Haaaaaaaa das pas een heel erg leuk topic..
Want we zitten qua weer nou niet bepaald in het beste zomerweer van de wereld en menig buitenactiviteit valt in het water.
Jammer is dat zeker , want dit weekeinde weet ik zeker 2 dingen die hemelwater kunnen missen als de pest..... en het in Rotterdam.
Beide festivals zijn een jaarlijks genoegen en je komt toutie de Medelander tegen op een van de twee ,meestal zaterdag in Rotterdam en zondag bijkomen in relative rust van AmsterdamZuidOost.
Verder is er na het grote carnaval in Rotterdam in verschillende plaatsen in Nederland nog wat kleinere carnavalactiviteit , in Capelle aan de IJssel en in de Bijlmer.
Mijn dochter en een van haar vriendinnen gaan er helemaal in op , zaterdag gaan ze mee naar Rotterdam met de Jongerenvereniging uit Zuidoost en ondertussen is mijn kind coach en visagiste voor haar vriendin , want die doet mee aan de voorronden voor de miss Carnaval van Zuidoost....
Vanavond stapte ze met uitbundig hooftooi op de woonkamer binnen .
Er wordt druk geoefend met catwalk lopen , proef makeup en de jurk en het thema worden druk besproken, kortom de dames hebben dikke voorpret.
Zomerfestivals en feesten ...hier komen we de vakantie tijd vrolijk mee door..
Als klap op de vuurpijl gaan de dames ook nog mee naar Engeland ,naar Notting Hill, als beloning voor een zomer als vrijwilliger werken.
Wie helpt schietgebedjes doen voor schitterend weer de komende weekeinden???
Thursday, July 28, 2005
Saturday, July 23, 2005
Lezen
Net als bij muziek , kan ik geen keus maken ...
Ik ben een allesvreter , ik lees van kinderboek tot bijbel , van literatuur tot pure pulp ...een dag zonder lezen bestaat voor mij niet.
Vorig jaar heb ik heel erg genoten van de vakantie aan boord van de , das een verbouwde vrachtboot waarop je kamperend met gelijk gestemden vakantie kan vieren.
In tegenstelling tot het jaar daarvoor ,hadden we overwegend slecht weer , maar grappig genoeg is er ontzettend veel gelezen , door de kinderen en door de ouders , er waren van die tijden dat het wel een grote huiskamer leek met hangende , zittende en liggende mensen allen in een boek verdiept , op de achtergrond een muziekje en iemand die in de keuken stond te rommelen voor de nodige kopjes koffie en thee.....zo enorm vredig, met de regen kletterend op de dakramen...
Toen mijn exgenoot en ik nog een huis deelden hadden we in de woonkamer een boekenkast van wand tot wand en die is nu gehalveerd....bij tijd en wijle kan ik die enorme kast wel missen en naar laatst bleek veel van mijn vrienden ,maar toch merk ik , dat de boeken die ik steeds herlees niet in de woonkamer staan.
Nee, die staan binnen handbereik in een simpel kastje tegenover mijn bed ..en helemaal volgestouwd met leesplezier.
De oogappel is ook erfelijk belast...van twee kanten , zuchtten we als ouders tevreden , ze is net als wij een allesvreter en op dit moment hebben mystieke boeken haar voorkeur.
Spijtig genoeg wil ze de overstap naar literatuur niet maken , waarschijnlijk omdat we als ouders zo dom zijn om enthousiast te zijn over die boeken..dom dom dom!
Ik heb niet echt voorkeur voor een bepaald boek of een lievelingsschrijver , ze zijn gewoon teveel om op te noemen, ik lees en geniet , dat is mijn grootste plezier.
Paps daarintegen wel , de Tweede Wereldoorlog is zijn specialiteit...de collectie is dan best aanzienlijk te noemen.
Ooit zal ze enorm rijk zijn ....aan boeken ...want wat krijg je als enige erfgenaam van ouders zo als wij??
Hahhahah!
BOEKEN!!
Ik ben een allesvreter , ik lees van kinderboek tot bijbel , van literatuur tot pure pulp ...een dag zonder lezen bestaat voor mij niet.
Vorig jaar heb ik heel erg genoten van de vakantie aan boord van de , das een verbouwde vrachtboot waarop je kamperend met gelijk gestemden vakantie kan vieren.
In tegenstelling tot het jaar daarvoor ,hadden we overwegend slecht weer , maar grappig genoeg is er ontzettend veel gelezen , door de kinderen en door de ouders , er waren van die tijden dat het wel een grote huiskamer leek met hangende , zittende en liggende mensen allen in een boek verdiept , op de achtergrond een muziekje en iemand die in de keuken stond te rommelen voor de nodige kopjes koffie en thee.....zo enorm vredig, met de regen kletterend op de dakramen...
Toen mijn exgenoot en ik nog een huis deelden hadden we in de woonkamer een boekenkast van wand tot wand en die is nu gehalveerd....bij tijd en wijle kan ik die enorme kast wel missen en naar laatst bleek veel van mijn vrienden ,maar toch merk ik , dat de boeken die ik steeds herlees niet in de woonkamer staan.
Nee, die staan binnen handbereik in een simpel kastje tegenover mijn bed ..en helemaal volgestouwd met leesplezier.
De oogappel is ook erfelijk belast...van twee kanten , zuchtten we als ouders tevreden , ze is net als wij een allesvreter en op dit moment hebben mystieke boeken haar voorkeur.
Spijtig genoeg wil ze de overstap naar literatuur niet maken , waarschijnlijk omdat we als ouders zo dom zijn om enthousiast te zijn over die boeken..dom dom dom!
Ik heb niet echt voorkeur voor een bepaald boek of een lievelingsschrijver , ze zijn gewoon teveel om op te noemen, ik lees en geniet , dat is mijn grootste plezier.
Paps daarintegen wel , de Tweede Wereldoorlog is zijn specialiteit...de collectie is dan best aanzienlijk te noemen.
Ooit zal ze enorm rijk zijn ....aan boeken ...want wat krijg je als enige erfgenaam van ouders zo als wij??
Hahhahah!
BOEKEN!!
