DE waterkant is voor mij de boulevard (heeeeel luxe naam voor de plek) in Parmaribo ,langs de Suriname rivier....
Het loopt vanaf het Fort Zeelandia tot aan de Centrale Markt ,maar niet overal kun je echt flaneren.
En daar is de plek bij uitstek voor en zeker op heel hete dagen is het er goed toeven met het windje dat over de rivier heen waait.
Heel veel mooie amandelbomen staan er , tropische amandelen wel te verstaan , dat zijn hele statige bomen met een prachtig bladerdek.Ze geuren niet als ze in bloei staan en hun bloei is ook niet spectaculair ,maar als de amandelen rijp zijn , vind je ernorm veel onder de bomen liggen.
Tegenwoordig is het ook de plek waar je ten alle tijden een snack kan halen bij de talloze warungs , al dan niet verrijdbaar en het eten is van goede kwaliteit.
Bij het Fort staat nog altijd Wilhelmina over de rivier heen te staren, bevroren in een fraai beeld als jonge vorstin.
Daar ligt ook de broedplaats voor jong talent , de schilderschool , vernoemt naar Nola Hatterman.....herkenbaar door een fraaie sculpture voor de deur.
Het is een mooi stukje koloniaal Paramaribo met de gerestaureerde officierswoningen , de oude rode brievenbus zoals uit het liedje van Annie MG en dan het oude Fort dat al heel veel ellende gezien heeft ...maar waar je een heel mooi uitzicht hebt over de rivier.
Ik kan me herinneren dat ik daar eens samen met mijn zus op een receptie als catering-lady gefungeerd heb en hoe we met lange rokken en vol beladen dienbladen met ware doodsverachting de stenen trap op en af sjeesden....
Grappig genoeg woon ik tegenwoordig bijna of misschien moet ik zeggen met zicht op een boulevard....maar wat een verschil.
Er zijn wel bomen en zomers belemmeren juist die bomen mij om het water te zien dat er achter ligt ,maar vergeten dat het er is doe je nooit.
Op de plas is het zomers heel druk , er is ruimte voor veel watersport , een surf-, zeil-en kanoschool liggen er...altijd heel veel sportvissers en dan nog de niet aflatende stroom aan atleten die regelmatig hun rondje rond de plas puffend en hijgend afleggen.
Oja , de AMC loop gaat ook altijd over onze boulevard , elke zomer weer!
Maar ook s winters is de plas de moeite waard , heel veel vogels , veel vissen die je in het ondiepe water langs de kanten ziet liggen , zoetwatermossels heel herkenbaar in het heldere water....en dan de rietkragen zo her en der.
En ook dan is de plas de ontmoetings plaats in de wijk , voor alle mensen met kinderen , loslopende honden , de sporters , ja dan ook en op dagen dat de plas echt dicht gevroren is , als de schaatsers .
Het gebeurt niet zo vaak dat het mogelijk is ,maar dan loopt werkelijk de hele wijk uit om te schaatsen en te genieten van het ongewone tafereel.
Een snack halen kun je er niet meer want de steiger waar er jarenlang een kleine uitspanning stond is in slechte staat van onderhoud en er zijn plannen om op het eiland waar vroeger een speeltoestel stond een permanent eetplekkie te maken ,maar zoals altijd gaat dat zeer moeizaam met vergunningen en zo.
Deze zomer heeft de gemeente vriend en vijand verrast met plotseling een vergunning te verstrekken voor een ballentent waar er heel riant getafeld kon worden ,maar ik geloof niet dat mijn buurtbewoners er enig enthousiasme voor op konden brengen.
En als je mij nu vraagt welke plek mijn voorkeur heeft...dan moet ik je een antwoord schuldig blijven.
Ik voel me er wel lekker thuis!
Thursday, October 27, 2005
Sunday, October 23, 2005
Stil
Ik ben heel stil op het moment , ik lees veel op het net ,maar schrijf nauwelijks en ook voor dit log heb ik weinig inspiratie.
Nee, de herfst is mijn jaargetijde niet , hoewel ik er de mooie kanten ook van zie en er best van kan genieten, merk ik dat mijn lijf meer en meer protesteert tegen de tempertuurswisseling en heb ik domweg meer pijn.
En pijn maakt me op zijn zachts gezegt niet communicatief.
Ik slaap wel beter , lees heel veel en herlees vooral boeken die ik in gaan jaren bekeken heb.....Son of the Circus is nog steeds een prachtboek , met dank aan John Irving.
Het volgende boek moet maar A suitable bride zijn, om in de Indiaase sfeer te blijven.
