4 oktober

Zoals ieder jaar rond deze tijd ontkom ik er niet aan.

Als je in deze wijk woont is het iets dat je eigenlijk dagelijks wel ziet , zittend in de metro , de plek die niet meer ingevuld is daar waar het ding neerkwam.
Het klinkt zo beladen en sinister ,soms is het dat ook echt; ik praat er liever niet over als er naar gevraagd wordt;het is een onderwerp waar ik uit mezelf over moet beginnen.

Onderhand is het dan al 13 jaar geleden dat het vliegtuig neerstortte en de Bijlerramp een begrip is waarmee we leven.
Het toeval , waardoor ik net voor het raam stond en alles zag is iets dat ik deel met meerdere mensen uit de wijk , geen wonder want zo klein was dat vliegtuig natuurlijk niet.
Ik weet echt niet of ik me op dat moment bewust was dat het 5 tellen van me af was en wat dat kon betekenen..ik weet alleen dat ik zag hoe het zijslag maakte ,zwenkte en in de flat rechts voor me dook......toen de klap, de paddenstoelwolk , het vuur , de ramen die bol naar binnen bogen, de vieze lucht , de druk die ons de kamer verder induwde....allemaal dingen die ik me kan herinneren ...
Niet de volgorde ,maar wel de levensgrote paniek die ik erna voelde en dat ik heb staan gillen , krijsen en brullen op de toppen van mijn longen...
En voor mijn gevoel ....hoorde ik het overal vandaan ,als een echo.

Als een soort film zie ik de vrienden die op bezoek waren hun kinderen in de jas hijsen en de deur uitrennen , bang dat ze vast zouden komen te zitten in de wijk en weg weg weg ,naar een veiliger plek...
Mensen reageren vreemd in stressvolle tijden...op de snelweg kregen ze de reactie , de auto aan de kant geparkeerd om tot kalmte te komen.

Ik herinner me het gevoel van een vacuum , de televisie aangedaan , radio aangedaan , onze wereld stond stil en de rest van de wereld draaide door ,want niemand wist wat er bij ons net gebeurt was , voetbalwedstrijd en allerlei geneuzel dwarrelden over het beeld en geen enkel nieuws ......ik denk dat het ongeveer 3 kwartier geduurd heeft...
De telefoon die het niet deed en de stinkende vlammenzee die maar voor de ramen zichtbaar was....
Later hebben we uren voor de buis gezeten en geluisterd naar alles wat door de verslaggevers verteld werd, kind op schoot en heel dicht tegen elkaar....

Ik kan me echt niet herinneren hoe de dagen erna verlopen zijn , of ik naar het werk ben geweest , of ik de kleine naar school heb gebracht, wie ik gezien of gesproken heb.
Mijn eerste duidelijke herinnering is de eerste herdenkingstocht ,dat we daar met zoveel duizend man stonden, kind in de buggy , al kon ze lopen en dat was maar goed ook want we hebben er uren over gedaan om bij DE PLEK te komen....daar bij de boom die alles zag.
Ik weet ook dat de dochter die toen eindelijk doorsliep sinds haar geboorte.....weer met nachtbraken begon.

Ik heb zelf een poos later een vreemde hoofdpijnaanval gehad die de hele dag en nacht geduurd heeft en waarna ik maandenlang als een heel goed sprekende dove atriculeerde en dat ik twee jaar spraakles moest om weer normaal te kunnen spreken.
De logopediste was de eerste die de link naar de ramp legde toen ze mijn postcode zag.
Ze had nog meer clienten met spraakstoornissen en haar geloof dat ik ervan af zou komen was een grote stimulans.
De mens reageert vreemd op stress, zingen dat kon ik nog ,heel erg goed , dat heb ik dan ook enorm veel gedaan in die dagen.

4 oktober 1992 , dat was de dag van de ramp.
Gek genoeg weet ik zelden het jaartal , dat moet ik steeds opzoeken.
Maar elk jaar op 4 oktober....weet ik ....en sta ik in gedachten stil bij angst.