Wednesday, July 20, 2005
Een aardig verhaal
Op een diner om fondsen te werven voor een school ten behoeve van
gehandicapte kinderen hield één van de ouders een toespraak die door de
aanwezigen niet meer vergeten zou worden.
Na een woord van dank en waardering aan de school en haar directie stelde
hij een vraag.
Wanneer de natuur geen externe bemoeienis kent, functioneert alles in de
natuur volmaakt.
Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen.
Hij begrijpt minder dan andere kinderen.
Waar is de natuurlijke volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?"
De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader vervolgde zijn
toespraak.
Ik denk dat als een kind als onze Shay op de wereld komt, er zich dan een
kans voordoet om onze ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier
waarop wij met zo'n kind omgaan."
Daarna kwam hij met het volgende verhaal.
Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens die Shay kende
baseball speelden.
Shay vroeg zijn vader:
Denk je dat ik mee mag doen?"
Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als Shay in hun
team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in dat als zijn zoon mee
mocht doen, hij een hoognodig gevoel van 'erbij horen' zou krijgen.
Dus liep hij op een van de jongens af en vroeg of Shay mee mocht spelen.
De jongen keek om zich heen voor steun, maar omdat niemand reageerde, nam
hij zelf een besluit en antwoordde:
We staan zes punten achter en we spelen al in de achtste inning.
Als het aan mij ligt kan Shay meedoen, en we kijken wel of we hem aan slag
kunnen krijgen in de negende inning.
Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay in meedeed een
paar punten, maar ze lagen nog steeds drie punten achter. Op het hoogtepunt
van de negende inning kreeg Shay een handschoen en een plaats als
verrevelder.
Ondanks dat er geen bal zijn kant op kwam, was hij duidelijk heel opgewonden
dat hij zomaar stond opgesteld.
Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de zijlijn naar hem
zwaaide.
Tegen het einde van de negende inning scoorde het team waarin Shay speelde
weer.
Met twee punten te gaan en alle honken bezet was de potentiële winnende slag
aan de beurt, en het was Shay's beurt.
Zouden ze op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de
kans lopen om te verliezen?
Verrassend genoeg kreeg Shay het slaghout.
Iedereen wist dat een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens
wist hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een bal mee
kon raken.
Maar Shay ging op de thuisplaat staan, en de werper deed een paar passen
naar voren om de bal zachtjes te gooien zodat er een kans bestond dat Shay
hem zou raken.
De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar en miste.
Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren om de bal heel zacht te
werpen. De bal kwam en Shay raakte de bal die pardoes over de grond recht op
de werper af rolde.
De werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar het eerste
honk te gooien.
Shay zou dan uit zijn en het hele spel zou dan over zijn.
In plaats daarvan pakte de werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal
met een hoge boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste
honkman.
Ineens begon iedereen te roepen: "Shay, ren naar het eerste!. Ren naar het
eerste honk!!!"
Shay had nog nooit in zijn leventje het eerste honk bereikt.
Hij hobbelde verschrikt langs de baseline met wijd opengesperde ogen, en
iedereen riep: "Naar het tweede, ren naar het tweede honk!!!!"
Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de speler op het
rechterveld de bal.
Hij had de bal naar het tweede honk kunnen gooien, en dan was Shay uit.
Maar hij begreep de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog
over het derde honk.
Shay rende zo goed als hij kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor
hem als gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk.
Shay bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de tegenpartij
holde op hem af om hen de goede richting op te helpen naar het volgende
honk, terwijl hij riep: "Ren naar het derde!!!!"
Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte, schreeuwden de jongens van
beide teams: "Shay, naar de thuisplaat, ren naar de thuisplaat!!!"
Shay strompelde naar de thuisplaat en raakte het honk. Iedereen was door het
dolle heen en juichte hem toe alsof hij een homerun had geslagen, en de
wedstrijd voor zijn team had gewonnen.
"Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen langs zijn wangen
drupten, "Op die dag brachten de jongens van beide teams een stukje
onvoorwaardelijke liefde en menselijkheid in het spel..."
Om even bij stil te staan
We zenden elkaar duizenden grappen en idioterie per e-mail, maar als het
aankomt op het sturen van berichten over levenskwesties bedenken we ons
eerst twee keer.
Het gore, vulgaire en vaak zeer obscene vliegt vrijelijk over het net, maar
publieke discussies over fatsoen worden vaak op onze scholen en werkplekken
onderdrukt.
Als je al overweegt om dit bericht door te zenden, is het goed denkbaar dat
je nu al adressen op je mailinglijst selecteert die niet het juiste adres
zijn om dit soort boodschap te ontvangen.
Kort en goed;
degene die jullie dit stuurde is er van overtuigd dat wij allemaal het
verschil uit maken.
We hebben allemaal dagelijks honderden gelegenheden om de volmaakte orde van
de natuur te helpen.
Er zijn ontelbaar triviale interacties tussen mensen die ons de keus laten:
geven we elkaar een vonkje Licht & Liefde door, of laten we de gelegenheid
liggen, waardoor de wereld weer iets kouder wordt?
Oké, jullie hebben nu dus 2 keuzes:
Delete
Forward
Dit kreeg ik vandaag als kettingmail in mijn postvak en ik vond het een goed tegenwicht na mijn posting van eerder op deze dag.....
gehandicapte kinderen hield één van de ouders een toespraak die door de
aanwezigen niet meer vergeten zou worden.
Na een woord van dank en waardering aan de school en haar directie stelde
hij een vraag.
Wanneer de natuur geen externe bemoeienis kent, functioneert alles in de
natuur volmaakt.
Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen.
Hij begrijpt minder dan andere kinderen.
Waar is de natuurlijke volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?"
De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader vervolgde zijn
toespraak.
Ik denk dat als een kind als onze Shay op de wereld komt, er zich dan een
kans voordoet om onze ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier
waarop wij met zo'n kind omgaan."
Daarna kwam hij met het volgende verhaal.
Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens die Shay kende
baseball speelden.
Shay vroeg zijn vader:
Denk je dat ik mee mag doen?"
Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als Shay in hun
team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in dat als zijn zoon mee
mocht doen, hij een hoognodig gevoel van 'erbij horen' zou krijgen.
