Balans opmaken

Gisteren heb ik met mijn beste vriendin gepraat over de dingen die het aflopende jaar veranderd zijn.

Ik ben niet zo een mens van voornemens en benoemen van het jaar, maar ik ontdekte in het gesprek dat ik heel erg veel heb om enorm dankbaar over te zijn.
Ik ben een tevreden mens en neem in heleboel opzichten het leven zoals het komt en heb niet al te grote verlangens en wensen.
Toch is het heel erg goed om in dankbaarheid om te zien en je te realiseren hoe enorm rijk en zeg het maar gezegend ben om te leven zoals ik leef en waar ik leef.

Het jaar 2009 heeft me weer een leuke, boeiende en afwisselende baan gebracht.
Het salaris is aan de lage kant, maar.....nog steeds beter dan ik in jaren verdiend heb, nee op korte termijn verwacht ik ook niet meer te krijgen en is het voor de functie veel te laag.
Maar ik heb wel de stap genomen om weg te gaan uit de toko, behalve een ruimere beloning, voegde het niets meer toe aan mijn gevoel van welbehagen en nu heb ik een dag per week voor mezelf, en dat terwijl ik toch full time werk.
Dat feit al is meer dan genoeg om blij over te zijn.

Voordat het zover was, heb ik in de lentemaanden genoeg gedonder gehad omdat ik bijna een pandverbod kreeg op de plek waar ik toen werkte...........niet vanwege mijn gedrag of werkinzet...was dat maar zo, dit viel heel rauw op mijn dak...de een of andere manager vond dat het onveilig was. Door de manier waarop de liften afgesteld staan op de werkplekken, kan ik namelijk nooit het pand uit komen bij calamiteiten.
In plaats van naar een oplossing te zoeken, dropte hij dat als een bom in mijn schoot en de leiding van verschillende afdelingen....er onstond een patstelling, die met enorm veel tactische manourvres van een heleboel stafleden doorbroken is.
Ik ben heel blij met de moeite die ze allemaal gedaan hebben en het heeft me geen windeieren gelegd.
Ik ben herplaatst naar een andere locatie en door mijn eigen inzet heb ik per slot van rekening een vaste baan eruit gesleept.

Door de verandering van baan is er enorm veel voor mezelf veranderd, behalve het plezier in mijn werk heb ik een heleboel nieuwe naaste collega`s, maar ook in het gebouw heb ik veel collega`s waar ik me prima mee vermaak en een plek in het geheel...dat is een leuke ervaring dat ik in zo een korte tijd zoveel leuke contacten erbij heb. Ik werk sinds juni op die locatie.

Fysiek heb ik niet echt een lekker jaar gehad, ik heb erg veel pijn door de overgang, veel meer dan in de jaren ervoor.
Wel is het erg fijn om te kunnen zeggen dat het me niet weerhoudt om ondernemend te blijven, de scoot is zo een genoegen...als ik me er eenmaal in gehesen heb( soms letterlijk op de heel pijnlijke dagen) , dan gaat de hele wereld weer voor me open..en ga ik op pad en vergeet alles ..
Zo heeft het me ook niet gehinderd om mijn huis onder handen te nemen en met heel veel dank voor alle hulp die van de dochterlief, haar vriendin en mijn diverse nichtjes gekregen heb, ziet het er anders en zeer naar mijn zin uit....slaapkamers gewisseld met het kind en beiden zijn we goed op vooruit gegaan.

Mijn kind is echt volwassen...dat dringt steeds beter tot me door.
Ze woont nog thuis, maar gaat haar eigen gang en ze heeft een heel jaar lang alleen maar meer groei doorgemaakt, ze heeft weer een module af van haar studie, dat gaat naar tevredenheid.
Ze is de steun en toeverlaat van het gezin waar ze werkt, de kinderen en hun ouders zijn net zo gek op haar als zij op hun. In de vakantie periodes hebben ze altijd telefonisch contact omdat ze elkaar missen..eigenlijk is dat haar andere gezin.
Over 2 maanden komt er een kleintje bij ....en hoewel ze de kans had om als au pair naar de VSA te gaan heeft ze besloten om bij hun te blijven....en ik heb me daar totaal niet mee bemoeit.
Ik weet dat ze op enig moment in haar leven naar het buitenland zal vertrekken, zoals ik dat zelf ook gedaan heb, maar ze moet zelf haar tijdstip bepalen.
Ik hoef niet meer op te voeden ...ik heb dat echt wel af, het enige wat rest is mijn taak als luisterend oor.
Dat is wel wennen!