Waar ik wel vrolijk van word , zijn de dwergpapagaaien die rond mijn huis vliegen...
Tot een jaar of twee geleden was het een koppel ,maar onderhand kunnen we ,net als in het Vondelpark , iedere keer een vlucht van die ongewone vogels langs zien scheren onder het maken van veel krassend geluid , ze hebben lol in hun leven.
De combinatie is iewat vreemd , papagaaien overdag en vleermuizen in de schemering , maar who cares , er blijven genoeg mussen , mezen en andere vogels over...
In Amsterdam Osdorp vliegt zelfs een pelikaan!
Bizarre dingen in het leven ....achter me staat de radio aan en als elke zondag luister ik naar de Sandwich en plots hoor ik een stok oud liedje van Alberto Gemerts , een zanger uit Suriname ,de jaren 60 , de man zingt allang niet meer en werkt hard als producer , ik was vergeten dat ie ooit dit plaatje opgenomen had....
Op mijn voet ligt de kat en ik hou het monster angstvallig in de gaten , ze heeft de gewoonte om plots haar nagels in mijn blote tenen te zetten als ze geaaid wenst te worden en ik heb daar een enorme hekel aan...neeee niet likken , daar ben ik ook niet van gediend...
Kortom , het is een lome zondag , iewat koud en al herfstig en ik geniet van de rust in het huis..
Het kind slaapt nog , op de fora is het rustig en ik neem de tijd voor mezelf.....
Nee, de herfst is mijn jaargetijde niet , hoewel ik er de mooie kanten ook van zie en er best van kan genieten, merk ik dat mijn lijf meer en meer protesteert tegen de tempertuurswisseling en heb ik domweg meer pijn.
En pijn maakt me op zijn zachts gezegt niet communicatief.
Ik slaap wel beter , lees heel veel en herlees vooral boeken die ik in gaan jaren bekeken heb.....Son of the Circus is nog steeds een prachtboek , met dank aan John Irving.
Het volgende boek moet maar A suitable bride zijn, om in de Indiaase sfeer te blijven.
Waar ik wel vrolijk van word , zijn de dwergpapagaaien die rond mijn huis vliegen...
Tot een jaar of twee geleden was het een koppel ,maar onderhand kunnen we ,net als in het Vondelpark , iedere keer een vlucht van die ongewone vogels langs zien scheren onder het maken van veel krassend geluid , ze hebben lol in hun leven.
De combinatie is iewat vreemd , papagaaien overdag en vleermuizen in de schemering , maar who cares , er blijven genoeg mussen , mezen en andere vogels over...
In Amsterdam Osdorp vliegt zelfs een pelikaan!
Bizarre dingen in het leven ....achter me staat de radio aan en als elke zondag luister ik naar de Sandwich en plots hoor ik een stok oud liedje van Alberto Gemerts , een zanger uit Suriname ,de jaren 60 , de man zingt allang niet meer en werkt hard als producer , ik was vergeten dat ie ooit dit plaatje opgenomen had....
Op mijn voet ligt de kat en ik hou het monster angstvallig in de gaten , ze heeft de gewoonte om plots haar nagels in mijn blote tenen te zetten als ze geaaid wenst te worden en ik heb daar een enorme hekel aan...neeee niet likken , daar ben ik ook niet van gediend...
Kortom , het is een lome zondag , iewat koud en al herfstig en ik geniet van de rust in het huis..
Het kind slaapt nog , op de fora is het rustig en ik neem de tijd voor mezelf.....
Sunday, October 16, 2005
Verhuizen
Een van mijn vriendinnen gaat verhuizen, Mokum verlaten en naar een andere stad...
Niet dat ze ontzettend ver gaat wonen , slechts in Haarlem ,niet dat we dagelijks bij elkaar op de stoep staan ,maar ik weet dat ik haar zal missen als ze niet onder handbereik woont.
Ze is eerder uit deze stad vertrokken en daarom weet ik zeker dat het zo werkt , ze woonde toen wel verder ,maar het idee dat ze niet zomaar belt omdat ze in de buurt is en met de kinderen langs komt , daar gaat het om.
Gisterenavond hebben we het daarover gehad , ze kwam langs helemaal vol plannen en vol verhalen over haar nieuwe huis en ik weet dat ze ook regelmatig in Amsterdam zal zijn omdat ze bezig is op IJburg een logeerhuis voor kinderen met ADHD op te zetten met een stel anderen , want alleen lukt je in deze wereld niets,maar ik werd er wel een beetje wee van ..
Afscheid nemen en een beetje sterven , die Fransman heeft het goed gezien.
Het bracht me ook op tradities.....