Dus liep hij op een van de jongens af en vroeg of Shay mee mocht spelen.
De jongen keek om zich heen voor steun, maar omdat niemand reageerde, nam
hij zelf een besluit en antwoordde:
We staan zes punten achter en we spelen al in de achtste inning.
Als het aan mij ligt kan Shay meedoen, en we kijken wel of we hem aan slag
kunnen krijgen in de negende inning.
Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay in meedeed een
paar punten, maar ze lagen nog steeds drie punten achter. Op het hoogtepunt
van de negende inning kreeg Shay een handschoen en een plaats als
verrevelder.
Ondanks dat er geen bal zijn kant op kwam, was hij duidelijk heel opgewonden
dat hij zomaar stond opgesteld.
Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de zijlijn naar hem
zwaaide.
Tegen het einde van de negende inning scoorde het team waarin Shay speelde
weer.
Met twee punten te gaan en alle honken bezet was de potentiële winnende slag
aan de beurt, en het was Shay's beurt.
Zouden ze op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de
kans lopen om te verliezen?
Verrassend genoeg kreeg Shay het slaghout.
Iedereen wist dat een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens
wist hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een bal mee
kon raken.
Maar Shay ging op de thuisplaat staan, en de werper deed een paar passen
naar voren om de bal zachtjes te gooien zodat er een kans bestond dat Shay
hem zou raken.
De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar en miste.
Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren om de bal heel zacht te
werpen. De bal kwam en Shay raakte de bal die pardoes over de grond recht op
de werper af rolde.
De werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar het eerste
honk te gooien.
Shay zou dan uit zijn en het hele spel zou dan over zijn.
In plaats daarvan pakte de werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal
met een hoge boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste
honkman.
Ineens begon iedereen te roepen: "Shay, ren naar het eerste!. Ren naar het
eerste honk!!!"
Shay had nog nooit in zijn leventje het eerste honk bereikt.
Hij hobbelde verschrikt langs de baseline met wijd opengesperde ogen, en
iedereen riep: "Naar het tweede, ren naar het tweede honk!!!!"
Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de speler op het
rechterveld de bal.
Hij had de bal naar het tweede honk kunnen gooien, en dan was Shay uit.
Maar hij begreep de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog
over het derde honk.
Shay rende zo goed als hij kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor
hem als gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk.
Shay bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de tegenpartij
holde op hem af om hen de goede richting op te helpen naar het volgende
honk, terwijl hij riep: "Ren naar het derde!!!!"
Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte, schreeuwden de jongens van
beide teams: "Shay, naar de thuisplaat, ren naar de thuisplaat!!!"
Shay strompelde naar de thuisplaat en raakte het honk. Iedereen was door het
dolle heen en juichte hem toe alsof hij een homerun had geslagen, en de
wedstrijd voor zijn team had gewonnen.
"Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen langs zijn wangen
drupten, "Op die dag brachten de jongens van beide teams een stukje
onvoorwaardelijke liefde en menselijkheid in het spel..."
Om even bij stil te staan
We zenden elkaar duizenden grappen en idioterie per e-mail, maar als het
aankomt op het sturen van berichten over levenskwesties bedenken we ons
eerst twee keer.
Het gore, vulgaire en vaak zeer obscene vliegt vrijelijk over het net, maar
publieke discussies over fatsoen worden vaak op onze scholen en werkplekken
onderdrukt.
Als je al overweegt om dit bericht door te zenden, is het goed denkbaar dat
je nu al adressen op je mailinglijst selecteert die niet het juiste adres
zijn om dit soort boodschap te ontvangen.
Kort en goed;
degene die jullie dit stuurde is er van overtuigd dat wij allemaal het
verschil uit maken.
We hebben allemaal dagelijks honderden gelegenheden om de volmaakte orde van
de natuur te helpen.
Er zijn ontelbaar triviale interacties tussen mensen die ons de keus laten:
geven we elkaar een vonkje Licht & Liefde door, of laten we de gelegenheid
liggen, waardoor de wereld weer iets kouder wordt?
Oké, jullie hebben nu dus 2 keuzes:
Delete
Forward
Dit kreeg ik vandaag als kettingmail in mijn postvak en ik vond het een goed tegenwicht na mijn posting van eerder op deze dag.....
Bijverschijnselen
Bloggen is heel erg leuk en zoals ik vanaf de start opmerkte ,het is navelstaren pur sang en ego trippen van de bovenste plank ,maar het geeft mij ook en plek om wat reflectie neer te pennen...op de maatschappij en over mijzelf...
Ik heb me ook vanaf het begin gerealiseerd dat je er ook kwetsbaar door wordt , je staat met al je gedoe open en bloot op het wereld wijde web en iedereen met wat kennis van de taal kan al je zieleroerselen , zo je die neerzet, lezen en het zijne ervan denken.
Daarom heb ik heel langzaam aan mijn blog gepubliceerd ,in eerste instantie via vrienden en kennissen en onderhand ben ik zo ver dat er genoeg staat om het ook aan anderen te laten lezen.
Maar , dan kom je de keerzijde van het bloggen daverend tegen...
Iedereen kan op mijn log ook anoniem inloggen en zijn bescheiden mening achter laten, ik ben me daar goed van bewust en ik wil het niet dicht timmeren .....want ik vertrouw de mens als mens ...en wens me niet te verschansen in een ivoren toren.
Er heeft een heerschap mijn log ontdekt om dat op te sieren met een enige, gefundeerde en vooral zeer objectieve visie....dus not!
Ach , er zijn vreemde kostgangers op de wereld.
Ooit ben ik staande bij de bushalte ook zo een weird benaderd die me ter plekke omstandig zijn mening verkondigde over mijn uiterlijk....
De held stoof wel erg snel weg op zijn fietsie toen ik op hem afstoof en mijn kind hem zowat van zijn fiets afsloeg met haar rugzak...
De bus kwam er gelukkig net aan.
Hier deleten we dit soort opmerkingen vrolijk ....ik zei het al ..rare kostgangers!
