Als ik heel boos ben en geirriteerd , kan het wel gebeuren dat ik van alles los ga en dan alles wat me voor de mond komt over haar heen stort.
Ik weet het , het is een slechte eigenschap ; but hey ...I`m only human , toch ?
Gisteren aan mijn werk heb ik ondervonden hoe diep het erin kan hakken en hoe klein en monddood verbaal geweld je kan doen voelen.
Meneer X belde voor een afspraak voor zijn vrouw bij dr Y en helaas is de regel dat dr Y zelf bepaalt wie er op zijn spreekuur een afspraak krijgt en worden alle afspraken voor nieuwe patienten in overleg met hem gemaakt.
Toen ik dit beicht aan meneer X vertelde en begon hij gelijk te briezen dat hij zelf specialist in de toko was en dat ie derhalve dit niet pikte.
Ik probeerde nog uit te leggen dat het wellicht voor hem makkelijker was dan persoonlijk zijn collega dr Y te benaderen , maar dit mocht allemaal niet baten.
Meneer X was nu op oorlogspad en het object van zijn persoonlijke strijd was ...ikke.... als zijnde het obstakel op het pad naar het gewenste doel.
Hij eiste mijn naam en toen ik die noemde moest er nog een achtervoegsel bij , nu geef ik dat nooit en te nimmer , dus zei ik dat het noemen van mijn naam en de plek waar ik te vinden was genoeg was om me te achterhalen.
Navraag naar mijn baas en chef deed hij ook en jammer genoeg kon ik hem daarmee niet verblijden , de een had cursus en de ander was met vakantie.
Maar voordat ik zelfs de gelegenheid kreeg om hem op een andere optie te wijzen om verder te komen op zijn weg naar zijn doel , ontdekte ik dat we nu in een soort patstelling terecht waren gekomen.
Hij bleef op zeer onaangename wijze eisen om mijn doopceel en ik bleef even duidelijk en vastberaden volhouden dat mijn voornaam genoeg was.
Na vruchteloos woord gesteggel ; heb ik hem toen doorverbonden met een van de verpleegkundigen op de poli met als doel haar de kans te geven hem van de regels over afspraken bij dr Y op de hoogte te stellen , maar ook dat gesprek werd een strijd en ze weigerde om zich te laten overhalen om mijn doopceel te lichten.
Het enige concrete wat ze hem aan info kon verschaffen was de naam en het telefoonnummer van de chef.
Wat na dit geheel me overviel is een totaal gevoel van platgewalst te zijn door de heftigheid van het gesprek , de persoonlijke manier waarop de man omging met slecht nieuws en hoe ontzettend dom en murw het gesprek van plm 10 minuten me achter liet.
Uiteraard heb ik er met mijn collega`s over gepraat maar op de een of andere manier kon ik niet overbrengen hoe machteloos ik me voelde.
Vanmorgen was het eerste waar ik aan dacht bij het ontwaken , het verbale geweld en mijn reactie erop.
Ik heb dus gelijk mijn chef gebeld en haar het hele verhaal verteld ....
Natuurlijk had ze het al gehoord en ze vroeg of ik de naam van mr X nog wist en helaas , dat ben ik totaal kwijt.
Dr Y wordt op de hoogte gebracht en ze raadde mij aan om dit maar van me af te schrijven ...
Dit weblog is inderdaad zeer heilzaam om het een en ander een plek te geven en eens goed navel te staren ...gelukkig maar.
Wat me het meeste dwars zit aan het geheel is dat zo iemand zo over al je grenzen heen dendert dat het effect is dat er niets overblijft dan een enorm kater gevoel en een twijfel aan de eigen capaciteiten.
Wie zich aan een ander spiegelt , spiegelt zich zacht.
Niets is minder waar.
Ik heb mijn lesje bij deze geleerd.
Verbaal geweld....YUK!