Het was een mooi en leerzaam jaar, niet zonder hobbels maar wel erg veel pluspunten.

Heb ik wensen voor 2010?
Ja hoor, dat ik me blijf realiseren dat ik heel erg rijk ben, met mijn leven zoals het nu is, het kind dat steeds minder kind is, de mooie, warme mensen om me heen die mijn leven verrijken, jullie hier die er altijd zijn als sparring partner en waar ik eigenlijk veel te weinig mee deel.
Omdat ik toch mijn meeste gevechten in stilte doe en daardoor veel expertise voorbij loop....
Maar het is fijn om te weten dat jullie er zijn en dat ik virtueel andere ervaringen heb dan de mensen waar de koningin op doelt...hier delen we wel met elkaar en zijn we er als het nodig is.
Mijn virtuele vriendinnen zijn net zo belangrijk als mijn fysieke vriendinnen.....
Ook al hebben we dit jaar meegemaakt dat afscheid nemen ook virtueel erg pijnlijk is.....

en toch ............het was een mooi jaar!

@Dit stuk heb ik op een forum geplaatst, eigenlijk voor mijn vriendinnen.
Bij het nalezen drong het tot me door dat het op mijn blog ook niet zou misstaan...bij deze dus.

So happy!

Dit is onze kerstbengel...

Matthew is nu drie en zit echt lekker in zijn vel, dat zie je maar al te goed hier op deze plaatjes.
Zijn allereerste Kerstdiner op school, als een heertje netjes in de kleertjes, duidelijk heel erg trots.
Hij poseert dan ook met alle plezier voor oma haar reportage.

Als hij op school aankomt, is hij eerst onder de indruk,daarna zingt hij mee, heeft plezier in het feest, wat lijkt hij opeens groot.

Ondertussen heeft hij ontdekt dat een grote woordenschat, plezierige kanten heeft, je ratelt ze de oren van hun hoofd en ze staan je verbaasd aan te kijken.
Als oma aan de telefoon is, bestaat er niets leukers dan het gesprek van ondertiteling te voorzien.

Oma heeft voor hem een lichtgevend & geluidrijk zwaard gekocht, what was she thinking!

Maar, soms dan ben ik gewoon Matthew, je weet wel die dol is op Raksha, en zijn pap het liefst nog uit een fles drinkt.

De ondeugd straalt van me af en ik ben erg tevreden..geniet van alle aandacht en ben dol op mijn tante Amanda, maar ook tante Chantal mag er best zijn ;-))

Na 23 jaar..

...is de tijd gekomen om te verkassen.

Met een heel gezellige wokmaaltijd heb ik afscheid genomen van mijn collegas uit de "toko".
Het is vreemd, met twee heb ik vrijwel de hele tijd samen gewerkt, een paar minstens 10 jaar en de rest tussen de 4 maanden en 20 jaar.
En toch, geen weemoed, nee het is mooi afgerond.


Ik heb er, om de cliche te gebruiken goede tijden, slechte tijden meegemaakt, daarom is het ontzettend fijn om te kunnen zeggen dat ik tijdens heel goede tijden vertrokken ben.
Sjouk is het beste chef die ik ooit heb meegemaakt, die met een goede stijl leiding geeft aan het geheel en de mensen in hun waarde laat.
In al deze jaren heb ik geleerd dat het uitzonderlijk is en ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt tijdens mijn laatste jaren, het heeft het afscheid nemen wel prettig gemaakt.

Missen? Zal ik het missen?
Nu op dit moment niet, tuurlijk het was zeer vertrouwd en zie mensen waarom ik ben gaan geven, niet wekelijks meer, maar er staat tegenover dat mijn baan nu afwisselender is, me weer boeit en ik het beredruk heb...ik doe niet veel op mijn routine, elke dag is afwisselend.

Die uitdaging was ik kwijt de laatste jaren en dat was niet echt goed voor mij, beetje ingedut, zeg maar.
Leuk en verrassend waren de kaarten, warme woorden, persoonlijk of in het boek met krabbels ten afscheid.
Ze kwamen ook van mensen waar ik het niet van verwacht had en dat is egostrelend, eerlijk waar.

Het is geen kwestie van uit het oog, uit het hart, ik passeer de toko nog dagelijks van en naar mijn huidige werk...ik ga er na de feestdagen weer eens langs.
Maar mijn werkzame leven op die plek is over en het voelt goed.

Bedankt allemaal, voor de goede tijden, voor de hartelijkheid, voor de mooie cadeaus en vooral voor het mooie afscheid.
Tan bun!