Ik heb me ook vanaf het begin gerealiseerd dat je er ook kwetsbaar door wordt , je staat met al je gedoe open en bloot op het wereld wijde web en iedereen met wat kennis van de taal kan al je zieleroerselen , zo je die neerzet, lezen en het zijne ervan denken.
Daarom heb ik heel langzaam aan mijn blog gepubliceerd ,in eerste instantie via vrienden en kennissen en onderhand ben ik zo ver dat er genoeg staat om het ook aan anderen te laten lezen.
Maar , dan kom je de keerzijde van het bloggen daverend tegen...
Iedereen kan op mijn log ook anoniem inloggen en zijn bescheiden mening achter laten, ik ben me daar goed van bewust en ik wil het niet dicht timmeren .....want ik vertrouw de mens als mens ...en wens me niet te verschansen in een ivoren toren.
Er heeft een heerschap mijn log ontdekt om dat op te sieren met een enige, gefundeerde en vooral zeer objectieve visie....dus not!
Ach , er zijn vreemde kostgangers op de wereld.
Ooit ben ik staande bij de bushalte ook zo een weird benaderd die me ter plekke omstandig zijn mening verkondigde over mijn uiterlijk....
De held stoof wel erg snel weg op zijn fietsie toen ik op hem afstoof en mijn kind hem zowat van zijn fiets afsloeg met haar rugzak...
De bus kwam er gelukkig net aan.
Hier deleten we dit soort opmerkingen vrolijk ....ik zei het al ..rare kostgangers!
Sunday, July 17, 2005
Koets
Elke dag als ik mijn virtuele vrienden groet heb ik het over mijn koets waarin ik duiken ga.
De meesten hebben geen idee waarom ik dat schrijf maar het bed waar ik enorm aan gehecht ben geeft mij een prinsessen gevoel en daarbij horen koetsen , palfeniers en chaise longues....
Je hebt het vast al geraden ..ik heb een antiek bed.
Niet zo lang geleden bedacht ik me dat mijn bed en ik al bijna 25 jaar onafscheidelijk zijn en dat ik met een tussenpoos van anderhalf jaar bijna iedere nacht in het bed stap...om in mijn slaap te duiken.
Het was liefde op het eerste gezicht tussen mij en het bed...het stond daar eenzaam en wat verloren op dat brede trottoir in de Wijtenbachstraat ..we moesten er langs op weg naar het Postkantoor ....maar de winkel op die mooie lentedag , was gesloten .
Er hing een briefje ...even weg , ben zo terug.....
We bleven er staan om te wachten ....en minuut of 10 en toen besloot mijn gezelschap door te stappen en ik zeeg op de Franse tuinstoeltjes neer die er ook stonden, vergezeld van een kindje in de buggy.
Natuurlijk waren er meer kapers op de kust en menigeen bleef bewonderend er naast staan , wat natuurlijk bij mij de drang vergrootte.....het was mijn geliefde en ik moest en zou het hebben .
Een half uur later was mijn gezelschap terug en samen met het kindje dat de buggy onderhand zat was begonnen we te wanhopen .
Het lange wachten had wel tot gevolg dat de concurrentie langzaam maar zeker afdroop ,maar toch , ik bleef onrustig.
Anderhalf uur heb ik me zitten verbijten en kwijlen en toen kwam eindelijk een mevrouw met een krat vol violen in haar armen naar het keldertje toe ; uit de verte al ratalend dat het erg was dat het zolang geduurd had maar ze was wel drie keer langs gereden voor ze een parkeerplaats vond...eindelijk.
Op het moment dat ze de deur opendeed stormde er een echtpaar op haar af en begon gelijk over het bed en wilde weten wat het kosten moest......
Nee , zei ze gedecideerd , ik geloof dat die mevrouw eerst was en die heeft heel lang op me zitten wachten....
Zo kreeg ik , door mijn acute verliefheid HET BED ..omdat ik er niet vanaf kon blijven en heb staan strelen op de eerste mooie lentedag in dat jaar.....me onbespied wanend ,maar zo duidelijk verliefd dat het van me afdroop.....
Het bed heeft me een habbekrats gekocht want slechts 3 zijden zijn origineel , de kant naar de muur toe is bijgevoegd....250 gulden ....en nog steeds geniet ik elke nacht van elke cent die ik eraan gespendeerd heb.
Mijn bed en ik , onafscheidelijk na zoveel lief en leed...het eerste echte bed waarin de dochter terecht kwam.....
De meesten hebben geen idee waarom ik dat schrijf maar het bed waar ik enorm aan gehecht ben geeft mij een prinsessen gevoel en daarbij horen koetsen , palfeniers en chaise longues....
Je hebt het vast al geraden ..ik heb een antiek bed.
Niet zo lang geleden bedacht ik me dat mijn bed en ik al bijna 25 jaar onafscheidelijk zijn en dat ik met een tussenpoos van anderhalf jaar bijna iedere nacht in het bed stap...om in mijn slaap te duiken.
Het was liefde op het eerste gezicht tussen mij en het bed...het stond daar eenzaam en wat verloren op dat brede trottoir in de Wijtenbachstraat ..we moesten er langs op weg naar het Postkantoor ....maar de winkel op die mooie lentedag , was gesloten .
Er hing een briefje ...even weg , ben zo terug.....
We bleven er staan om te wachten ....en minuut of 10 en toen besloot mijn gezelschap door te stappen en ik zeeg op de Franse tuinstoeltjes neer die er ook stonden, vergezeld van een kindje in de buggy.
Natuurlijk waren er meer kapers op de kust en menigeen bleef bewonderend er naast staan , wat natuurlijk bij mij de drang vergrootte.....het was mijn geliefde en ik moest en zou het hebben .
Een half uur later was mijn gezelschap terug en samen met het kindje dat de buggy onderhand zat was begonnen we te wanhopen .
Het lange wachten had wel tot gevolg dat de concurrentie langzaam maar zeker afdroop ,maar toch , ik bleef onrustig.
Anderhalf uur heb ik me zitten verbijten en kwijlen en toen kwam eindelijk een mevrouw met een krat vol violen in haar armen naar het keldertje toe ; uit de verte al ratalend dat het erg was dat het zolang geduurd had maar ze was wel drie keer langs gereden voor ze een parkeerplaats vond...eindelijk.
