De meeste vrouwen die ik ken hebben er moeite mee , hoe zou dat toch komen?
Is het door onze opvoeding ?
Komt het door ons idee dat we moeten "pleasen" ?
Is het omdat we lief , aardig en leuk gevonden willen worden?
Hebben vrouwen zo een grote zorg behoefte ?
In een relatie betrap ik me zelf erop dat ik , zelfstandige vrouw , goed in staat me door het leven te slaan ....al redelijk gauw in de vrouwtjes rol stap en dat de heel zelfstandige meneer die ik uitgekozen heb , al snel door mij in de watten wordt gelegd.
Ik zorg , koester , aai, pap en houd nat....brrrrr wat een klef wezen ontstaat er...
Meneer in kwestie laat het zich eerst behaaglijk aanleunen maar langzaam maar zeker ontstaan er fricties..
Want ook meneer raakt teleurgesteld ...waar is dat leuke mens waarop hij viel toch heen gevlogen??
Wijs geworden door dit alles heb ik al een jaar of wat dit anders aangepakt...ik heb gekozen voor een vrijere relatie vorm en dat bevalt uitstekend , we behouden met gemak onze eigen identiteit met wederzijds genoegen...
Maar het grootste struikelblok bij het bewaken van onze grenzen blijken de banden te zijn , die zo dik en taai zijn , veel dikker dan water....de bloedbanden.
Ontelbaar zijn de keren dat ik me heb laten verleiden tot totaal andere beslissingen dan die mijn hart of verstand me ingaven omdat het om familieleden ging ...en omdat de zoete lieve vrede me lief was.
Het is niet handig want als het je niet oppast kost het je meer dan je nachtrust en heel veel energie.
De remedie is communicatie , gewoon erover praten dus...
Hahhaah , iedereen weet dat DAT nu net het moeilijkst is...
Hoe maak je duidelijk dat de grenzen bereikt zijn zonder ruzie te maken en begrip te krijgen voor je eigen keuzes?
Ik heb er nog steeds niet een goed antwoord op ..
In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik met mijn zus en een aantal van mijn nichten er wel uitkom en sommige dingen ....die neem ik voor lief.
Ik ben geen held nee...en hoe goed ik ook kan communiceren....
Over sommige dingen ...praat ik nog steeds niet!
5 comments:
beste Anila
Denk niet dat dit specifiek aan vrouwen gelinkt is dat we ons inhouden en niet paten over bepaalde zaken in familie aangelegenheden. Soms moet men heeeeeeeeeel veel geduld oefenen en al eens slikken en komt het dan toch wel eens goed achteraf.
Over welke dingen praat je nog steeds niet?
En waarom?
;-)
Heel herkenbaar An, mooi beschreven. Toch heb ik het idee dat de generatie na ons een stuk minder bezig is te 'pleasen'. Vooral onze dochters geven beter hun grenzen aan, dan wij ooit gedaan hebben. Daarbij is deze generatie veel meer 'recht voor de raap' en, hoewel ik gruwel van de zin 'voor de lieve vrede'(die heb ik te vaak gehoord van mijn moeder), vind ik dat soms weer te ver gaan.
Niet alles hoeft uitgekauwd en besproken.
Soms is het beter om achterover te leunen en de wereld glimlachend te bezien.
Soms is praten overbodig.
Je hebt gelijk over de dochters , als ik zie hoe de mijne haar vriendje zowat dwingt om te praten over dingen die problemen kunnen opleveren ...neem ik mijn petje ervoor af....NIKS zoete lieve vrede , opengooien die hap......
Geduld en zwijgen is niet haar weg ,ik vind dat heel erg knap.....
Hee nicht als een familie het doodzwijgen van penibele situaties heeft uitgevonden is het de onze wel. Ik ben zover dat ik praat met diegenen die dat willen en als ik het gevoel heb dat ik niet tot ze doordring doe ik precies wat ik wil.
Post a Comment