar ,maar ik was niet van plan de traditionele PARTY te geven .
Voor mij dit jaar net als altijd in mijn huis , alles en iedereen was welkom.
De planning was wat moeizamer dan anders omdat ik net ervoor 2 dagen moest werken ,maar mijn nichtje zou de catering doen en geloof me , ze heeft keihard gewerkt met de hulp van mijn dochter en een stel van haar vrienden , het beeld van de grote lummels aan het deegballetjes draaiend diep in de nacht voor de koekjes is onbetaalbaar , wat heb ik mijn digidingtje gemist!
Er is gebakken , gebraden , gebrouwen en gestoofd en het resultaat was fantastisch.
En toen mochten de gasten komen ..tuuuuuuuuurlijk liepen we achter op schema dus mijn eerste vriendin heeft nog dapper meegeholpen met de laatste voorbereidingen rond de huiskamer .
Ik heb eigenlijk geloof ik zelden zo een mooi feest zelf gehad.
Ben zo enorm verwend met toepasselijke en hartverwarmende geschenken , o wat weten mijn vrienden me goed in te schatten...
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een grote fertiliteits boedha....ja die ik in mijn eerder log beschreef...u snapt , ik hield het niet droog.
Dit is een heel heel speciaal cadeau en ik was sprakeloos.
Ik heb Sarah gezien en echt geloof me , ik voel me de gelukkigste mens op aarde ...
Het was schitterend me omringd te weten door de mensen die mijn wereld zo vol warmte maken, ze waren er niet allemaal ,sommigen moesten verstek laten gaan door overmacht.
Dochter, nichtie , broer ze waren er ,mijn nestgeur was om me heen!
Maar de mensen die niet in Internet vriendschappen geloven.....jullie hebben ongelijk ...
IK heb er een stel schitterende vrienden door!
Thanks all!
Mijn verjaardagen zijn meestal een mengeling van oude en nieuwe vrienden met daarbij wat familie ,maar eigenlijk weet ik nooit hoeveel mensen er komen want ik nodig niet echt iemand uit en wie het weet is gewoon welkom.
Ik heb dat in de maanden hier aan voorafgaand weer eens laten vallen want dit jaar was dan wel een bijzonder jaar ,maar ik was niet van plan de traditionele PARTY te geven .
Voor mij dit jaar net als altijd in mijn huis , alles en iedereen was welkom.
De planning was wat moeizamer dan anders omdat ik net ervoor 2 dagen moest werken ,maar mijn nichtje zou de catering doen en geloof me , ze heeft keihard gewerkt met de hulp van mijn dochter en een stel van haar vrienden , het beeld van de grote lummels aan het deegballetjes draaiend diep in de nacht voor de koekjes is onbetaalbaar , wat heb ik mijn digidingtje gemist!
Er is gebakken , gebraden , gebrouwen en gestoofd en het resultaat was fantastisch.
En toen mochten de gasten komen ..tuuuuuuuuurlijk liepen we achter op schema dus mijn eerste vriendin heeft nog dapper meegeholpen met de laatste voorbereidingen rond de huiskamer .
Ik heb eigenlijk geloof ik zelden zo een mooi feest zelf gehad.
Ben zo enorm verwend met toepasselijke en hartverwarmende geschenken , o wat weten mijn vrienden me goed in te schatten...
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een grote fertiliteits boedha....ja die ik in mijn eerder log beschreef...u snapt , ik hield het niet droog.
Dit is een heel heel speciaal cadeau en ik was sprakeloos.
Ik heb Sarah gezien en echt geloof me , ik voel me de gelukkigste mens op aarde ...
Het was schitterend me omringd te weten door de mensen die mijn wereld zo vol warmte maken, ze waren er niet allemaal ,sommigen moesten verstek laten gaan door overmacht.
Dochter, nichtie , broer ze waren er ,mijn nestgeur was om me heen!
Maar de mensen die niet in Internet vriendschappen geloven.....jullie hebben ongelijk ...
IK heb er een stel schitterende vrienden door!
Thanks all!
Subscribe to:
Posts (Atom)