Our bundle of joy

Het was niet de bedoeling..echt niet...........

Ik was er helemaal nog niet aan toe, sterker nog, ik was het totaal niet van plan.
Maar dochterlief had wel de behoefte aan een nieuw huisdier en ik, ik wilde echt geen kat meer.
En toen ging het gesprek opeens over een hond.....echt niet, sprak ik nog heftig....toen werd het: de eerste 6 maanden zeker niet.....

Maar, er kwam een pup op de weg van the dragon...en toen en toen en toen...
ja hoor...ze heeft een pup.

Het is wel een bijzondere, hij heeft een stijve achterpoot, zo is hij geboren, maar dat maakt hem alleen "cuter" en apart. Hij heeft er geen last van, is 100% gezond, zegt de dierenarts en een heel mooi exemplaar van een Amerikaanse Bulldog.
Ja, we weten het, hij krijgt het formaat kalf!

Hoe dan ook, dit zijn plaatjes van zijn eerste dagen en hij zo een 6 weken oud hier

Ik weet niet hoeveel plaatjes ik al geschoten heb van Stiff zoals het baasje heet, maar het zijn er zeker wel 10 per week

Van zijn eerste bad, zijn kennismakingen met de honden uit de buurt, zijn liefde voor kinderen en hij heeft het geluk dat we alles in de buurt hebben, want ondanks het feit dat we op een flat wonen, is er de ruimte van de plas(om te leren zwemmen), het park (om heerlijk te ravotten), de scholen in de buurt ( om mee te spelen) en allerlei honden, die hem helpen opvoeden.



Een bijkomend voordeel is dat we nu heel veel buiten komen, ik ga dagelijks minstens een keer mee om hem uit te laten, the dragon is heel erg met hem bezig, hij krijgt een strakke doch liefdevolle training en onze grootste voorbeeld heet Cesar Millan!
We want to create a calm and submissive happy dog, without problems, a well-adjusted dog.

Een ding is zeker hij groeit als kool, trekt veel belangstelling, is de lieveling van iedereen die hem regelmatig meemaakt en op weg om een heel vrolijke en goede maat te worden.



Hij is eigenwijs, maar luistert erg goed voor een pup van bijna 15 weken..en wij zijn blij met hem!

De super

Ik kom sinds ik zelfstandig kan shoppen met de scoot weer regelmatig in de supermarkt....wel eigenlijk in vrijwel alle supermarkten die onze wijk heeft.

En dat levert de gekste situaties op, want hoewel iedere supermarkt een specials brede kassa heeft voor rolstoelen, kinderwagens en scootmobielen, is dat ook de kassa die het minst bezet wordt.
Daar snap ik totaal niets van.
Mij lijkt het zo logisch dat het de kassa moet zijn die je altijd openhoudt omdat je dan al je klanten ten alle tijden zeer klantvriendelijk kan bedienen.
Mispoes, zo denken ze helaas niet bij het supermarktmanagment.

Er is ook een supermarkt die nog zo een poortje heeft dat opgetild moet worden om toegankelijk te worden voor de scoot en als ik het niet regelmatig aan andere klanten vraag om het voor me te openen, dan kan ik wachten totdat ik een ons weeg en geloof me, das lang! De beveiliger die er staat doet meestal alsof hij blind is en er is maar een kassadame waar ik op kan rekenen dat ze ervoor zorgt dat er iemand me helpt.
Dat is ook de super waarvan de bedrijfsleider vindt dat ik mijn boodschappen op de band bij de smalle kassa moet doen en dan moet omrijden om te gaan betalen....volledig voorbijgaand aan het feit dat ik niet bij de band kan en om het niet te hebben over de andere klanten die me dan klem zetten omdat ze ook niet in de gaten hebben dat ik er weer uit moet om te kunnen betalen!

Dan de paden volgestouwd met manden vol aanbiedingen...heel handig en aanlokkelijk voor het winkelende publiek maar ze versmallen de paden en dan is men reuze geirriteerd als ik vraag of ik er langs mag.
Het is soms echt een behendigheids proef die ik al slalom rijdende door de super afleg.

De rondjes die ik rijd om iemand de vinden die producten hoog of laag in de schappen voor me wil te pakken, de mensen die voor de scoot springen als ik achteruit manouvreer, de piepen totaal negerend die de scoot maakt en dan nog boos worden als ik bijna over hun tenen rijdt.
Van de week had ik nog een meneer die heel boos werd omdat ik achteruit naar de groenten reed nadat ik 5 minuten op hem had staan wachten ...het is dat een andere klant de groenten voor me pakte en hem heel verontwaardigd op zijn gedrag wees, want ik was effe sprakeloos.