Op het moment dat ze de deur opendeed stormde er een echtpaar op haar af en begon gelijk over het bed en wilde weten wat het kosten moest......
Nee , zei ze gedecideerd , ik geloof dat die mevrouw eerst was en die heeft heel lang op me zitten wachten....
Zo kreeg ik , door mijn acute verliefheid HET BED ..omdat ik er niet vanaf kon blijven en heb staan strelen op de eerste mooie lentedag in dat jaar.....me onbespied wanend ,maar zo duidelijk verliefd dat het van me afdroop.....
Het bed heeft me een habbekrats gekocht want slechts 3 zijden zijn origineel , de kant naar de muur toe is bijgevoegd....250 gulden ....en nog steeds geniet ik elke nacht van elke cent die ik eraan gespendeerd heb.
Mijn bed en ik , onafscheidelijk na zoveel lief en leed...het eerste echte bed waarin de dochter terecht kwam.....
Friday, July 15, 2005
Was muziek en zang er niet , leven had geen waarde....
Het schoot plotseling door me heen terwijl ik aan mijn blog dacht , helemaal bezig met een totaal ander onderwerp.
Muziek en zang dat zijn oeroude manieren van je gevoelens uiten , je verdriet en blijdschap een stem te geven en vooral een manier waardoor je ondanks het verschil in taal , rang of stand samen iets moois kunt delen.
De eerste muziek die ik me heel bewust kan herinneren is een Spaans Liedje over Peter , (de man van)mijn hart!
Ik ben 4 jaar en loop met mijn ouders in de dierentuin op de rots waar ik geboren ben en door de hele tuin klinkt het lied...
Net als geuren kunnen klanken je ook helemaal terug werpen in de tijd...
Ik ruik de apen , voel de hitte en de vochtigheid en ik zie JOJO, de grote onhebbelijke oerang oetan in gedachten...
Zingen is ook een manier waarop ik me staande heb gehouden toen ik een aantal jaar na de Bijlmerramp , een posttraumatischestress periode heb overwonnen , ik had een erge spraakstoornis en sprak als een zeer goed pratende dove ,maar ik kon nog zingen en dat heb ik dan ook met volle borst gedaan.
Het is ook de manier waarmee ik de ziekte van mijn moeder heb verwerkt ...een hele avond zingen , allerlei liederen die haar lief zijn ...
Muziek is een machtig wapen en we onderschatten het niet (meer) , de wetenschap dat je over de hele wereld mensen kunt bereiken voor een doel geeft Live8 steeds weer de kracht ...over alle grenzen heen.
Deze week is U2 in Amsterdam aan het zingen....zelfs het verkeer raakt erdoor van slag ....prachtig ...ik zou geen betere reden weten om mensen op de been te krijgen..( en ik ben niet eens een fan ).
MUSICA!
Pepito eres mi vida (Pepiti, Pepito)
Mi cariño, mi querido (Pepiti, Pepito)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Porque me intereso en ti
Quiere me (Quiere me)
Quiere me (Quiere me)
Besa me (Besa me)
Entre tus brazos
Pepito mi corazón (Pepiti, Pepito)
Dame mas de tu cariño (Pepiti, Pepito)
Canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Pepito mi corazon (Pepiti, Pepito)
Pepito de mis amores (Pepiti, Pepito)
Canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Pepito eres mi vida (Pepiti, Pepito)
Mi cariño, mi querido (Pepiti, Pepito)
Canta comprendido (Ou-wa)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Porque me intereso en ti (Ou-wa)
Quiere me (Quiere me)
Quiere me (Quiere me)
Besa me (Besa me)
Entre tus brazos
Pepito mi corazón (Pepiti, Pepito)
Dame mas de tu cariño (Pepiti, Pepito)
Y canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Het schoot plotseling door me heen terwijl ik aan mijn blog dacht , helemaal bezig met een totaal ander onderwerp.
Muziek en zang dat zijn oeroude manieren van je gevoelens uiten , je verdriet en blijdschap een stem te geven en vooral een manier waardoor je ondanks het verschil in taal , rang of stand samen iets moois kunt delen.
De eerste muziek die ik me heel bewust kan herinneren is een Spaans Liedje over Peter , (de man van)mijn hart!
Ik ben 4 jaar en loop met mijn ouders in de dierentuin op de rots waar ik geboren ben en door de hele tuin klinkt het lied...
Net als geuren kunnen klanken je ook helemaal terug werpen in de tijd...
Ik ruik de apen , voel de hitte en de vochtigheid en ik zie JOJO, de grote onhebbelijke oerang oetan in gedachten...
Zingen is ook een manier waarop ik me staande heb gehouden toen ik een aantal jaar na de Bijlmerramp , een posttraumatischestress periode heb overwonnen , ik had een erge spraakstoornis en sprak als een zeer goed pratende dove ,maar ik kon nog zingen en dat heb ik dan ook met volle borst gedaan.
Het is ook de manier waarmee ik de ziekte van mijn moeder heb verwerkt ...een hele avond zingen , allerlei liederen die haar lief zijn ...
Muziek is een machtig wapen en we onderschatten het niet (meer) , de wetenschap dat je over de hele wereld mensen kunt bereiken voor een doel geeft Live8 steeds weer de kracht ...over alle grenzen heen.
Deze week is U2 in Amsterdam aan het zingen....zelfs het verkeer raakt erdoor van slag ....prachtig ...ik zou geen betere reden weten om mensen op de been te krijgen..( en ik ben niet eens een fan ).
MUSICA!
