Feest

Zondag is ze jarig.....

Wat gaat de tijd snel , 21 wordt ze dan ,de jongste dochter van mijn zus , die tegenwoordig hier in het kikkerlandje woont.
Dit is dan de tweede keer dat ze het hier viert en ze moet nog steeds eraan wennen.
Vorig jaar waren de meeste feestvierders familie en kennissen en dit jaar heeft ze de vrienden uitgenodigd die ze gemaakt heeft.


Ik moet eerlijk zeggen dat ik er soms wel een hard hoofd in had of ze zich ooit op haar gemak zou kunnen voelen hier en ze heeft het ook niet makkelijk gehad , van het veilige nest, dat uiteen viel bij oom en tante ,naar een studentenkamer , waar je toch op jezelf terug geworpen wordt.
Maar langzaam maar zeker merk ik , dat ze het druk krijgt , door de studie , de baan en alles wat daarbij komt kijken.

Dit jaar is het feestje dan onder mijn pannen...
En aangezien ze van kokkerellen houdt , heeft ze allerlei plannen en is ze gisteren al hier aangekomen.
Zometeen gaat ze naar de markt en boodschappen doen , want ze heeft besloten om iedereen te laten genieten van een keur van gerechten , een eetfeest zoals ze dat thuis ook deed.
Dat geeft dus een drukte van belang en veel hak , snij en voorbereidingen ,maar ook de gezellige drukte die zo een gebeurtenis vooraf gaan.

Het enige wat ze minder vindt , is de weersverwachting ....vanaf vandaag is het kouder en worden er winterse buien met sneeuw verwacht ...het is echt Sinterklaasweer , de wind waait door de bomen en het is somber en guur.
Ik hoop dat het niemand zal afschrikken om de reis naar Mokum te maken want sommigen moeten uit de rest van Nederland arriveren.
Aan de andere kant weet ik wel zeker dat het een gezellig feestje wordt , want ze is befaamd om haar kookkunst.

Ze wordt 21!
Ik weet nog goed hoe ze reageerde toen ze me voor het eerst zag, ze was net een jaar oud en ze vond die vreemde luidruchtige tante maar niets.
Aan het eind van mijn 2 maanden lange vakantie waren we onafscheidelijk , waar ik was , daar kon je haar vinden , meestal op de tafel naast de naaimachine , die ik met heel veel plezier liet snorren.
Nu kan ik zo heerlijk met haar bekvechten want ze is net zo eigenwijs als ik .

Nog heel veel gelukkige jaren he Boebel!

Trots

Niet te geloven , dit is bijna een vervolg op mijn vorig log.

Dat was een hele verhandeling over grenzen stellen en dat vrouwen er zo een moeite mee hebben om die aan te geven.
Terecht werd er de opmerking gemaakt dat het heus niet alleen maar vrouwen zijn ....en dat is zo ,maar ik nam de vrijheid om stevig te chargeren..
Een andere opmerking wees me erop dat onze dochters een totaal ander generatie zijn en dat die weleens minder bereid zo kunnen zijn om te pleasen

En jawel in nauwelijks een week tijd kreeg ik tot tweemaal toe het bewijs.

Mijn dochter heeft een vriendje....al een maand of twee , aardige knul hoor maar met enige gebruiksaanwijzingen en hoe vrolijk en gemoedelijk hij kan zijn ,net zo driftig en snel beledigd is hij op een ander moment.
En ik kijk met stijgende verbazing hoe mijn dochter daar mee omgaat.
Niet ala moeders , maar ze heeft een heel andere aanpak. ze spiegelt....
Waar in godesnaam heeft het kind die techniek vandaan , van mij toch echt niet , want ik ben meer het geen blad voor de mond type.
Met een zeer vaardig en goed onderbouwd verhaal laat ze hem keer op keer zien waar hij de mist ingaat en leert hem en passant ook om over de gevoelens te praten die aan zijn gedrag ten grondslag liggen....

Vandaag was het dan mijn beurt...
Omdat hij vaak onder mijn dak verblijft, jaja , dat gebeurt als het om de heren gaat , levert dat bij mij ook weleens ergenissen op en gezien het bovenstaande ga ik daar heel omzichtig mee om ,maar voor mij was nu de maat vol ...
Ik had ook het een en ander aan observaties en irritaties en die moesten ook maar eens in de groep.

Het koppel op de bank neergepoot en moeders stak van wal met haar sermoen.
Hierna kreeg ik van de dochter het een en ander aan tegengas en toen we dat tot een compromis hadden gebracht ....drong het tot ons door dat het liefje geen input gaf..
Waarop mijn schatje zich naar haar lief keerde en vol belangstelling vroeg wat zijn visie op het geheel was....
Nou ...ach....en...tsja......
Meer kwam er niet uit.

Als een zeer bedreven gespreksleidster nam de dochter het woord en wees hem erop dat er van hem tenminste verwacht werd dat hij mee zou praten in het kringgesprek en dat de kunst der in de koppen kijken niet een was die zij noch ik vaardig was....

Ik ben eens achterover gaan leunen en heb het allemaal aanschouwd en ik denk dat mijn mond wat open hing.
Met een oeverloos geduld heeft ze hem duidelijk gemaakt dat praten een oplossing geeft en niet boos worden en mokken .
Toen dat niet geheel naar wens liep , heb ik ook wel een duit in het zakje gedaan en ik moet zeggen dat het over het geheel genomen een aardig gesprek is geworden en dat er spijkers met koppen zijn geslagen.
Zonder ruzie en gezichtsverlies voor alle partijen hebben we een stel goede afspraken gemaakt.