Soms sta ik heel geduldig te wachten totdat een andere klant klaar is met rommelen in de schappen en dan stapt er iemand voor de scoot en probeert me weg te duwen....onze lieve heer heeft rare kostgangers!

Als ik dan alles verzameld heb...ga ik richting kassa.

Bij een supermarkt was er een beveiliger die er genoegen in schiep om me elke keer nadat ik door de kassa heen was, te vragen of hij de tassen kon controleren, dat werkte zo op mijn humeur dat ik elke keer ziedend die super uitkwam. Dochterlief zei dat ik me er niet aan moest ergeren en hem op een andere manier moest benaderen.
Ze bleek gelijk te hebben, want sinds ik hem Potige noem, en hem vriendelijk groet en zeg dat ik hem na de kassa wel zal zien....doet hij het niet meer. En das maar goed ook want mijn volgende stap zou een klacht tegen hem zijn.

De volgende ergenis :de kassadames, die ondanks mijn vraag om de spullen niet op de lopende band te zetten, maar op het niet bewegende deel bij de kassa zodat ik zelf de boodschappen kan inpakken, me vertellen dat het heel goed anders kan. Ik zeg heel gedecideerd dat ik de ervaringsdeskundige ben...en als ze eigenwijs zijn, ga ik aan het eind van de band staan en wacht totdat ze mijn boodschappen voor me inpakken.
Tsja, klantvriendelijkheid nietwaar?

En als ik dan eindelijk wegrijd moet ik er rekening mee houden dat er mensen zijn die zo opgaan in hun eigen boodschappen dat ze me totaal niet zien.
Eerlijk ie eerlijk, gewoon aan het verkeer deelnemen kost me minder energie!

Onrust

Het stormt bij mij
Van binnenuit het is echt heel erg onrustig
Sinds vrijdag weet ik dat ik een slechte uitslag van de uitstrijk heb en hoewel ik gelijk een afspraak heb gekregen voor maandag voor een colposcopie en weet dat er pas na dat onderzoek iets van een eerste prognose zal zijn...maakt het me niet anders dan alle andere vrouwen die zo een uitslag krijgen.

Rudya en mijn beste vriendin weten het, verder niemand want het heeft geen zin om het te vertellen als je geen idee hebt hoe het verder zal gaan.
Ruud gaat met me mee maandag naar het ziekenhuis en het is een fijn idee, net zoals het feit dat ik de mensen ken daar en ik weet wie het onderzoek gaat doen...je netwerk gebruiken is nu echt wel erg prettig.

En toch vliegt het me af en toe aan, ben ik even in paniek, niet eens omdat ik tegen het onderzoek opzie, dat natuurlijk ook wel maar meer over het feit dat het verdere behandeling weleens meer gedoe zou kunnen opleveren.
En dan, kan ik gelukkig de rem er meestal wel snel op krijgen en weet ik weer dat het geen zin heeft om te tobben over de dingen waar je geen greep op hebt.

Het stormt dus heel hard in mij
En ik ben gewoon ook bang

!7.01
De colposcopie is gedaan, er was een poliep te zien, voor de rest zag het er gewoon uit...dat valt voor nu mee dus.
Ruud was bij het onderzoek, die vond het heel boeiend om te zien, ik had er totaal geen behoefte aan om zelfs maar op de monitor te gluren.

Het vervolg wordt een lisexicisie, eventueel een kleine conisatie en ik moet onder algehele narcose vanwege mijn gewicht en de rest...
Das het minst leuke deel, ik word twee nachten opgenomen.
Ruud wil de nacht na de operatie in het ziekenhuis bij me blijven, mijn ex-collega gaat dat proberen te regelen.

Voor nu weet ik, dat ik op 31.01 naar de anaesthesie moet voor het voorgesprek, daarna bloedprikken gevolgd door de ingreep, ik schat half februari.
Als we uitgaan van het uitgebreidste onderzoek, ben ik 2 weken uit de roulatie....ik start echt met leuk nieuws voor de baas, gna gna...

19.01
Raar hoe het gaat, ik dacht dat ik de baas alles zou vertellen en de chef alleen wat info, het ging precies andersom.
De meesten heb ik verteld dat mijn bloedsuikers heel erg van slag zijn en dat ik een kleine gyn operatie moet en daardoor 2 weken uit de roulatie zal zijn....enough as it is.

Langzaam aan breng ik de meiden( zus & nichten) op de hoogte...Ruud verteld het aan anderen waarvan ze vindt dat ik ze te erg zal laten schrikken.
Ik heb er vrede mee....stap voor stap....das nog steeds de beste methode.