Pepito eres mi vida (Pepiti, Pepito)
Mi cariño, mi querido (Pepiti, Pepito)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Porque me intereso en ti
Quiere me (Quiere me)
Quiere me (Quiere me)
Besa me (Besa me)
Entre tus brazos
Pepito mi corazón (Pepiti, Pepito)
Dame mas de tu cariño (Pepiti, Pepito)
Canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Pepito mi corazon (Pepiti, Pepito)
Pepito de mis amores (Pepiti, Pepito)
Canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Pepito eres mi vida (Pepiti, Pepito)
Mi cariño, mi querido (Pepiti, Pepito)
Canta comprendido (Ou-wa)
Nunca comprendido (Ou-wa)
Porque me intereso en ti (Ou-wa)
Quiere me (Quiere me)
Quiere me (Quiere me)
Besa me (Besa me)
Entre tus brazos
Pepito mi corazón (Pepiti, Pepito)
Dame mas de tu cariño (Pepiti, Pepito)
Y canta me asi (Ou-wa)
Canta me asi (Ou-wa)
Con amor
Monday, July 11, 2005
Home
Vorige week stuurde mijn zus een aantal fotos op uit het thuisland.
Nou is dat al een vaag begrip want het land waar ik geboren , is niet het land waar ik opgegroeid ben .
Maar goed , voor de goede orde het zijn fotos van het land waar ik opgegroeid ben.
Ik ben al 18 jaar niet terug geweest , omdat ik het ontgroeit ben en het schandalig duur is om er heen te gaan en na 2 weken verlang ik terug naar huis maar dat vind ik zonde van het geld.
En toch heb ik wel een band met het land , het wel en wee van de mensen gaat me aan het hart.
Er is gelukkig in die jaren ook heel veel veranderd, ik kon me er niets bij voorstellen maar tegenwoordig staat men er ook in de spits in de file...ondanks de slecht onderhouden wegen , hebben velen een auto , want geloof me in de brandende zon fietsen is niet echt een pretje en veel ruimte heb je er ook niet op je tweewieler , je kunt er dan ook beter op de bromfiets stappen , lekker koel , behalve je valhelm dan.....
Ik zie ook vooruitgang , er is tegenwoordig aan de Waterkant een heuse boulevard en zelfs bloemenkramen !Het nodigt wel uit tot flaneren en ik voel in gedachten het briesje dat er meestal over de rivier waait , heerlijk verkoelend zo een wandeling.
Er zijn ook plekken die ik totaal niet herken of thuis kan brengen ,straatnamen die ik niet ken en buurten die ik nog nooit gezien heb.
Maar de sfeer van de stad is nog hetzelfde...statig oud Koloniaal afgewisseld met vervallen krotten en ultramoderne villas , dat kun je allemaal naast elkaar aantreffen.
Hilarisch is bij ook dat naast de prachtige oude Synagoge tegenwoordig een Moskee staat en dat bijt elkaar in mijn thuisland niet.
Iedereen is gelovig en men heeft respect voor elkaars geloof , zo simpel.....
O, het lijken wel de Verenigde Naties en over het algemeen leeft iedereen heel gezellig met en naast elkaar , behalve in het Verkiezings jaar , dan worden alle cultuurverschillen eens goed als fossielen uit te kast getrokken .....bleeeeeeegh...
Maar als het parlement eenmaal geinstalleerd is , dan kabelt het weer rustig voort ...
Tot de volgende keer.....
Dat kun je ze eigenlijk niet afnemen ,want politiek is er volksvermaak!
Ik vrees dat niet iedereen de gevolgen van hun keuzes altijd overziet.
Home is where the hart is . home ...such a crazy place !
Nou is dat al een vaag begrip want het land waar ik geboren , is niet het land waar ik opgegroeid ben .
Maar goed , voor de goede orde het zijn fotos van het land waar ik opgegroeid ben.
Ik ben al 18 jaar niet terug geweest , omdat ik het ontgroeit ben en het schandalig duur is om er heen te gaan en na 2 weken verlang ik terug naar huis maar dat vind ik zonde van het geld.
En toch heb ik wel een band met het land , het wel en wee van de mensen gaat me aan het hart.
Er is gelukkig in die jaren ook heel veel veranderd, ik kon me er niets bij voorstellen maar tegenwoordig staat men er ook in de spits in de file...ondanks de slecht onderhouden wegen , hebben velen een auto , want geloof me in de brandende zon fietsen is niet echt een pretje en veel ruimte heb je er ook niet op je tweewieler , je kunt er dan ook beter op de bromfiets stappen , lekker koel , behalve je valhelm dan.....
Ik zie ook vooruitgang , er is tegenwoordig aan de Waterkant een heuse boulevard en zelfs bloemenkramen !Het nodigt wel uit tot flaneren en ik voel in gedachten het briesje dat er meestal over de rivier waait , heerlijk verkoelend zo een wandeling.
Er zijn ook plekken die ik totaal niet herken of thuis kan brengen ,straatnamen die ik niet ken en buurten die ik nog nooit gezien heb.
Maar de sfeer van de stad is nog hetzelfde...statig oud Koloniaal afgewisseld met vervallen krotten en ultramoderne villas , dat kun je allemaal naast elkaar aantreffen.
Hilarisch is bij ook dat naast de prachtige oude Synagoge tegenwoordig een Moskee staat en dat bijt elkaar in mijn thuisland niet.
Iedereen is gelovig en men heeft respect voor elkaars geloof , zo simpel.....
O, het lijken wel de Verenigde Naties en over het algemeen leeft iedereen heel gezellig met en naast elkaar , behalve in het Verkiezings jaar , dan worden alle cultuurverschillen eens goed als fossielen uit te kast getrokken .....bleeeeeeegh...
Maar als het parlement eenmaal geinstalleerd is , dan kabelt het weer rustig voort ...
Tot de volgende keer.....
Dat kun je ze eigenlijk niet afnemen ,want politiek is er volksvermaak!
Ik vrees dat niet iedereen de gevolgen van hun keuzes altijd overziet.
Home is where the hart is . home ...such a crazy place !
Friday, July 08, 2005
Pijn...
Tegenwoordig hoort dat bij mijn dagelijkse leven.
Het is raar maar het went , er zijn dagen dat het me nauwelijks stoort of opvalt dat ik wel vaak kreunend overeind kom , eerst sta te wiebelen voordat ik begin te lopen en moeite heb om de simpelste dingen te doen .
Op dit moment is het wel heel erg, sinds de hete dagen heb ik maar 1 nacht kunnen doorslapen en zijn ook de nachten niet pijnloos waardoor ik net zo moe uit mijn bed stap als ik erin geklauterd ben.