Nu de uitwerking nog van het een en ander.
Maar ik moet zeggen dat ik een heel groot vertrouwen heb ik mijn dochter..en ik ben trots op haar.


Gelukkig is ze nog niet eraan toe ,maar ik heb wel het rotsvaste geloof dat ze haar kinderen goed en gedegen zal opvoeden tot mensen die geleerd hebben om te communiceren over de dingen die hun dwars zitten....pure winst dus!

Grenzen

Grenzen stellen en je niet door anderen laten overvallen.


De meeste vrouwen die ik ken hebben er moeite mee , hoe zou dat toch komen?
Is het door onze opvoeding ?
Komt het door ons idee dat we moeten "pleasen" ?
Is het omdat we lief , aardig en leuk gevonden willen worden?
Hebben vrouwen zo een grote zorg behoefte ?

In een relatie betrap ik me zelf erop dat ik , zelfstandige vrouw , goed in staat me door het leven te slaan ....al redelijk gauw in de vrouwtjes rol stap en dat de heel zelfstandige meneer die ik uitgekozen heb , al snel door mij in de watten wordt gelegd.
Ik zorg , koester , aai, pap en houd nat....brrrrr wat een klef wezen ontstaat er...
Meneer in kwestie laat het zich eerst behaaglijk aanleunen maar langzaam maar zeker ontstaan er fricties..
Want ook meneer raakt teleurgesteld ...waar is dat leuke mens waarop hij viel toch heen gevlogen??
Wijs geworden door dit alles heb ik al een jaar of wat dit anders aangepakt...ik heb gekozen voor een vrijere relatie vorm en dat bevalt uitstekend , we behouden met gemak onze eigen identiteit met wederzijds genoegen...


Maar het grootste struikelblok bij het bewaken van onze grenzen blijken de banden te zijn , die zo dik en taai zijn , veel dikker dan water....de bloedbanden.
Ontelbaar zijn de keren dat ik me heb laten verleiden tot totaal andere beslissingen dan die mijn hart of verstand me ingaven omdat het om familieleden ging ...en omdat de zoete lieve vrede me lief was.
Het is niet handig want als het je niet oppast kost het je meer dan je nachtrust en heel veel energie.

De remedie is communicatie , gewoon erover praten dus...
Hahhaah , iedereen weet dat DAT nu net het moeilijkst is...
Hoe maak je duidelijk dat de grenzen bereikt zijn zonder ruzie te maken en begrip te krijgen voor je eigen keuzes?

Ik heb er nog steeds niet een goed antwoord op ..
In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik met mijn zus en een aantal van mijn nichten er wel uitkom en sommige dingen ....die neem ik voor lief.

Ik ben geen held nee...en hoe goed ik ook kan communiceren....
Over sommige dingen ...praat ik nog steeds niet!

Worstelen

Aan het worstelen ben ik , al een maand of wat ...
Het is een langdurig en steeds weer terugkerend gevecht.
De strijd tussen mezelf en de overtollig kilo`s.

Dat ik ooit een slanke den met het daarbehorende figuur zal hebben , dat is utopia en dat idee heb ik al jaren geleden achter me laten liggen.

Neee niet schrikken ik ben echt niet van plan me in allerlei bochten te wringen om het ideaal beeld te bereiken ,dat is gewoon voor mij niet eens een wens.

Maar omdat ik al een poos weer heel veel pijn in mijn gewrichten heb en weet dat het weer tijd wordt om aandacht aan het langzaam groter groeien te besteden ben ik de strijd aangegaan.
Het gaat langzaam , maar gestaag en het enige wat ik weiger is in het weekeinde er stevig aan te trekken.

Dat doen we dan ook niet , in het weekeinde mag de lat wat lager en amuseer ik me door de dochter uit te dagen om nieuwe dingen uit te proberen.
Zo hebben we ons al een keer gewaagd aan muffins en berlinerbollen.
De dochter is niet zo een keukenprinses , ik mag zelfs stellen dat ze totaaaaaal geen belangstelling heeft voor voedsel bereiding maar op de een of andere manier waren dit nou wel versnaperingen die haar tot de stap naar de keuken konden verleiden.

Mijn lol door de week is dan ook iets bedenken wat haar weer mee de keuken intrekt en ik begin het vermoeden te krijgen dat ik niet eens zoveel moeite hoef te doen voor iets bijzonders maar dat ze er zelf ook wel genoegen ik begint te krijgen in het getuttel in de keuken met moeders.

Helaas zijn vannacht de plannen voor vandaag een onverwachtte dood gestorven.
Ik werd wakker door een kreunende stem die naar de pijnstillers vroeg en ze op mijn slaperige aanwijzingen niet vinden kon.....
Ze heeft de hele nacht gespookt ...heeft heel erge pijn in haar buik , is vreselijk misselijk en loopt leeg.
Gelukkig had ik pijnstillers in zetpilvorm in huis en hoewel ze die nooit heeft zien zitten , gingen ze braaf erin.....wowwwwwwww ze is dus hondsberoerd.

Vanmorgen in alle vroegte stond ze weer naast mijn bed na een onrustige nacht op de bank en vertelde me dat ze nu ergens anders ging liggen slapen......de pijn meeviel ,en nam nog een zetpil om door te kunnen slapen ....ze ligt in de logeerkamer op een matras op de vloer , dat is koel meldde ze gedecideerd....

Ik ......ben stil en laat haar liggen..
Slaap is nog steeds de beste medicijn.
Mijn lijn is in goede handen bij mijn zieke dochter......