25.01
Ruud belde me op om door te geven dat ik op donderdag 03.02 wordt opgenomen en op 04.02 de ingreep is...o help....dat gaat opeens sneller dan bedacht.
Ik hou me vast aan het idee dat alles pas duidelijk is als ik bij de narcosedokter ben geweest...das a.s maandag.
Aan het werk wel doorgegeven dat er een probleem is, alle admin zijn dan ziek of met vakantie.
Tuurlijk heb ik een verkoudheid te pakken en lig ik snachts doodziek in bed, maar ik werk wel door want er moeten mensen ingewerkt worden om het voor een week of wat over te nemen...op hoop van zegen!


27.01
Naar de huisarts geweest, afspraak stond al om over de insuline te praten...met het oog op de ontwikkelingen gaat dat even on hold en hebben we het over de uitslag gehad. Ze vond me heel rustig en gelaten.
Het enige wat ik zeggen kan is dat ik er met kleine stappen doorheen ga en ik er toch niets aan kan veranderen door in paniek te schieten....
We richten het oog op maandag.......

31.01
OP de een of andere manier had ik niet verwacht dat het zo soepel zou gaan, maar ik kreeg een gesprek of 2 werd nagekeken, hartfilmpje gemaakt en bekeken en het is oke....ik word op donderdag opgenomen en vrijdag is het zover.. Ben toch een beetje overdonderd..

02.02
Zo, de dagen doorgekomen met werken, allerlei voorbereidingen gedaan, mijn pootjes laten veranderen naar voeten door de pedicure, de scoot gepoetst aan het werk en vroeg naar huis gestuurd en mijn bed ingedoken, voel me weer rillerig. Behoorlijk geslapen...morgenochtend tasje pakken en op naar het Ziekenhuis.

03.02 en 04.02
Wat een dag zeg...alles wat raar kon lopen, deed dat ook...
De kat werd langzaam aan minder fit dus maakte Ruud een afspraak om naar de dierenarts te gaan.....toen ze mij in het ziekenhuis had afgeleverd ging ze er met Mo heen, gelukkig want Droppie is door de stress erin gebleven..Per slot van rekening hebben de meiden haar snachts clandestien in een graf gelegd in het Park.

Ja, die narcose...dat was een verhaal apart..
Ik werd op een speciale manier onder verdoving gebracht...ik werd niet platgespoten en dan de tube erin voor de beademing, maar ik was bij .....mijn keel en neus werden verdoofd.....en daarna kreeg ik zo een scoop erin, werden de stembanden opgezocht en de tube over de scoop in mijn mond geplaatst....
Dat was niet echt wat je leuk noemt, maar minder erg dan ik verwacht had.
De operatie ging vlot, maar het uit de narcose komen ging iets minder makkelijk door mijn lage zuurstofwaarden, kortom het was een bijzonder geval.

De eerste nacht viel het slapen in het ziekenhuis bed me tegen en ook het lange wachten en een dag niets eten was geen pretje....ik voelde me tegen een uur of half 4 zeer grumpy en duizelig van de honger.....maar toen mocht ik plots met spoed naar de OK.
De tweede nacht, gisteren dus, was meer een kwestie van mijn roes uitslapen met helaas zuurstof in mijn neus wat ik vreselijk vond, zelfs het infuus, tampon en catheter heb ik daardoor niet gevoeld en geloof me dat zijn de klachten waar iedereen het over heeft,...
Ben wel heel goed verzorgd door de verpleging en mijn eigenste dochter die naast me in een bedje lag, dat was heel erg prettig!
Vanmorgen werd ik op mijn normale tijd wakker om half 6, en sindsdien ben ik wakker tot nu toe, ik ben nog steeds wel stoned, maar heb geen pijn en geen last van bloeding of wat dan ook ..
Ben ook nog pijnvrij op mijn schouder rechts na, maar daar heb ik een onsteking die nu weer opspeelt en een pijnlijk schouderblad, das een bekende na-de-narcoseklacht.
Tsja operatietafels zijn nou eenmaal smal he....
Kortom het is me allemaal wel meegevalen ....maar een herhaling...nou echt niet!!


08.02
Het gaat wel, het enige waar ik nu last van heb, is vermoeidheid.
Ben wel al tweemaal met Ruud naar buiten geweest, rustig in de scoot de hond uitlaten...dat viel mee en het was geweldig zonnig lenteweer.

10.02
Nu zit ik mezelf in de weg....ik ben steeds na alles heel erg moe en daar word ik nou zo moe van en ongeduldig.
Enfin.....ik zeur gewoon!
Kortom, ik had vandaag een heel erge blues dag, jankerig en heel heel heel erg van het padje af.
Ik ga vroeg naar bed en hoop dit morgen niet meer mee te maken.