In mijn jeugd is me geleerd bij verhuizen afscheid te nemen ,van het huis waar je uit vertrekt en dat heel bewust te doen.
De kamers een voor een door te lopen en je "geest" mee te nemen , och dat hoef je niet hardop te zeggen ,maar het is belangrijk om het afscheid bewust te ondergaan en het huis mede te delen , dat jij en de jouwen er niet meer zullen zijn en te bedanken voor de goede tijden en hun te vragen je te begeleiden op je tocht naar je nieuwe stek.
De nieuwe stek wordt volgens de traditie dan ook ingewijd...meestal door een geestlijke ,maar samen komen met een stel vertrouwden is ook wel gebruikelijk en daarbij werd dan de hoop uit gesproken dat het huis je zal bevallen en als een warme deken om je heen zal liggen en een veilig haven voor jou en de dierbaren zijn.
Nog steeds hou ik me daar wel aan , omdat het prettig aanvoelt ,maar ook omdat ik er best wel in geloof dat bewust afscheid nemen , heimwee voorkomt.
En het idee van je huis als veilige haven spreekt me ook wel aan.
Nee , zelf hoef ik niet zo nodig.....ik woon namelijk al bijna 13 jaar tot grote tevredenheid aan de Plas.
This house surely feels like home, my home my castle.
Niet dat ze ontzettend ver gaat wonen , slechts in Haarlem ,niet dat we dagelijks bij elkaar op de stoep staan ,maar ik weet dat ik haar zal missen als ze niet onder handbereik woont.
Ze is eerder uit deze stad vertrokken en daarom weet ik zeker dat het zo werkt , ze woonde toen wel verder ,maar het idee dat ze niet zomaar belt omdat ze in de buurt is en met de kinderen langs komt , daar gaat het om.
Gisterenavond hebben we het daarover gehad , ze kwam langs helemaal vol plannen en vol verhalen over haar nieuwe huis en ik weet dat ze ook regelmatig in Amsterdam zal zijn omdat ze bezig is op IJburg een logeerhuis voor kinderen met ADHD op te zetten met een stel anderen , want alleen lukt je in deze wereld niets,maar ik werd er wel een beetje wee van ..
Afscheid nemen en een beetje sterven , die Fransman heeft het goed gezien.
Het bracht me ook op tradities.....
In mijn jeugd is me geleerd bij verhuizen afscheid te nemen ,van het huis waar je uit vertrekt en dat heel bewust te doen.
De kamers een voor een door te lopen en je "geest" mee te nemen , och dat hoef je niet hardop te zeggen ,maar het is belangrijk om het afscheid bewust te ondergaan en het huis mede te delen , dat jij en de jouwen er niet meer zullen zijn en te bedanken voor de goede tijden en hun te vragen je te begeleiden op je tocht naar je nieuwe stek.
De nieuwe stek wordt volgens de traditie dan ook ingewijd...meestal door een geestlijke ,maar samen komen met een stel vertrouwden is ook wel gebruikelijk en daarbij werd dan de hoop uit gesproken dat het huis je zal bevallen en als een warme deken om je heen zal liggen en een veilig haven voor jou en de dierbaren zijn.
Nog steeds hou ik me daar wel aan , omdat het prettig aanvoelt ,maar ook omdat ik er best wel in geloof dat bewust afscheid nemen , heimwee voorkomt.
En het idee van je huis als veilige haven spreekt me ook wel aan.
Nee , zelf hoef ik niet zo nodig.....ik woon namelijk al bijna 13 jaar tot grote tevredenheid aan de Plas.
This house surely feels like home, my home my castle.
Friday, October 07, 2005
Real Men
Voor Simon en de kerstflikken!