Tijd dus voor een bezoek aan de dokter.
Ik heb er helemaal geen zin in want ik kan nu al raden , verhoging van de pijn stillers met alle gevolgen van dien voor mijn darmen of prednison ....jaaaaa zeg en dat bij mijn gewicht.....meer smaken zijn er nu eenmaal niet ......dacht ik .
De dokter heeft in haar wijsheid besloten dat ik deze week maar de dubbele hoeveelheid pijn stillers moet slikken en mijn lijf niet moet forceren, gelukkig is de fameuze badkamer klaar!
Volgende week mag ik me dan weer vervoegen want dan gaan we anders over op zwaarder geschut...en ze stelt voor om aan speciale fysio te beginnen.
Ik hoop dat de pijn snel minder wordt .....aan de fysio moet ik wennen , maar het lijkt me wel een fijn idee om te laten beoordelen hoeveel ik nog bewegen kan zonder dat met nog meer pijn te moeten bekopen.
Het is raar maar het went , er zijn dagen dat het me nauwelijks stoort of opvalt dat ik wel vaak kreunend overeind kom , eerst sta te wiebelen voordat ik begin te lopen en moeite heb om de simpelste dingen te doen .
Op dit moment is het wel heel erg, sinds de hete dagen heb ik maar 1 nacht kunnen doorslapen en zijn ook de nachten niet pijnloos waardoor ik net zo moe uit mijn bed stap als ik erin geklauterd ben.
Tijd dus voor een bezoek aan de dokter.
Ik heb er helemaal geen zin in want ik kan nu al raden , verhoging van de pijn stillers met alle gevolgen van dien voor mijn darmen of prednison ....jaaaaa zeg en dat bij mijn gewicht.....meer smaken zijn er nu eenmaal niet ......dacht ik .
De dokter heeft in haar wijsheid besloten dat ik deze week maar de dubbele hoeveelheid pijn stillers moet slikken en mijn lijf niet moet forceren, gelukkig is de fameuze badkamer klaar!
Volgende week mag ik me dan weer vervoegen want dan gaan we anders over op zwaarder geschut...en ze stelt voor om aan speciale fysio te beginnen.
Ik hoop dat de pijn snel minder wordt .....aan de fysio moet ik wennen , maar het lijkt me wel een fijn idee om te laten beoordelen hoeveel ik nog bewegen kan zonder dat met nog meer pijn te moeten bekopen.
Thursday, July 07, 2005
Onrust
Somber en onrustig ben ik vandaag......net als iedereen opgeschrikt door de bomaanslagen in London.
Tuurlijk je wist dat het kon en eigenlijk had ik diep in mijn hart ook het gevoel wanneer en niet als....
Zo bedenk ik me dat mijn kind iedere ochtend met de metro naar school gaat , gelukkig het is nu vakantie en denk je hoop je dat het niet zo snel achter elkaar zal gebeuren .
Nee de zalige dagen van onwetendheid zijn over....
Ik waan me weer in de seventies.
Tuurlijk je wist dat het kon en eigenlijk had ik diep in mijn hart ook het gevoel wanneer en niet als....
Zo bedenk ik me dat mijn kind iedere ochtend met de metro naar school gaat , gelukkig het is nu vakantie en denk je hoop je dat het niet zo snel achter elkaar zal gebeuren .
Nee de zalige dagen van onwetendheid zijn over....
Ik waan me weer in de seventies.
Tuesday, July 05, 2005
Welkom??
De hele rel rondom verdonk geeft me een heel vieze smaak in de mond.
Het heeft jaren gekissebis , gelobby , gehoon en vooral heel veel doorzettings vermogen van menig zwarte voortrekker gevraagd zodat 2 jaar geleden er eindelijk een monument ter herdenking van de slavenernij kwam.
Kun je nagaan in 1863 is de Slaverij afgeschaft , dus het was een kwestie van een behoorlijk lange adem.
De plek voor het monument , de vorm , de kunstenaar , allemaal reden voor nieuwe discussies en disputen en onderlinge gespannen verhoudingen....jarenlang is in Amsterdam de herdenkingsplek het Surinameplein
geweest .....maar ..oke er is besloten ..
Het monument staat in het
De rellen en de verontwaardiging bij de onthulling staan behoorlijk op mijn netvlies gegrift en als ik heel eerlijk ben heeft het voor mij gelijk de plek en het monument besmet.
Ik weet het , ik kom hier fors uit de hoek maar de eerste Juli was altijd een dag van bezinning , meer dan een festiviteit....vooral in Amsterdam.
Groot feest werd er altijd in Utrecht gevierd , dat was het verschil .
In Utrecht was het een happening , van heinde en verre kwam men om te vieren een soort voorbode van het bekende Kwakoe festival.
Alsof de rellen toen bij de onthulling geen signaal waren naar de top dat de zwarte gemeenschap duidelijk een eigen mening heeft over hun viering , hoort men dit jaar dat mevrouw verdonk van plan is de mensen toe te spreken....
Ondanks alle verzoeken , beleefd en krachtig geformuleerd en ondersteunt door het Stadsdeel bestuur ,gaat mevrouw verdonk er toch heen...
Gek he,dat ze zo ontvangen is , gek he, dat men haar uitgejoeld heeft en ooo wat vreemd he ,dat men haar belet heeft om zoiets uitdagends als een krans bij ONS monument neer te leggen...
Ik vind dat al die zwarte herdenkende mensen gelijk hebben als ze stellen dat het HUN feestje is , dus zij de gastheer , en ongewenste gasten??
Die wijs je de deur!
Het heeft jaren gekissebis , gelobby , gehoon en vooral heel veel doorzettings vermogen van menig zwarte voortrekker gevraagd zodat 2 jaar geleden er eindelijk een monument ter herdenking van de slavenernij kwam.
Kun je nagaan in 1863 is de Slaverij afgeschaft , dus het was een kwestie van een behoorlijk lange adem.
De plek voor het monument , de vorm , de kunstenaar , allemaal reden voor nieuwe discussies en disputen en onderlinge gespannen verhoudingen....jarenlang is in Amsterdam de herdenkingsplek het Surinameplein
geweest .....maar ..oke er is besloten ..