11.02
Nog steeds de blues maar ik heb afleiding, de hulp was er en Beryl was vrijwel de gehele dag bij me.
Ruud werkt en komt pas morgenmiddag thuis...ben dus op mezelf aangewezen.
Wel.....ik heb een hele chocolade reep weggewerkt, bloos, ,boos zonder resultaat....jammer he.

12.02
Hoewel, ik word wakker met minder blues gevoel en de drang eruit te gaan voor comfortfood. Het weer is niet al te best, maar wie weet.
Het was een goed besluit, ben lekker uitgewaaid, deze en gene tegen gekomen, wat gepraat ...
Ik heb me beheerst en gezonde dingen gekocht op de toetjes na, dus ook dat is winst.
Ik ben wel nog steeds ontzettend, ontzettend moe, maar maandag ga ik de fysio weer bellen voor afspraken voor de week erop..ik moet weer gaan bewegen, wie weet helpt dat.
Een van mijn vriendinnen heeft op het net voor me opgezocht dat mijn moeheid van de narcose komt...das wel een opluchting.

17.02
De moeheid blijft nog een issue, er zijn dagen dat ik tot niets meer dan slapen kom.
Vandaag heb ik de uitslag gehad..cin3.
Dus wel onrustige cellen, maar onder controle blijven en over een half jaar weer een uitstrijk.
Oke dan...all is well that ends like this!

14.02

Sweathart,
May I call you mine?
Won`t you be my Valentine?

Dat was mijn kennismaking met Valentines day, een gedichtje in ons Engels leerboek.
Ik had er nog nooit over gelezen of gehoord, en toen leek het me heel erg romantisch als je zo een kaart kreeg...en dan anoniem.

Nu jaren later ( en wijzer) doet het me echt niets en heb ik medelijden of meedogen voor iedereen die zich vandaag teleurgesteld voelt omdat hij of zij niet de erkenning kreeg waar ie stiekem op gehoopt had.

Ja, ik heb soms wel een kaart gekregen of verzonden, soms ook anoniem, maar om nou te zeggen dat het toen leuker werd of gezelliger?

De kaarten zijn over het algemeen verstuurd aan vriendinnen die een hart onder de riem nodig hadden en heel zelden aan mijn lief.
Ik ben er niet romantisch genoeg voor denk ik ;-)

Maar voor iedereen die ik er een plezier mee doe, een heel mooie Valentijnsdag.
Ik hou het op een mooie dag!

Dagdag...

Na plusminus 21 jaar is Droppie, onze Pitbull kat gaan hemelen.
Dit is een ode aan een heel bijzonder huisdier.
Ze heeft een mooie rustplek gekregen en het huis is stil zonder het gerinkel van de kattenbel, de vogels zullen niet weten wat ze overkomt als ze de komende zomer niet meer over de balkonrand loopt.

........en toen was het 2011

Dit laatste jaar is bloggen er heel bekaaid vanaf gekomen.
Op de een of anderen reden ging het jaar zo snel om en heb ik niet de tijd genomen om er bij stil te staan.

Veel fotos gemaakt deze zomer en ze nergens neer gezet
Veel leuke dingen gedaan en er geen verslag van gemaakt
Veel mooie ontmoetingen gehad en ze niet gememoreerd
Veel tijd besteed aan ontmoetingen, vrienden, familie
Echt genoten van een actief en werkzaam leven


Mezelf tegengekomen en de draad opgepakt, op verzoek van de dochter zuiniger geworden op en met mijn gezondheid.
Accepteren dat ik diabeet ben en zal blijven ook.
Binnenkort ga ik over op insuline en dat is best een grote stap.
Ik hoef er niet veel voor op te geven, ik moet alleen beter opletten hoe ik de dingen aanpak, meer bewegen ( thanks to Bill, mijn fysiotherapeut ) en blij zijn dat ik nog zoveel kan..ondanks alles.



Prachtige feestdagen gevierd met de mensen die me dierbaar zijn en genoten van de warmte van friends and family near and far.




Het nieuwe jaar ben ik begonnen met een lekkere tijd van rust en tijd voor mezelf, ik heb drie weken vakantie...en ik geniet met volle teugen van het niets moeten, alles kunnen en vooral ...het feit dat de klok mijn leven even niet regeert.

Ik heb mezelf een mooit stuk kunst cadeau gedaan, waarvan ik dagelijks geniet....dat zou iedereen vaker moeten doen. Lief zijn voor zichzelf en je vaker zelf een genoegen doen, je bent het zeker waard!


2011 ...het wordt vast weer een topjaar!