Niet dat ze ontzettend ver gaat wonen , slechts in Haarlem ,niet dat we dagelijks bij elkaar op de stoep staan ,maar ik weet dat ik haar zal missen als ze niet onder handbereik woont.
Ze is eerder uit deze stad vertrokken en daarom weet ik zeker dat het zo werkt , ze woonde toen wel verder ,maar het idee dat ze niet zomaar belt omdat ze in de buurt is en met de kinderen langs komt , daar gaat het om.
Gisterenavond hebben we het daarover gehad , ze kwam langs helemaal vol plannen en vol verhalen over haar nieuwe huis en ik weet dat ze ook regelmatig in Amsterdam zal zijn omdat ze bezig is op IJburg een logeerhuis voor kinderen met ADHD op te zetten met een stel anderen , want alleen lukt je in deze wereld niets,maar ik werd er wel een beetje wee van ..
Afscheid nemen en een beetje sterven , die Fransman heeft het goed gezien.
Het bracht me ook op tradities.....
In mijn jeugd is me geleerd bij verhuizen afscheid te nemen ,van het huis waar je uit vertrekt en dat heel bewust te doen.
De kamers een voor een door te lopen en je "geest" mee te nemen , och dat hoef je niet hardop te zeggen ,maar het is belangrijk om het afscheid bewust te ondergaan en het huis mede te delen , dat jij en de jouwen er niet meer zullen zijn en te bedanken voor de goede tijden en hun te vragen je te begeleiden op je tocht naar je nieuwe stek.
De nieuwe stek wordt volgens de traditie dan ook ingewijd...meestal door een geestlijke ,maar samen komen met een stel vertrouwden is ook wel gebruikelijk en daarbij werd dan de hoop uit gesproken dat het huis je zal bevallen en als een warme deken om je heen zal liggen en een veilig haven voor jou en de dierbaren zijn.
Nog steeds hou ik me daar wel aan , omdat het prettig aanvoelt ,maar ook omdat ik er best wel in geloof dat bewust afscheid nemen , heimwee voorkomt.
En het idee van je huis als veilige haven spreekt me ook wel aan.
Nee , zelf hoef ik niet zo nodig.....ik woon namelijk al bijna 13 jaar tot grote tevredenheid aan de Plas.
This house surely feels like home, my home my castle.
3 comments:
Mooi stukje Anila...
Al hebben 'wij' niet dat soort tradities, wat je beschrijft over afscheid nemen van je oude huis, heb ik altijd spontaan gedaan... ik ging inderdaad nog eens rond en nam als het ware bewust afscheid.
Naar geen enkele plek heb ik heimwee gehad... Waar en hoe ik woon, maakt me niet veel uit... wel mijn gevoel van al dan niet 'welbevinden'...
Tot mn 20ste ben ik 7 keer verhuisd. Toen kwam ik te wonen in het huis waar ik nu nog steeds met veel plezier woon.
Afscheid nemen heb ik dus nog niet hoeven doen, wel fluisterde ik haar regelmatig in het nog even vol te houden, dat ik dr weer mooi zou gaan maken.
We zijn goede vriendinnen. :-)
Apart he...een band ontwikkelen met je onderdak ...of juist niet ,maar je er wel behaaglijk in voelen......
Post a Comment