Mijn exgenoot en ik zijn nooit getrouwd geweest en zijn ooit ergens in een grijs verleden onze relatie gestart als een lat oftewel living-apart-together gebeuren.
Na een aantal jaar ben ik zoals we dat geplanned hadden ; zwanger geworden en is onze dochter geboren zoals haar vader treffend op het geboortekaartje verwoordde : " In de vaart van onze vriendschap" .
Toen onze dochter drie jaar oud was zijn we (doordat de omstandigheden rond de flat van hem vreselijk desperaat werden en dochter en ik goed behuisd waren ) samen gaan wonen .
Daar zijn heel veel twijfels en getob van beiden kanten aan vooraf gegaan , ach , we hadden altijd al het motto ..we zien wel waar het schip strand .
En stranden deed het schip , het hoe , waarom en dergelijke zijn nu en zeker in dit verhaal niet relevant , feit is dat paps om de hoek een huis gehuurd heeft en we al jaren lang voor de dochter altijd en ten alle tijden bereikbaar zijn.
Ideaal plan , maar zo werkt het meestal niet , de beste voornemens en ideeen lopen anders omdat er allerlei dingen gebeuren die er voorzien waren.
Wat wel gebeurde is dat ik grotendeels samen met de dochter mijn eigen leven heb opgebouwd en hoewel we geen ruzie of meningsverschil hebben zien we hem steeds minder en eigenlijk het allerergste , de dochter had steeds minder behoefte aan contact met haar vader.
De eerste tijd ging ze wekelijks naar paps toe en bleef ze er zeker eenmaal per week slapen.
In de vakanties was ze nog steeds de helft van de tijd bij hem , plus alle korte vakanties , omdat hij alle vakanties en vrije dagen niet hoeft te werken , voordelen van zijn beroep.
Hoe ouder ze werd hoe minder zin ze had om met hem op vakantie te gaan , ook al omdat hun behoeften en belangen niet altijd strookten en de dochter het gevoel kreeg dat haar ideeen geen ingang vonden bij hem , heel jammer en ook mijn bemoeienissen waren vruchteloos.
Tegen de tijd dat ze van de basisschool af kwam zijn ze wel samen naar alle open dagen geweest en hebben samen een school uitgezocht , maar toen ze na een solobezoek aan een andere school besloot dat DIE het worden moest .....viel het niet in goede aarde.
Hoe dan ook , haar schoolcarriere is niet geheel naar onze wens gegaan en toch toen puntje bij paaltje kwam en er een zeer heftige tijd aanbrak op dat front kon ze wel bij hem terecht en heeft hij haar door dik en dun gesteund.
Veel moeilijker werd de verhouding toen vorig jaar onze dame besloot , de school voor gezien te houden en zich in het leger der werkenden te begeven.
Paps had daar , heel erg veel moeite mee ...en ik ....had eigenlijk al besloten om haar zelf de weg te laten aflopen die ik niet leuk vind , maar die ik onderhand begrijp ; al ben ik het er ook niet mee eens.
Voor hem ligt het allemaal heel gevoelig en zoals hij het toen zei , hij heeft er alles aan gedaan om een heel goede opleiding te volgen en heeft dat niet gekund door de omstandigheden thuis en zij krijgt het aangeboden en WIL het niet...dat was en is voor hem totaal onvoorstelbaar.
En waar ik trots op ben ...is dat onze dochter gewoon zelf helemaal zonder iets tegen mij te zeggen ; helemaal zelf bedacht ; begonnen is aan een weg naar haar vader toe.
Steeds vaker gaat ze zomaar bij hem langs en gaat er praten , vooral niet aangekondigd en ik merk dat er heel serieus gepraat wordt.
Heel erg confronterend kan het zijn , want ze komt ook met haar vragen over de dingen waar ze het over gehad hebben naar me toe .
Het valt me weleens rauw op mijn dak en ik kan niet altijd gelijk reageren want er is natuurlijk geen echte waarheid , er is mijn waarheid , zijn waarheid en de dochter vormt haar waarheid aan de hand van deze verhalen en haar kennis over haar ouders.
Maar vol bewondering kijk en luister ik naar de feiten die ze aanhaalt , de conclusies die ze trekt en ik denk bij mezelf ..... ik wou dat ik toen de moed , de lef en het zelfvertrouwen had op haar leeftijd ....om zo met mijn ouders over hun leven te praten.
Ik ben het product van een zeer rammelende relatie waarbij de ouders bij elkaar zijn gebleven om de kinderen.
Ik heb gezworen dat ik die fout nooit zou maken en me beseft dat ik wel andere , minstens net zo domme fouten maken zou , die mijn kinderen ook enorm dwars zouden zitten.
Maar waar ik nooit of te nimmer rekening mee heb gehouden ..is dat mijn dochter wel geluisterd heeft naar de verhalen en haar eigen wijze voordeel mee gehaald heeft.
Ze heeft waarschijnlijk bedacht , dat al dit soort frustraties niet haar voorland zullen zijn .
Mijn dochter is veel verstandiger dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ze is bijna achttien en zo romantisch als haar kijk op het leven is ...ze is ook realist.
Ze praat over haar gevoelens en ze krijgt zelfs de man , die zijn gevoelens heel erg moeilijk kan uiten ; zover ....dat hij haar verteld hoe het allemaal gekomen is.
Dochterlief , ik hou enorm veel van je en ondanks al onze bekvechterij en gekissebis...ben ik razend trots op je!!