Take your mind back - I don’t know when
Sometime when it always seemed
To be just us and them
Girls that wore pink
And boys that wore blue
Boys that always grew up better men
Than me and you
What’s a man now - what’s a man mean
Is he rough or is he rugged
Is he cultural and clean
Now it’s all change - it’s got to change more
’cause we think it’s getting better
But nobody’s really sure
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
See the nice boys - dancing in pairs
Golden earring golden tan
Blow-wave in the hair
Sure they’re all straight - straight as a line
All the gays are macho
Can’t you see their leather shine
You don’t want to sound dumb - don’t want to offend
So don’t call me a faggot
Not unless you are a friend
Then if you’re tall and handsome and strong
You can wear the uniform and I could play along
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
Time to get scared - time to change plan
Don’t know how to treat a lady
Don’t know how to be a man
Time to admit - what you call defeat
’cause there’s women running past you now
And you just drag your feet
Man makes a gun - man goes to war
Man can kill and man can drink
And man can take a whore
Kill all the blacks - kill all the reds
And if there’s war between the sexes
Then there’ll be no people left
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
Take your mind back - I don’t know when
Sometime when it always seemed
To be just us and them
Girls that wore pink
And boys that wore blue
Boys that always grew up better men
Than me and you
What’s a man now - what’s a man mean
Is he rough or is he rugged
Is he cultural and clean
Now it’s all change - it’s got to change more
’cause we think it’s getting better
But nobody’s really sure
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
See the nice boys - dancing in pairs
Golden earring golden tan
Blow-wave in the hair
Sure they’re all straight - straight as a line
All the gays are macho
Can’t you see their leather shine
You don’t want to sound dumb - don’t want to offend
So don’t call me a faggot
Not unless you are a friend
Then if you’re tall and handsome and strong
You can wear the uniform and I could play along
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
Time to get scared - time to change plan
Don’t know how to treat a lady
Don’t know how to be a man
Time to admit - what you call defeat
’cause there’s women running past you now
And you just drag your feet
Man makes a gun - man goes to war
Man can kill and man can drink
And man can take a whore
Kill all the blacks - kill all the reds
And if there’s war between the sexes
Then there’ll be no people left
And so it goes - go round again
But now and then we wonder who the real men are
Monday, October 03, 2005
4 oktober
Zoals ieder jaar rond deze tijd ontkom ik er niet aan.
Als je in deze wijk woont is het iets dat je eigenlijk dagelijks wel ziet , zittend in de metro , de plek die niet meer ingevuld is daar waar het ding neerkwam.
Het klinkt zo beladen en sinister ,soms is het dat ook echt; ik praat er liever niet over als er naar gevraagd wordt;het is een onderwerp waar ik uit mezelf over moet beginnen.
Onderhand is het dan al 13 jaar geleden dat het vliegtuig neerstortte en de Bijlerramp een begrip is waarmee we leven.
Het toeval , waardoor ik net voor het raam stond en alles zag is iets dat ik deel met meerdere mensen uit de wijk , geen wonder want zo klein was dat vliegtuig natuurlijk niet.
Ik weet echt niet of ik me op dat moment bewust was dat het 5 tellen van me af was en wat dat kon betekenen..ik weet alleen dat ik zag hoe het zijslag maakte ,zwenkte en in de flat rechts voor me dook......toen de klap, de paddenstoelwolk , het vuur , de ramen die bol naar binnen bogen, de vieze lucht , de druk die ons de kamer verder induwde....allemaal dingen die ik me kan herinneren ...
Niet de volgorde ,maar wel de levensgrote paniek die ik erna voelde en dat ik heb staan gillen , krijsen en brullen op de toppen van mijn longen...
En voor mijn gevoel ....hoorde ik het overal vandaan ,als een echo.
Als een soort film zie ik de vrienden die op bezoek waren hun kinderen in de jas hijsen en de deur uitrennen , bang dat ze vast zouden komen te zitten in de wijk en weg weg weg ,naar een veiliger plek...
Mensen reageren vreemd in stressvolle tijden...op de snelweg kregen ze de reactie , de auto aan de kant geparkeerd om tot kalmte te komen.
Ik herinner me het gevoel van een vacuum , de televisie aangedaan , radio aangedaan , onze wereld stond stil en de rest van de wereld draaide door ,want niemand wist wat er bij ons net gebeurt was , voetbalwedstrijd en allerlei geneuzel dwarrelden over het beeld en geen enkel nieuws ......ik denk dat het ongeveer 3 kwartier geduurd heeft...
De telefoon die het niet deed en de stinkende vlammenzee die maar voor de ramen zichtbaar was....
Later hebben we uren voor de buis gezeten en geluisterd naar alles wat door de verslaggevers verteld werd, kind op schoot en heel dicht tegen elkaar....
Ik kan me echt niet herinneren hoe de dagen erna verlopen zijn , of ik naar het werk ben geweest , of ik de kleine naar school heb gebracht, wie ik gezien of gesproken heb.
Mijn eerste duidelijke herinnering is de eerste herdenkingstocht ,dat we daar met zoveel duizend man stonden, kind in de buggy , al kon ze lopen en dat was maar goed ook want we hebben er uren over gedaan om bij DE PLEK te komen....daar bij de boom die alles zag.
Ik weet ook dat de dochter die toen eindelijk doorsliep sinds haar geboorte.....weer met nachtbraken begon.
Ik heb zelf een poos later een vreemde hoofdpijnaanval gehad die de hele dag en nacht geduurd heeft en waarna ik maandenlang als een heel goed sprekende dove atriculeerde en dat ik twee jaar spraakles moest om weer normaal te kunnen spreken.