Het monument staat in het
De rellen en de verontwaardiging bij de onthulling staan behoorlijk op mijn netvlies gegrift en als ik heel eerlijk ben heeft het voor mij gelijk de plek en het monument besmet.
Ik weet het , ik kom hier fors uit de hoek maar de eerste Juli was altijd een dag van bezinning , meer dan een festiviteit....vooral in Amsterdam.
Groot feest werd er altijd in Utrecht gevierd , dat was het verschil .
In Utrecht was het een happening , van heinde en verre kwam men om te vieren een soort voorbode van het bekende Kwakoe festival.
Alsof de rellen toen bij de onthulling geen signaal waren naar de top dat de zwarte gemeenschap duidelijk een eigen mening heeft over hun viering , hoort men dit jaar dat mevrouw verdonk van plan is de mensen toe te spreken....
Ondanks alle verzoeken , beleefd en krachtig geformuleerd en ondersteunt door het Stadsdeel bestuur ,gaat mevrouw verdonk er toch heen...
Gek he,dat ze zo ontvangen is , gek he, dat men haar uitgejoeld heeft en ooo wat vreemd he ,dat men haar belet heeft om zoiets uitdagends als een krans bij ONS monument neer te leggen...
Ik vind dat al die zwarte herdenkende mensen gelijk hebben als ze stellen dat het HUN feestje is , dus zij de gastheer , en ongewenste gasten??
Die wijs je de deur!
Monday, July 04, 2005
Af!
De badkamer is af....
Hiermee bedoel ik dat de werklui weg zijn en woensdag de electricien komt om de laatste handelingen te plegen...
Gedouched heb ik dit weekeinde ook al met genoegen...
Het wordt dan tijd voor mijn trucjes ,maar voor nu even wat blanco plaatjes.
Hiermee bedoel ik dat de werklui weg zijn en woensdag de electricien komt om de laatste handelingen te plegen...
Gedouched heb ik dit weekeinde ook al met genoegen...
Het wordt dan tijd voor mijn trucjes ,maar voor nu even wat blanco plaatjes.
Saturday, July 02, 2005
Eten
Zwarte mensen hebben een eetcultuur.
Iedere keer als ik in contact kom met zwarte mensen en echt het maakt niet uit waar ze vandaan komen ,valt het me op ,dat ze elkaar aftasten door over eten te praten.
Het is heel direct, duidelijk en een veilig onderwerp en al snel worden er allerlei recepten uitgewisseld en vergeleken.
Sommige gerechten komen op alle continenten voor , bijvoorbeeld maispap .
Op de Antillen noemen ze het funchi ,en eten ze het in punten gesneden en gefrituurd
net zoals Portugezen (milo)
Italianen en Zwitsers (polenta)
Amerikanen (cornbread)
Afrikanen (xima en ugali)
Braziliaans(fuba) ,
Mexicaans (atole)
Alleen in de Oosterse keuken is het vrijwel onbekend behalve bij de Thai en die maken er wel iets heel bijzonders van maismeel lapjes gevuld met een pittig gehaktcurrymengsel ,een soort gefrituurde koekjes (thodman) .
Het is heel boeiend en verassend om te zien dat er van zoiets simpels als maispap zoveel verschillende gerechten gemaakt worden ,de maispap wordt meestal gegeten als hoofdvoedsel zoals je aardappelen of rijst zou nemen.
De verschillende sauzen met en zonder vlees geven de variatie aan het gerecht.
Met de beste wil van de wereld kan je gewone gekookte maispap geen godenmaal noemen maar het is zo iets verukkelijks met een lekkere saus en lekkere groenten dat je er je buik aan rond kunt eten.
Zo divers als de maismeel zijn ook de keukens van al deze genoemde landen , het is daarom heel leuk als je ontdekt dat ze in die voor jou onbekende cultuur ook iets eten waar je zelf mee opgegroeit bent.
De verassing van de polenta met snijbonen met spekkies en uitjes in het Zwitserse hotel zal ik nooit vergeten en het was een van de lekkerste maaltijden die ik ooit gegeten heb , zeker na een lange en vermoeiende reis .....
Iedere keer als ik in contact kom met zwarte mensen en echt het maakt niet uit waar ze vandaan komen ,valt het me op ,dat ze elkaar aftasten door over eten te praten.
Het is heel direct, duidelijk en een veilig onderwerp en al snel worden er allerlei recepten uitgewisseld en vergeleken.
Sommige gerechten komen op alle continenten voor , bijvoorbeeld maispap .
Op de Antillen noemen ze het funchi ,en eten ze het in punten gesneden en gefrituurd
net zoals Portugezen (milo)
Italianen en Zwitsers (polenta)
Amerikanen (cornbread)
Afrikanen (xima en ugali)
Braziliaans(fuba) ,
Mexicaans (atole)
Alleen in de Oosterse keuken is het vrijwel onbekend behalve bij de Thai en die maken er wel iets heel bijzonders van maismeel lapjes gevuld met een pittig gehaktcurrymengsel ,een soort gefrituurde koekjes (thodman) .
Het is heel boeiend en verassend om te zien dat er van zoiets simpels als maispap zoveel verschillende gerechten gemaakt worden ,de maispap wordt meestal gegeten als hoofdvoedsel zoals je aardappelen of rijst zou nemen.
De verschillende sauzen met en zonder vlees geven de variatie aan het gerecht.
Met de beste wil van de wereld kan je gewone gekookte maispap geen godenmaal noemen maar het is zo iets verukkelijks met een lekkere saus en lekkere groenten dat je er je buik aan rond kunt eten.
Zo divers als de maismeel zijn ook de keukens van al deze genoemde landen , het is daarom heel leuk als je ontdekt dat ze in die voor jou onbekende cultuur ook iets eten waar je zelf mee opgegroeit bent.
De verassing van de polenta met snijbonen met spekkies en uitjes in het Zwitserse hotel zal ik nooit vergeten en het was een van de lekkerste maaltijden die ik ooit gegeten heb , zeker na een lange en vermoeiende reis .....
Subscribe to:
Posts (Atom)