De logopediste was de eerste die de link naar de ramp legde toen ze mijn postcode zag.
Ze had nog meer clienten met spraakstoornissen en haar geloof dat ik ervan af zou komen was een grote stimulans.
De mens reageert vreemd op stress, zingen dat kon ik nog ,heel erg goed , dat heb ik dan ook enorm veel gedaan in die dagen.
4 oktober 1992 , dat was de dag van de ramp.
Gek genoeg weet ik zelden het jaartal , dat moet ik steeds opzoeken.
Maar elk jaar op 4 oktober....weet ik ....en sta ik in gedachten stil bij angst.
Als je in deze wijk woont is het iets dat je eigenlijk dagelijks wel ziet , zittend in de metro , de plek die niet meer ingevuld is daar waar het ding neerkwam.
Het klinkt zo beladen en sinister ,soms is het dat ook echt; ik praat er liever niet over als er naar gevraagd wordt;het is een onderwerp waar ik uit mezelf over moet beginnen.
Onderhand is het dan al 13 jaar geleden dat het vliegtuig neerstortte en de Bijlerramp een begrip is waarmee we leven.
Het toeval , waardoor ik net voor het raam stond en alles zag is iets dat ik deel met meerdere mensen uit de wijk , geen wonder want zo klein was dat vliegtuig natuurlijk niet.
Ik weet echt niet of ik me op dat moment bewust was dat het 5 tellen van me af was en wat dat kon betekenen..ik weet alleen dat ik zag hoe het zijslag maakte ,zwenkte en in de flat rechts voor me dook......toen de klap, de paddenstoelwolk , het vuur , de ramen die bol naar binnen bogen, de vieze lucht , de druk die ons de kamer verder induwde....allemaal dingen die ik me kan herinneren ...
Niet de volgorde ,maar wel de levensgrote paniek die ik erna voelde en dat ik heb staan gillen , krijsen en brullen op de toppen van mijn longen...
En voor mijn gevoel ....hoorde ik het overal vandaan ,als een echo.
Als een soort film zie ik de vrienden die op bezoek waren hun kinderen in de jas hijsen en de deur uitrennen , bang dat ze vast zouden komen te zitten in de wijk en weg weg weg ,naar een veiliger plek...
Mensen reageren vreemd in stressvolle tijden...op de snelweg kregen ze de reactie , de auto aan de kant geparkeerd om tot kalmte te komen.
Ik herinner me het gevoel van een vacuum , de televisie aangedaan , radio aangedaan , onze wereld stond stil en de rest van de wereld draaide door ,want niemand wist wat er bij ons net gebeurt was , voetbalwedstrijd en allerlei geneuzel dwarrelden over het beeld en geen enkel nieuws ......ik denk dat het ongeveer 3 kwartier geduurd heeft...
De telefoon die het niet deed en de stinkende vlammenzee die maar voor de ramen zichtbaar was....
Later hebben we uren voor de buis gezeten en geluisterd naar alles wat door de verslaggevers verteld werd, kind op schoot en heel dicht tegen elkaar....
Ik kan me echt niet herinneren hoe de dagen erna verlopen zijn , of ik naar het werk ben geweest , of ik de kleine naar school heb gebracht, wie ik gezien of gesproken heb.
Mijn eerste duidelijke herinnering is de eerste herdenkingstocht ,dat we daar met zoveel duizend man stonden, kind in de buggy , al kon ze lopen en dat was maar goed ook want we hebben er uren over gedaan om bij DE PLEK te komen....daar bij de boom die alles zag.
Ik weet ook dat de dochter die toen eindelijk doorsliep sinds haar geboorte.....weer met nachtbraken begon.
Ik heb zelf een poos later een vreemde hoofdpijnaanval gehad die de hele dag en nacht geduurd heeft en waarna ik maandenlang als een heel goed sprekende dove atriculeerde en dat ik twee jaar spraakles moest om weer normaal te kunnen spreken.
De logopediste was de eerste die de link naar de ramp legde toen ze mijn postcode zag.
Ze had nog meer clienten met spraakstoornissen en haar geloof dat ik ervan af zou komen was een grote stimulans.
De mens reageert vreemd op stress, zingen dat kon ik nog ,heel erg goed , dat heb ik dan ook enorm veel gedaan in die dagen.
4 oktober 1992 , dat was de dag van de ramp.
Gek genoeg weet ik zelden het jaartal , dat moet ik steeds opzoeken.
Maar elk jaar op 4 oktober....weet ik ....en sta ik in gedachten stil bij angst.
Subscribe to:
Posts (Atom)